Diep spoor. Jeanette Stals

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ se donker oë bly op haar. “Baie anders,” sê hy versigtig. “Dis mos beeswêreld.”

      Sy kyk af, intens bewus van die man hier langs haar. Die geur van sy klere gaan nie net na haar longe toe nie, maar ook na haar kop. Sy kyk na die spore voor hulle op die grond, volg dit tot by Stefaans se stewels en hoër op. Sy hand rus op die stoel se armleuning. ’n Mooi hand. Lang vingers met senings wat styftrek waar hy die hout vasvat. Hy is baie gespanne.

      “K-katrien …”

      Sy oë staan intens op haar stil en dit voel asof sy in warm water gedompel word. Soos botter begin sy smelt.

      “Ek moet met jou praat.” Sy diep stem raak aan die senupunte van haar lyf en haar mond word kurkdroog terwyl sy wag.

      “Katrien!” roep haar ma uit die huis. “Kom sny gou vir ons die brood.”

      Stefaans maak sy oë toe en sy mond trek skeef, maar dit lyk eerder na pyn as na ’n glimlag. Hy staan op. “Die mens sal van brood alleen nie lewe nie.” Hy stap weg in die rigting wat Johannes ingeslaan het.

      Katrien se bene is bewerig toe sy huis toe loop. Kon Ma nie net ’n rukkie langer gewag het nie? Wat wou Stefaans sê wat vir hom so moeilik is?

      8

      DIS OGGEND EN DIE SON SKYN al by Katrien se venster in. Geen wonder sy het verslaap nie, sy het gisteraand laat nog wakker gelê. Die twee mans het bly sit toe die vroue bed toe is en sy kon nie help om te wonder waaroor Johannes en Stefaans tot so laat in die nag praat nie.

      Waarom is alles nou so stil? Waar is almal?

      Sy leun teen die kussing terug en glimlag. Stefaans sal sekerlik nie ver wees nie. Daardie aand met hulle heel eerste ontmoeting het hy reeds iets vir haar gevoel, was daar ’n soort verbintenis. En sy het hom daarvoor kwalik geneem, want dit het haar bang gemaak. Nou weet sy hulle is twee helftes wat van mekaar losgebreek is en herstel moet word. En sy hoop Stefaans wag nie te lank nie.

      Sy kom vinnig regop en skud haar kop.

      Nugter bly, Katrien. Die man bly ver en jy moet aan Fransie ook dink.

      Sy lê weer terug teen die kussing. Fransie kom goed met hom oor die weg, sien selfs op na hom. Ook Ma was gister baie danig met Stefaans. En sy self kan aan niks anders as dié man dink nie. Haar hele wese reik uit na hom.

      Half verleë vlieg sy op uit die bed en gaan na die wastafel, gooi water uit die lampetbeker in die skottel en begin was.

      Sy kies sorgvuldig haar klere vir vandag. ’n Ligblou rok met opnaaisels oor die bors en ’n romp wat tot op haar voete hang. Terwyl sy voor die spieël staan en hare borsel, kyk sy met ander oë na haarself. Die vrou met die skraal lyf en fynbesnede gesig is beslis ouer, nie meer die meisie wat op Gerrit verlief geraak het nie. Nogtans lyk sy heelwat jonger as twee dae gelede.

      Sy skud haar kop. Die hare val vorentoe, kartel oor haar wange. Nou lyk sy nog jonger.

      ’n Paar slierte kleef aan haar lippe en sy giggel saggies.

      Haar ma kry beroerte as sy nou só hier uitstap.

      Sy vat die hare saam en draai dit in ’n bolla agter in haar nek, begin dit met haarnaalde vassteek. Nee wat, so styf is ook nie nodig nie. Sy gee ’n bietjie skiet en trek ook ’n repie los dat dit langs haar wang afkrul.

      Dit lyk goed, bevestig die grys oë uit die spieël voor sy uitgaan en ligvoets in die gang af stap.

      By die eetkamertafel is nog een plek gedek. Die ander het seker almal al ontbyt gehad en koers gekry. Haar ma het haar laat bly lê om self wakker te word? Dit het nooit gebeur toe sy nog in die huis was nie.

      Sy is nie honger nie en gaan uit, gewaar die mans by die skaapkamp en loop gretig nader. Hulle knik slegs goeiemôre in haar rigting voor Stefaans weer aandagtig luister hoe broer Johannes uitwei oor die goeie wol wat van merinoskape verkry word. Fransie loop daar naby met ’n stok en speel, kyk nie eens in haar rigting nie.

      Afgehaal dwaal sy verder in die rigting van die rivier. Sy gaan staan op die wal langs die bamboesriet en kyk terug, maar nou beweeg die mans weg in die rigting van die landerye. Teleurstelling brand agter haar ooglede en sy loop met swaar voete huis toe.

      Die res van die oggend gaan verby sonder dat sy en Stefaans vir ’n oomblik alleen is. Met middagete sit hy weer oorkant haar, nes gister, maar hy vermy haar oë. ’n Onsigbare muur is gedurende die nag tussen hulle opgerig.

      “Ons moet in die pad val,” sê hy toe hulle van die tafel af opstaan.

      Sy is verlig om weg te kom, maar haar ma se woordelose omhelsing, die styf vashou terwyl Stefaans hulle bagasie inlaai, bevestig iets is nie pluis nie.

      “Dag, Stefaans. Bring hulle veilig tuis, hoor,” sê haar ma met nadruk.

      “Moenie bekommer nie, Tante. Oor ’n uur is ons op die dorp.”

      Die perde beur vorentoe. By die hek kyk sy terug om weer vir haar familie te waai. Hulle staan voor die huis en lyk na meer as een van Lot se vrou.

      “Mis jy jou familie?” wil Stefaans weet toe hulle ’n ent weg is. “So alleen op die dorp?”

      Sy skrik. Hoekom vra hy? Toets hy haar vir die een of ander rede? Sy kyk na die sonbruin hande wat die leisels vashou en haar hart gaan so op loop dat sy haarself moet kortvat: Kyk in die pad en dink liewer wat om te antwoord.

      “Soms.” Sy hou haar oë voor haar. “Maar ek sal nie weer op die plaas kom bly nie.” Hy sê niks en sy voel verplig om te verduidelik. “Ek is gelukkig op die dorp. My eie huis, en Fransie wat kan skoolgaan.”

      “Tja, dis belangrik.” Verwys hy na die skool, die huis, of haar geluk? En hoe is dit moontlik dat sy skaars nog hoor hy hakkel?

      “Ons lewe goed genoeg. Ou Dominee en sy vrou beteken vir my baie. Tant Aletta se oë is nie meer goed nie en soggens as Fransie in die skool is, help ek haar met naaldwerk en lees ook vir haar. Sy betaal my iets en gee gereeld groente uit hulle tuin daar by La Gratitude.”

      “Dit sal sekerlik help, ja.”

      Sy sê nie vir hom van die waterverf, hoe lanklaas sy daarmee kon werk en hoe ’n leemte dit in haar laat nie. Sedert Gerrit se dood het sy selfs haar lus daarvoor ook verloor. Sy hou liewer by die praktiese, die alledaagse. “Moeder help ook met ’n geldjie hier en daar. Ons lewe baie spaarsaam.”

      “Ek sien. Kyk, Fransie!” Hy wys na ’n skilpad wat ’n ent voor hulle deur die stof sukkel.

      Fransie babbel vir ’n rukkie opgewonde en toe hy stil raak, vertel Stefaans hoe moeilik die pad Kaap toe is deur die dik sand, maar darem kinderspeletjies in vergelyking met die berge en riviere wanneer hy môre terugkeer huis toe.

      Hy praat oor alles behalwe homself.

      “Hoe ver is dit, Oom?” wil Fransie weet. “Tot daar by—”

      “Uitenhage?” Hy sug en kyk na die seun, vermy Katrien se oë. “Baie ver. Tien of twaalf dae te perd. Met wa en osse ’n hele paar weke.”

      “Sjoe!” Fransie dink vir ’n rukkie. “Dan kom Oom seker nie baie hier nie?”

СКАЧАТЬ