Mistrz i Małgorzata. Михаил Булгаков

Чтение книги онлайн.

      Lekarz spojrzał pytająco na Riuchina, a ten wymamrotał ponuro:

      – Tak się nazywa restauracja.

      – Aha. – Lekarz skinął głową. – A czemu tak się pan spieszył? Jakieś spotkanie służbowe?

      – Łapię konsultanta. – Iwan rozejrzał się niespokojnie.

      – Jakiego konsultanta?

      – Berlioza pan zna? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

      – To… kompozytor?

      Poeta się zdenerwował.

      – Jaki tam kompozytor! Ach, tak… ależ nie! Kompozytor nosi to samo nazwisko co Misza Berlioz.

      Riuchin nie miał ochoty się odzywać, ale trzeba było wyjaśnić:

      – Przewodniczącego Massolitu Berlioza dzisiaj wieczorem na Patriarszych przejechał tramwaj.

      – Nie gadaj, o czym nie wiesz! – Iwan rozgniewał się na Riuchina. – To ja byłem przy tym, nie ty! On go specjalnie tak urządził!

      – Popchnął?

      – Jakie tam „popchnął” – odparował Iwan Nikołajewicz rozzłoszczony na powszechny brak zrozumienia. – On wcześniej wiedział, że Berlioz wpadnie pod tramwaj!

      – A czy ktoś, oprócz pana, widział tego konsultanta?

      – Właśnie w tym sęk, że tylko ja i Berlioz.

      – No tak. Jakie środki pan podjął, żeby ująć tego mordercę? – Lekarz odwrócił się i posłał spojrzenie kobiecie w białym fartuchu, która siedziała z boku przy stoliku. Wówczas kobieta wyjęła kartkę i zaczęła wypełniać wolne rubryki.

      – Środki następujące. Wziąłem z kuchni świecę…

      – Tę? – spytał lekarz, wskazując na złamaną świecę, leżącą razem z ikonką na stoliku przed kobietą.

      – Tę właśnie i…

      – A obrazek po co?

      – No tak, obrazek… – Iwan zarumienił się. – Ikonka najbardziej ich przestraszyła. – Znowu wyciągnął palec w stronę Riuchina. – Tylko rzecz w tym, że ten konsultant, powiedzmy wprost… zadaje się z siłą nieczystą… i tak zwyczajnie się go nie złapie.

      Sanitariusze z jakiegoś powodu stanęli na baczność i nie spuszczali oczu z Iwana.

      Ten zaś ciągnął dalej:

      – Tak, zadaje się! To fakt bezsporny! Osobiście rozmawiał z Poncjuszem Piłatem. Nie ma co się tak na mnie gapić! Mówię prawdę! Wszystko widział – kolumnadę i palmy. Jednym słowem, był u Poncjusza Piłata, ręczę za to.

      – No, no…

      – No więc wziąłem, znaczy się, ikonę, przypiąłem na piersi i pobiegłem…

      Wtem zegar wybił dwa razy.

      – Oho ho! – zawołał Iwan i wstał z kanapy. – Druga godzina, a ja z wami czas tracę! Przepraszam, gdzie jest telefon?

      – Przepuście go do telefonu – polecił lekarz sanitariuszom.

      Iwan schwycił słuchawkę, a w tym czasie kobieta cicho spytała Riuchina:

      – Żonaty?

      – Kawaler – odparł przestraszony Riuchin.

      – Należy do związku zawodowego?

      – Tak.

      – Milicja? – krzyknął Iwan do słuchawki. – Milicja? Towarzyszu dyżurny, wyślijcie natychmiast pięć motocykli z karabinami maszynowymi, niech złapią zagranicznego konsultanta. Co? Wstąpcie po mnie, osobiście z wami pojadę… Mówi poeta Bezdomny z domu wariatów… Jaki macie adres? – spytał szeptem doktora, nakrywając słuchawkę dłonią, a później znowu krzyczał do słuchawki: – Słuchacie? Halo!… Skandal! – wrzasnął i nagle cisnął słuchawką o ścianę. Potem odwrócił się do lekarza, wyciągnął do niego rękę, powiedział sucho: – Do widzenia – i skierował się do wyjścia.

      – Przepraszam, a dokąd pan chce iść? – Lekarz zajrzał Iwanowi w oczy. – Późna noc, w bieliźnie… Źle się pan czuje, niech pan zostanie u nas!

      – Proszę mnie wypuścić – Iwan Nikołajewicz zwrócił się do sanitariuszy, którzy stanęli w drzwiach. – Puszczacie czy nie? – zakrzyknął strasznym głosem.

      Riuchin zadrżał, zaś kobieta przy stoliku nacisnęła guzik i na szklanym blacie pojawiło się błyszczące pudełeczko oraz zasklepiona ampułka.

      – Ach tak? – Iwan obrzucił wszystkich zaszczutym, dzikim spojrzeniem. – No dobrze! Żegnajcie… – I głową naprzód rzucił się w zasłonięte okno.

      Łoskot był dość głośny, ale na szybie za zasłoną nie pojawiło się ani jedno pęknięcie i po chwili Bezdomny szarpał się z sanitariuszami. Charczał, próbował gryźć i krzyczał:

      – To takie szybki sobie wstawiliście! Puszczać!

      W rękach lekarza błysnęła strzykawka, kobieta jednym ruchem rozdarła rękaw starej tołstowki i z niekobiecą zgoła siłą unieruchomiła rękę. Zapachniał eter, Iwan zwiotczał w objęciach czworga ludzi, lekarz wykorzystał ten moment i wprawnie wkłuł mu igłę w ramię. Przytrzymali poetę jeszcze kilka sekund, po czym posadzili na kanapie.

      – Bandyci! – krzyknął Iwan i zerwał się z kanapy, ale z powrotem został na niej ulokowany.

      Zaledwie go puścili, znowu wstał, ale tym razem usiadł już sam. Pomilczał, spozierając dzikim wzrokiem, nieoczekiwanie ziewnął, po czym uśmiechnął się ze złością.

      – Zamknęliście mnie jednak. – Ziewnął jeszcze raz, niespodziewanie wyciągnął się na kanapie, głowę położył na poduszce, pięść po dziecięcemu wsunął pod policzek, zamamrotał już sennym głosem, bez złości: – No i bardzo dobrze! Zapłacicie za to. Ja uprzedzałem, a wy jak chcecie! Mnie teraz najbardziej interesuje Poncjusz Piłat… Piłat… – Zamknął oczy.

      – Kąpiel, separatka sto siedemnaście i dyżur przy nim – zarządził lekarz, nakładając okulary. Wtem Riuchin znowu się wzdrygnął: białe drzwi otworzyły się bezszelestnie, za nimi rozciągał się korytarz oświetlony niebieskimi nocnymi lampkami. Z korytarza wjechał wózek na gumowych kółkach, przełożono na niego cichutkiego poetę, wywieziono na korytarz i drzwi się za nim zamknęły.

      – Doktorze. – Riuchin był wyraźnie wstrząśnięty. – Czy to znaczy, że on rzeczywiście jest chory?

      – O, tak – odparł lekarz.

      – A co mu jest? – nieśmiało dopytywał się Riuchin.

      Zmęczony СКАЧАТЬ