Zmierzch bogów. Michał Gołkowski

Чтение книги онлайн.

      – Jak miał rozmawiać, skoro zginął, kiedy jedenaście lat miałem! – zaperzył się Ulfhvatr.

      – No widzisz sam – mruknął Torleif. – Więc on też przyszedł do największej świątyni, żeby z resztą bogów pomówić. Logiczne.

      – Nie no, czekaj. Skoro Odyn to jego ojciec, tak…?

      – Ćśśś…!

      – Ojciec Lokiego. Nie wiemy na pewno, czy Zahred to Loki.

      – Ot, niemądrzy – wtrącił się Asmund, do tej pory w milczeniu kontemplujący mozaiki na ścianach bazyliki Hagia Sophia. – Nie widzicie tego, co oczywiste. Sami zasłaniacie dłonią płomień świecy i dziwicie się, że przestaje lśnić.

      – Aha, bo tyś taki mądry.

      – Nie, Torleifie. Nie udaję, że jestem mądry, i właśnie to mnie od was odróżnia. Wy wciąż łudzicie się, że bogów można zrozumieć, i przez to błądzicie we własnych domysłach.

      – A ty?

      – A ja po prostu przyjmuję ich takimi, jacy są.

      – Ci-cho! – Hrodlav w końcu nie wytrzymał, huknął na nich. Głos poniósł się echem po świątyni, odbił od sklepienia; kilku modlących się uniosło głowy, popatrzyło z oburzeniem na niepotrafiącego uszanować świętego miejsca barbarzyńcę.

      Zahred stał przed głównym ołtarzem z półprzymkniętymi oczami, rozłożywszy szeroko ręce.

      Dla większości ludzi, dla wszystkich zapewne, świątynia była po prostu – albo aż – przepiękną budowlą. Pełną złota i marmurów, ikon, fresków, zdobień, dymów kadzideł i cichego poszeptu słów modlitwy.

      Oni tylko wierzyli, że jest to prawdziwy dom Boży.

      On był pewien.

      – Ujrzyj mnie – powiedział jeszcze półgłosem, a potem odwrócił się i ruszył ku wyjściu.

      Pancerz pobrzękiwał, kołysał się zawieszony u boku miecz. Światło lampek oliwnych grało na zbroi, tańczyło po powierzchni trzymanego w dłoni hełmu z pióropuszem. Zgromadzeni przy ołtarzu ludzie pokazywali na niego palcami, szeptali: patrzcie, patrzcie! Oto sam święty zstąpił z ikony i przybywa ku obronie Miasta!

      Wiedzieli, że dzisiaj, już, zaraz akolouthos Zahred ma wyruszyć z Miasta i udać się do obozu oblegających z jakąś ważną misją. Już od kilkunastu dni krążyły po ulicach przedziwne pogłoski: a to że Miasto ma się poddać, a Maslama wkroczyć przez Złotą Bramę; a to znów że protospatharios Niketas wynegocjował okup, w zamian za który tamci mają odstąpić od oblężenia; albo wreszcie że zbliża się ostatni szturm, który ani chybi skruszy mury i wyda cesarstwo na łaskę i niełaskę zdobywców.

      Waregowie rozstąpili się, przepuszczając Zahreda ku wyjściu. Wyłonił się w blask listopadowego słońca, ku czekającym tam ludziom, na czele których stał sam Niketas.

      – Nadal uważam, że to zły pomysł! – głośno, dobitnie, niemalże pokazowo powiedział protospatharios.

      – Takie poczyniono ustalenia, wasza najłaskawsza światłość. Czy okup jest gotowy?

      Niketas wskazał na stojące za nim wozy, zaprzężone w potężne woły.

      – Dwa i pół tysiąca funtów. Twoja eskorta jest…?

      – Czekają przy bramie, żeby nie ściągać na siebie nadmiernej uwagi. A z twojej strony wszystko gotowe?

      – Na tyle, na ile może być, Zahredzie. Błagam cię, uważajcie na siebie tam.

      – Jak byś to powiedział, Demetriosie? Wszystko w rękach Boga! – zaśmiał się Zahred, wskakując na podprowadzonego mu wierzchowca. Kilkunastu wybranych waregów w pancerzach również dosiadło koni i pokłusowało za nim, jakkolwiek ze zdecydowanie mniejszą gracją niż ich dowódca.

      Niketas uczynił znak krzyża, patrząc im w ślad, i zadrżał: teraz naprawdę grali o wysoką stawkę.