Tysiąc Wspaniałych Słońc. Халед Хоссейни

Чтение книги онлайн.

      14

      Mariam wciąż odczuwała żal po stracie dziecka. Pojawiał się znienacka. Wystarczyło, że pomyślała o niedokończonym łóżeczku w szopie na narzędzia albo zamszowym płaszczyku wiszącym w szafie Raszida. W takich chwilach dziecko ożywało, a ona słyszała, jak głodne popłakuje, gaworzy i kwili. Czuła, jak szuka jej piersi. Żal przenikał całe jej ciało, ścinał ją z nóg i targał nią na wszystkie strony. Mariam była zdumiona, że odczuwa tak obezwładniającą tęsknotę za istotą, której nigdy nawet nie widziała.

      Były też takie dni, kiedy przygnębienie nie wydawało się Mariam aż tak wszechogarniające. Dni, kiedy na myśl o powrocie do dawnej rutyny nie czuła się wyczerpana, a wstanie z łóżka, odmówienie modlitwy i przygotowanie posiłku dla Raszida nie wymagało od niej niezwykłego wysiłku.

      Mariam lękała się wyjścia na zewnątrz. Nagle zaczęła zazdrościć sąsiadkom, że mają dużo dzieci – niektóre siedmioro albo ośmioro. Nie rozumiały, jak dużo mają szczęścia, jakim błogosławieństwem jest to, że ich dzieci rozwinęły się w ich łonach, żyły, wtulały się w ich ramiona i piły mleko z ich piersi. Ich dzieci nie wykrwawiły się i nie spłynęły jakimś kanałem łaźni wraz z mydlaną wodą i brudem z ciał obcych ludzi. Mariam miała im za złe, kiedy narzekały na niegrzecznych synów i leniwe córki.

      Wewnętrzny głos usiłował w dobrej wierze złagodzić jej ból, ale słowa pocieszenia nie trafiały na podatny grunt.

      „Będziesz miała inne dzieci, enszallah. Jesteś młoda. Na pewno będą jeszcze inne okazje”.

      Ale żal Mariam nie był bezkształtny ani nieokreślony. Mariam odczuwała żal z powodu tego konkretnego dziecka, które przez chwilę dało jej tyle szczęścia.

      Zdarzały się też takie dni, kiedy myślała, że dziecko było niezasłużonym błogosławieństwem, że została ukarana za to, co zrobiła Nanie. Czyż nie było prawdą, że równie dobrze mogła sama zawiązać sznur na szyi swej matki? Zdradzieckie córki nie zasługują na bycie matkami, i to była jej kara. Miała niespokojne sny, w których dżinn Nany wślizgiwał się nocą do jej pokoju, wbijał pazury w jej łono i wyrywał dziecko. W tych snach Nana chichotała z rozkoszą w poczuciu, że sprawiedliwości stało się zadość.

      W inne dni Mariam ogarniała złość. To była wina Raszida, bo pospieszył się ze świętowaniem. Bo lekkomyślnie uznał, że Mariam nosi w łonie chłopca. Bo nadał dziecku imię. Bo brał wolę boską za pewnik. Jego wina, bo zabrał ją do łaźni. To przez to, przez parę, brudną wodę, mydło, przez coś, co tam było, to się stało. Nie, to nie Raszid jest winny, tylko ona. Była wściekła na siebie za to, że spała w niewłaściwej pozycji, że jadła zbyt pikantne potrawy, że nie jadła wystarczająco dużo owoców, że piła za dużo herbaty.

      To była wina Boga, bo tak sobie z niej zadrwił. Bo nie dał jej tego, czym obdarzył tyle innych kobiet. Zamachał jej tylko przed oczami, zwodząc ją czymś, o czym wiedział, że da jej największe szczęście, a potem szybko to odebrał.

      Ale to wszystko, zrzucanie winy i ciskanie oskarżeń na prawo i lewo, wcale nie pomagało. Takie myśli były kofr, świętokradztwem. Allah nie jest złośliwy. Nie jest małostkowym Bogiem. Mułła Faizullah szeptał jej w głowie: Błogosławiony niech będzie Ten, w którego ręku jest królestwo – On jest nad każdą rzeczą wszechwładny! Który stworzył śmierć i życie, aby was doświadczyć⁷.

      Ogarnięta poczuciem winy Mariam klękała i modliła się o przebaczenie za takie myśli.

      Tymczasem Raszid od dnia wypadku w łaźni zaczął się zmieniać. Wieczorami, po powrocie do domu, z reguły w ogóle się nie odzywał. Jadł, palił i kładł się spać. Czasami pojawiał się w środku nocy na krótką, ostatnimi czasy gwałtowną sesję spółkowania. Stał się bardziej skłonny do dąsów, СКАЧАТЬ