Białe kości. Graham Masterton

Чтение книги онлайн.

      Rozdział 3

      Przed zapadnięciem zmierzchu ekipa techników odkryła jedenaście czaszek i większość należących do nich szkieletów. Wyodrębniono także dziewiętnaście kości udowych z wywierconymi otworami i zawieszonymi małymi szarymi lalkami. Na każdym etapie prac wykop wielokrotnie fotografowano. Pozycję każdej kości starannie oznaczono małą białą chorągiewką i wszystko zapisano w komputerze. Jutro rano zacznie się żmudny proces opisywania i usuwania szczątków, po czym wszystkie zostaną przewiezione na oddział medycyny sądowej w szpitalu uniwersyteckim w Cork. Tam zbada je patolog sądowy, doktor Owen Reidy, który już jutro miał przylecieć z Dublina z nieodłączną czarną torbą i swoim słynnym nieznośnym usposobieniem.

      Kiedy Katie wyszła z domu, podszedł do niej Liam.

      – No i co? – zapytał, rozcierając zziębnięte ręce.

      – Nic. Trudno przypuszczać, żeby ojciec Johna Meaghera miał z tym coś wspólnego. Ktoś jednak zdołał wykopać dziurę w jego spiżarni i pogrzebać jedenaście szkieletów. Nie wspomnę o przewiercaniu kości udowych i ozdabianiu ich laleczkami. Nie mam pojęcia, jak ten ktoś dokonał tego w tajemnicy przed Michaelem Meagherem. Jego żona twierdzi, że wchodził do spiżarni praktycznie codziennie, wnosił albo wynosił żywność.

      – Rozsądek podpowiada nam więc, że musiał wiedzieć, co się działo.

      – I co z tego wynika? Że współpracował z plutonem egzekucyjnym?

      – Nie sądzę, żebyśmy mieli do czynienia z egzekucjami – powiedział Liam. – Egzekucja to przeważnie strzał w tył głowy i koniec. Jak się do tego mają te laleczki? Jaki pluton egzekucyjny zajmowałby się ćwiartowaniem ofiar i drążeniem dziurek w kościach udowych? Oprawcy raczej wykopaliby groby, wrzucili do nich ciała i szybko się ulotnili. Ale nawet jeśli rzeczywiście była to egzekucja i ojciec Johna zakopał zwłoki, nie możemy z góry założyć, że zrobił to dobrowolnie. Może ktoś kazał mu trzymać język za zębami, grożąc, że coś podobnego przytrafi się i jemu?

      Katie wyciągnęła chusteczkę i wytarła nos.

      – Nie wiem. Chyba odpowiedzi na to pytanie będziemy musieli szukać gdzie indziej.

      – Cóż, nie przesądzajmy jeszcze niczego, jeśli chodzi o naszego Michaela Meaghera. Już ci powiedziałem, w tych zapomnianych przez Boga farmach jest coś, co przypomina mi Teksaską masakrę piłą mechaniczną. Deszcz, błoto i nikt, poza świniami i krowami, komu można by się wyżalić. Człowiekowi musi odbijać palma, jeśli może sobie porozmawiać jedynie w języku świń lub bydląt.

      Katie popatrzyła na zegarek.

      – Dziś nie mamy tu już nic do roboty. Spotkamy się jutro punktualnie o dziesiątej i przedyskutujemy sprawę. Tymczasem każ Patrickowi sprawdzić dokładnie wszystkie zaginięcia w Okręgu Północnym Cork w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Powiedz mu, żeby szczególną uwagę poświęcił osobom, które zaginęły wraz z większą grupą, oraz wszystkim rowerzystom, autostopowiczom i pieszym wędrowcom z plecakami. Oni są najbardziej narażeni na różnego rodzaju akty agresji. Każ Jimmy’emu porozmawiać z jego przyjaciółmi, Wędrowcami… Mogą coś wiedzieć.

      – A ja?

      – Wiesz, o co cię poproszę. Wypij drinka z Eugene’em Ó Béarą.

      – Chyba nie wierzysz, że mi coś powie?

      – Jeżeli Provosi maczali w tym palce, to nie. Możesz jednak przynajmniej namówić go, żeby potwierdził, że to nie oni. To zaoszczędzi mi mnóstwa czasu, nerwów, a przy okazji trochę pieniędzy z budżetu policyjnego.