Jeden dobry dzień. Roma Ligocka

Чтение книги онлайн.

      Ja, kiedy zamknę oczy, widzę w wyobraźni tylko żółte, fosforyzujące kółka, plamy – rozsiane gdzieś tam w głębi jego ciała. Złowrogo migocące, świecące jaskrawo w ciemności.

      Jeśli miłość jest energią, to pewnie wystarczy jej mieć dużo. Wystarczy skierować ją całą na niego, a wtedy te przeraźliwe twory po prostu rozpadną się w proch.

      ***

      Być dzieckiem to znaczy nie wiedzieć. Ja jako dziecko wiedziałam.

      Wiedziałam wszystko – to, że świat jest okrutny, groźny, przerażający, że ludzie odchodzą, umierają, porzucają mnie, zostawiają samą.

      I nic się dobrze nie skończy.

      A potem z biegiem czasu starałam się mniej wiedzieć. Starałam się uciec od trudnej dorosłości do beztroski dzieciństwa. Taka była moja droga. Ale to się nie udaje – to nie udaje się nigdy.

      Jest takie wspomnienie, które często wraca.

      Miałam osiem lat, kiedy chorował mój ojciec.

      Przywieźli go ze szpitala, odstawili jak bagaż. Tylko po to, żeby umarł w domu – tak powiedzieli mamie.

      Ale myśmy nie chcieli się na to zgodzić – on i ośmioletnia ja. Milcząco, tylko wzrokiem, mówiliśmy sobie, że tak nie będzie. Siedziałam potem godzinami przy jego łóżku. Coś pękło w jego głowie – jakaś żyłka – mówili lekarze. Terminy medyczne rzucane przez dorosłych krzyżowały się nade mną. Miał gruźlicę, chore nerki i zapalenie mięśnia sercowego. Rozumiałam, że to groźne choroby.

      Wiedziałam, że uciekł z obozu. Wiedziałam, że potem był w więzieniu, potem w szpitalu…

      Karmiłam go rosołem, który gotowała mama. Karmiłam łyżeczką po łyżeczce, ostrożnie, dmuchając, żeby nie było gorące. Chciał jeść sam, ale drżały mu ręce i zupa się wylewała. Pomagałam łagodnie i cierpliwie, nigdzie się nie śpieszyłam – ani on już nigdzie się nie śpieszył. Byliśmy razem, świat się zatrzymał, pozwolił nam przez chwilę być razem. Byliśmy blisko. Kochałam go wtedy jak chyba nigdy nikogo.

      A potem, któregoś dnia, wróciłam ze szkoły, otworzyłam drzwi pokoju… Zobaczyłam odrzuconą kołdrę, poduszkę, puste łóżko…

      Zdążyli jeszcze zabrać go do szpitala. Tam zmarł o drugiej dwadzieścia – właśnie wtedy, kiedy ja wdrapywałam się na schody z tornistrem na plecach – myśląc o tym, że zaraz go zobaczę.

      ***

      Nie wygraliśmy wtedy.

      Może dlatego tak bardzo chcę, żebyśmy wygrali dziś. Wygramy na pewno.

      Uczę siebie i jego nadziei. Karmię go nią łyżeczką do herbaty. Wiary nie muszę go uczyć.

      Może teraz pragnę odwrócić los, którego wtedy, w dzieciństwie nie potrafiłam zrozumieć ani zatrzymać.

      To, co dane, będzie ci odebrane. Nie przywiązuj się do niczego. Wiedziałam o tym zawsze – było to moim pierwszym doświadczeniem i jedyną prawdą. Musisz być na to gotowa w każdej chwili – musisz być „dzielna” – tak mi wtedy mówiono. Nie chcieć za mocno – nie pragnąć za dużo.

      Może więc – teraz dopiero to wiem – w każdym z tych niewielu mężczyzn, z którymi próbowałam być blisko – widziałam ojca.

      Nikogo nie wolno mi pokochać, bo wtedy zniknie. Odejdzie z mojego życia, tak jak ojciec. Musi tak być i nie może być inaczej. Nic nie jest twoje. Ani nikt.

      On też nie jest mój – a ja jestem przy nim tylko po to, żeby wyzdrowiał. Może choć tym razem uda się oszukać los.

      ***

      Pisze do mnie SMS-y – często, o różnych porach dnia. Krótkie i dłuższe. Jest w nich poezja i proza. Filozofia i napady bólu brzucha.

      „Myślę o niespełnieniu w życiu (o którym Ty kiedyś pisałaś), o niespełnieniu wobec miejsc, których nie odwiedziłem, o pracy, do której się przymierzałem, o tych wszystkich sprawach, które pozostawię rozgrzebane”.

      Czytam to w ciszy wieczorem. Wiem, że nie mogę go martwić, jestem od pocieszania. Nie mogę napisać, że to już nie jest ważne, że liczy się tylko nagie życie, które trzeba ocalić, zresztą sama już nie jestem pewna, co się liczy… Piszę więc uważnie i ostrożnie, tylko to: „Wiesz, myślę, że każdy z nas ma wiele spraw nierozliczonych, miejsc nieodwiedzonych, i prawdopodobnie zostajemy z tym zawsze, choćbyśmy żyli bardzo długo”.

      Nie wiem, czy go tego wieczoru pocieszyłam, ale czuję z drugiej strony telefonu aprobujące milczenie.

      ***

      Jesień. W długich rozmowach, kiedy się spotykamy, albo tylko przez telefon, opowiada mi swoje życie. Nie wiadomo, skąd ta potrzeba. Nie spodziewałam się tego. Mówi, jakby się śpieszył, jakby czuł, że trzeba, że teraz. Ważne СКАЧАТЬ