Jak mówić, żeby maluchy nas słuchały. Joanna Faber

Чтение книги онлайн.

      To było długie spotkanie. Uczestnicy zajęć patrzyli na mnie szklistym wzrokiem. Ktoś westchnął. W końcu Anna wyraziła słowami to, co wisiało w powietrzu.

      – Tyle z tym pracy. Wybory, żarty, robienie kart pogody, kupowanie specjalnych zegarów. Gdzie jest koniec tego wszystkiego? Kiedy mogę po prostu powiedzieć dziecku, co ma zrobić, i ono to zrobi?

      Wzruszyłam ramionami.

      – Z dziećmi ciągle jest zamieszanie. Są męczące. A małe jeszcze bardziej. Moim zdaniem wszystko jest zabawniejsze, gdy naszemu zmęczeniu towarzyszy serdeczność, a nie irytacja. Te narzędzia mają pomóc w osiągnięciu pierwszego stanu. Z czasem jest łatwiej. Im starsze są dzieci, tym częściej biorą za siebie odpowiedzialność, zwłaszcza jeśli od najmłodszych lat są uczone dokonywania wyborów i przejmowania kontroli nad własnym zachowaniem.

      A w sytuacjach, gdy nie masz cierpliwości ani energii, żeby wymyślić jakiś wspaniały sposób, to nadal odcinasz kupony od tego, że wiele razy chciało ci się podjąć ten wysiłek. Chciało ci się nakłaniać dzieci do współpracy bez rozkazywania, przekupstwa i gróźb. Wierz mi, że zapłata za to jest naprawdę ogromna. Kolejne badania dowodzą, że małe dzieci, którym się bez przerwy nie rozkazuje, z większą chęcią wypełniają proste prośby rodziców – na przykład sprzątają zabawki – niż dzieci, które są bez przerwy kontrolowane i sterowane. Te pierwsze współpracują też lepiej z innymi, na przykład z nauczycielami, i chętniej przestrzegają zasad, nawet bez kontroli osoby dorosłej. Samokontrolę można rozwinąć tylko poprzez ćwiczenia, a nie siłą!3.

PRZYPOMNIENIENarzędzia zachęcające do współpracy

      1. Posłuż się żartem.

      ● Wymyśl grę.

      „Czy zdążymy schować wszystkie samochody do skrzyni, zanim zadzwoni minutnik? Do dzieła… gotowi… start!”.

      ● Użyj gadających przedmiotów.

      „Jestem samotną skarpetką. Włóż we mnie stopę!”.

      ● Użyj niemądrych głosów albo intonacji.

      „Jestem… twoim… robotem… Muszę… natychmiast… zapiąć… pasy”.

      ● Udawaj!

      „Musimy wdrapać się na tę oblodzoną górę, do fotelika”.

      ● Odgrywaj niekompetentnego głupca.

      „O rety, gdzie mam włożyć ten rękaw? Na głowę? Nie? Na rękę? To takie trudne! Dziękuję, że mi pomogłaś!”.

      2. Daj dziecku wybór.

      „Czy chcesz ruszyć do wanny w podskokach jak króliczek czy podpełznąć jak krab?”.

      3. Pozwól dziecku za coś odpowiadać.

      „Johnny, mógłbyś ustawić zegar i powiedzieć nam, kiedy mamy wyjść?”.

      4. Udziel informacji.

      „Chusteczki wyrzuca się do śmieci”.

      5. Powiedz to jednym słowem (albo wyraź gestem).

      „Do śmieci!”.

      6. Opisz, co widzisz.

      „Widzę, że większość klocków trafiła do pudła. Zostało tylko kilka”.

      7. Opisz, co czujesz.

      „Nie podoba mi się, kiedy jedzenie leży na podłodze”.

      8. Napisz liścik.

      „Włóż mnie na głowę przed jazdą. Twój kochający kask rowerowy”.

      9. Przejdź do działania, nie obrażając.

      „Chowam na razie farby. Nie pozwolę ci chlapać na inne dzieci”.

BARDZO WAŻNE

      ● Nie rób z wyboru groźby. Upewnij się, że obie opcje są do zaakceptowania przez ciebie i przez twoje dziecko.

      ● Doceń postępy, zanim powiesz, co trzeba jeszcze zrobić.

      ● Kiedy wyrażasz gniew albo frustrację, mów w pierwszej osobie, unikaj drugiej.

      ● Oszczędnie wyrażaj silną złość. Można to odebrać jako atak.

      Rozdział trzeci

      Narzędzia służące do rozwiązywania konfliktów… Jak uniknąć bitwy na domowym froncie

Zastępowanie kar bardziej skutecznymi i pokojowymi metodami

      Joanna

      Jak postąpić, jeżeli dziecko z rozmysłem robi coś, czego właśnie mu zabroniono? Wyjada słodycze, ciągnie psa za ogon, szczypie niemowlaka, przewraca karton z jajkami, żeby zobaczyć, jak dziesięć żółtek pięknie wycieka z roztrzaskanych skorupek i wpływa w szczelinę między kuchenką a blatem. Co się dzieje, kiedy po wykorzystaniu wszystkich narzędzi z rozdziału drugiego twoje dziecko nadal cię nie słucha? Dzieciaki potrafią być tak denerwujące, irytujące, wkurzające, że trudno oprzeć się impulsowi, który nakazuje je ukarać. I co z tego, że znasz tę książkę na wylot, skoro masz ochotę rzucić nią w dziecko.

      Poczekaj! Zamknij się w łazience i rzuć lepiej okiem na ten rozdział, zanim ciśniesz książką, aż strony załopoczą.

      Rozważ następujący scenariusz. Pewnego słonecznego popołudnia zabierasz dzieci do parku. Przed wyjściem przypominasz czteroletniemu synowi, że na parkingu musi iść za rękę, a na placu zabaw nie znikać ci z oczu. A poza tym czekać na swoją kolej i grzecznie się bawić.

      Co zrobić, gdy СКАЧАТЬ