Wielkie kłamstewka. Liane Moriarty

Чтение книги онлайн.

      Celeste podeszła do drabinek. Znajdowały się w chłodnym, zacienionym kącie placu zabaw. Chłopcy będą tu chętnie przychodzić, kiedy zacznie się szkoła.

      Perry podciągał się na drabince, a oni liczyli. Przychodziło mu to z łatwością. Musiał zginać nogi, barierki znajdowały się zbyt nisko nad ziemią. Zawsze był wysportowany.

      Czy jakaś chora, skażona część jej istoty lubiła żyć w ten sposób i trwać w tym ohydnym, żałosnym związku? Tak jej się zdawało. Jakby łączyła ich chora, zboczona fascynacja.

      Seks stanowił nieodłączny aspekt.

      Zawsze następował potem. Kiedy było po wszystkim. Około piątej nad ranem. Dziki i gorączkowy, pełen łez, czułych przeprosin oraz deklaracji mamrotanych raz po raz: „Już nigdy, przysięgam, choćbym skonał, nigdy więcej, to musi się skończyć, musimy przestać, musimy poszukać pomocy, nigdy więcej…”.

      – No, chodźcie – ponagliła synów. – Idziemy do sklepu, zanim go zamkną.

      Perry zeskoczył lekko na ziemię i wziął chłopców pod pachę, po jednym z każdej strony.

      – Mam cię!

      Czy kochała go równie mocno, jak nienawidziła? Czy nienawidziła go tak, jak kochała?

      „Musimy znaleźć innego terapeutę”, powiedziała do niego dziś rano. „Masz rację”, skwitował, jakby naprawdę brał to pod uwagę. „Porozmawiamy o tym po powrocie”.

      Wyjeżdżał następnego dnia. Tym razem do Wiednia. Na „szczyt” sponsorowany przez jego firmę. Miał wygłosić ważną mowę o złożonym, globalnym problemie. Padnie dużo akronimów i niezrozumiałego żargonu, a on stanie ze wskaźnikiem, jeżdżąc czerwonym punktem po prezentacji w PowerPoincie, przygotowanej przez swojego zastępcę.

      Perry często przebywał poza domem. Czasem odnosiła wrażenie, że stanowi w jej życiu odchylenie od normy. Jakby gościł w nim tylko chwilowo. Jej prawdziwe życie odbywało się pod jego nieobecność. To, co się działo, nigdy nie miało większego znaczenia, bo zawsze szykował się do wyjazdu, następnego dnia albo w przyszłym tygodniu.

      Dwa lata temu poszli na terapię. Celeste wiązała z nią ogromne nadzieje, ale na widok taniej kozetki ze skaju i gorliwej miny terapeutki zrozumiała, że to był błąd. Patrzyła, jak Perry kładzie na jednej szali swój wybitny intelekt i pozycję społeczną, a na drugiej tamtą kobietę, i z góry wiedziała, że więcej tu nie wrócą.

      Nie dotarli do sedna problemu. Rozmawiali o tym, jak to go denerwuje, że Celeste za późno wstaje i wiecznie się spóźnia. Celeste wspomniała, że Perry czasami „traci panowanie nad sobą”.

      Jak mieli wyznać obcej osobie, co tak naprawdę dzieje się w ich małżeństwie? Przełamać wstyd. Opowiedzieć o swym haniebnym zachowaniu. Przecież byli taką dobraną parą. Od lat im to mówiono. Wzbudzali zazdrość i powszechny podziw. Cieszyli się wszelkimi przywilejami. Zagraniczne podróże. Dom jak z obrazka.

      Obrzydliwe, że tak się zachowywali.

      „A więc przestańcie”, powiedziałaby im zapewne ta miła, gorliwa kobieta, pełna niesmaku i dezaprobaty.

      Celeste chciała, żeby terapeutka sama zgadła. Czekała na właściwe pytanie. Ale się nie doczekała.

      Wyszli tak szczęśliwi, że mają to za sobą, że mogą przestać udawać, że mimo wczesnej pory poszli do hotelowego baru, zamówili drinki i flirtowali ze sobą, dotykali się na oczach wszystkich. W połowie kieliszka Perry nagle się poderwał, chwycił ją za rękę i zaprowadził do recepcji. Wynajęli pokój. Cha, cha. Ależ to było zabawne i seksowne. Jakby terapeutka faktycznie wszystko naprawiła. No bo ile małżeństw tak robi? Potem czuła się zmięta i pełna rozpaczy.

      – A więc gdzie jest ten sklep z mundurkami? – zapytał Perry, kiedy wyszli na plac przed szkołą.

      – Nie wiem – odpowiedziała Celeste. Skąd mam wiedzieć? Skąd ja mam to wiedzieć?

      – Szukacie sklepu z mundurkami? Tam jest. – Celeste spojrzała przez ramię i zobaczyła energiczną kobietkę w okularach, którą pamiętała z drzwi otwartych. Której córka twierdziła, że Ziggy chciał ją udusić. Kędzierzawa dziewczynka była razem z nią. – Jestem Renata – powiedziała tamta. – Poznałyśmy się na drzwiach otwartych w zeszłym roku. Przyjaźnisz się z Madeline Mackenzie, prawda? Przestań, Amabello. Co ty wyprawiasz? – Uczepiona białej koszuli matki, dziewczynka chowała się nieśmiało za jej plecami. – Przywitaj się ładnie. Ci chłopcy będą z tobą w klasie. Są bliźniętami jednojajowymi. Czy to nie fascynujące! – Spojrzała na Perry’ego, który odstawił chłopców na ziemię. – Jak wy ich rozróżniacie?

      Perry wyciągnął rękę.

      – Perry. Nie rozróżniamy. Nie mamy pojęcia, który jest który.

      Renata entuzjastycznie uścisnęła jego dłoń. Zawsze wzbudzał sympatię kobiet, przez ten swój olśniewający uśmiech Toma Cruise’a oraz uwagę, jaką poświęcał rozmówcy.

      – Renata. Miło mi was poznać. Przyszliście po mundurki dla chłopców? Ależ to ekscytujące! Amabella miała przyjść z nianią, ale skończyłam wcześniej zebranie zarządu, więc postanowiłam sama ją zabrać. – Perry kiwał głową, jakby go to bardzo interesowało. Renata ściszyła głos.

      – Od czasu tego incydentu w szkole Amabella zrobiła się trochę nerwowa. Słyszałeś? Jeden z chłopców dusił ją na drzwiach otwartych. Miała siniaki na szyi. Gagatek o imieniu Ziggy. Serio braliśmy pod uwagę, czy nie zgłosić tego na policję.

      – To straszne – odpowiedział Perry. – O Jezu. Biedulka.

      – Taaaato! – Max pociągnął ojca za rękę. – No, chodź!

      – Zaraz… Przepraszam was bardzo – zreflektowała się Renata i utkwiła w Celeste bystre spojrzenie. – Nie СКАЧАТЬ