Час Вогненнага Птушкалова. Кацярына Захарэвіч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ астатніх. Праз яе істоты падпарадкуюцца свайму ўладару. Дзеці Вогненнага Птушкалова і ночы.

      Прайшоў год з таго дня, калі ён сабраў усіх на цэнтральнай плошчы. І вось 120 чалавек зноў стаяць перад ім. Позіркі напружаныя, недаверлівыя. Самотнік адчуваў вір іх думак вакол сябе, залежнасць іх ад яго слоў. Выраз твару яго стаў рахманым – куткі вуснаў і вочы апусціліся долу.

      «Прабачце, што зноў патурбаваў вас, – ціха сказаў ён і з задавальненнем пачуў уважлівае маўчанне. – Каб паміж намі не было ніякіх сакрэтаў і крыўдаў, я пазваў вас сёння. Я зразумеў, што застаўся адзін, каб быць карысным, зрабіць вас шчаслівымі, а наш Свет – яшчэ лепшым. Каб кожны з вас мог займацца тым, чым сапраўды хочацца – навукамі, мастацтвамі, шпацырамі і гутаркамі, – я стварыў істоты, здольныя рабіць справы, не вартыя вашай увагі. Кожны з вас атрымае па два Шэрыя, што возьмуцца за любую працу, на якую вам шкада часу і сіл. Уявіце, колькі карыснага вы зможаце зрабіць! Да таго ж істотам амаль не трэба есці і спаць, працаваць яны будуць нястомна нават тады, калі вы адпачываеце!

      Па знаку Самотніка больш за дзве сотні земляных служак з’явіліся на плошчы. Людзі разглядалі іх з цікавасцю, без насцярогі. Шэрыя адрозніваліся ад іх, як першы малюнак дзіцяці – ад карціны мастака. Насычана сінія, карыя, чорныя, блакітныя, зялёныя вочы глядзелі ў шэракарычневыя. Светлыя, ззяйкія, адухоўленыя, з акуратнымі рысамі твары кантраставалі з землянымі, што стракацелі чырвонымі пражылкамі. У параўнанні з высокімі, стройнымі постацямі людзей крывыя ногі, задоўгія рукі і згорбленыя спіны істот выглядалі яшчэ больш няўклюднымі, асаламяныя валасы здаваліся няўдалай пародыяй на густыя аблокі, цяжкія косы і бліскучыя струмені розных колераў на галовах стварэнняў Лёсу. «Шкада гэтых няўклюд, – думалі людзі. – Напэўна, малюнкі іх жыццяў неслі на зямлю груганы, хаваючыся між чорных-чорных хмар старога раззлаванага неба». Цяжка верылася, што і людзі, і шэрыя створаныя, каб існаваць на адной зямлі, у адным Свеце.

      «Выгляд іх недасканалы, але не пераймайцеся. Я стварыў іх для працы, а для прыгажосці і гармоніі ёсць мы з вамі», – дадаў Самотнік.

      Працу па гаспадарцы нельга назваць невыноснай, але столькі часу вызваліць на творчасць, навуку, натхняльныя шпацыры і гарачыя гутаркі – ці не падарунак Лёсу гэта? Канешне, выглядаюць па-страхоцку – але праўда, не для прыгажосці іх стварылі. Яны з’явіліся штучна, а значыць, нельга казаць пра іх розум, душу і пачуцці. Самотнік – чалавек, таму ведае, што і навошта робіць.

      Праз чвэрць гадзіны пляц спусцеў: кожны чалавек сышоў, ведучы за сабой двух шэрых. Самотнік і Чорны глядзелі ім услед аднолькава пустымі вачыма. Так скончылася эра Нябёснай Птушкі і пачаўся час Вогненнага Птушкалова.

      Калі людзі заўважылі, што з імі, было позна. Ды яны і не дадумаліся, што ўсе беды Свету з-за Самотніка – бо развучыліся думаць. Зрэшты, найперш яны забыліся на фізічную працу. Марылі, што ўвесь час і сілы прысвецяць навукам і мастацтвам. Потым заўважылі, СКАЧАТЬ