Czerwony Pająk. Katarzyna Bonda

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ też o grzanie silnika na pusto i paprochy na tapicerce. Gutek w trakcie jazdy słuchał tylko kabaretów Jana Pietrzaka nagranych na kasety przez swoją byłą konkubinę Beatę Biały, laureatkę pierwszych organizowanych przez siebie wyborów Miss Polonia, i żarł sandwicze z salcesonem od matki, sypiąc okruchy gdzie popadnie.

      Seba wydmuchał niebieską mgiełkę za okno, a potem zdecydował się wysiąść. Zaparkował naprzeciwko drzwi wejściowych do Maxima i od kilku godzin nudził się jak mops. Gutek przesiadywał tutaj niemal codziennie, ale trudno było przewidzieć, kiedy skończy interesy. Czasami wytaczał się dopiero o świcie, pijany jak bela, w otoczeniu hałastry małolatek i pochlebców, innym razem zaś odjeżdżali spod restauracji po zaledwie szocie wódki. Sebastian od małego żył „na czujce”. Tajniaków rozpoznawał, gdy tylko materializowali się na horyzoncie. I nigdy jeszcze się nie pomylił. Mówiono, że Seba węch ma lepszy niż rasowy pies, bo też i był synem milicjanta. Stary Hamelusz nie dożył transformacji. Trzech nastolatków zakatowało go cegłówką w bramie w pierwszym dniu obrad Okrągłego Stołu. W śledztwie sprawcy zarzekali się, że nie znali profesji ofiary. Sądzili także, że w portfelu mężczyzna będzie miał więcej niż dwadzieścia tysięcy złotych. Przed denominacją ta kwota nie starczyłaby nawet na pół litra wódki. Ponoć poszło o zakład: czy jesteś w stanie zabić człowieka? Dzieciaki zatrzymano już o świcie. Sypały się nawzajem. Proces przebiegł szybko i bez relacji w mediach. Cały kraj żył nową demokracją. Świat radował się obaleniem komunistów w kraju nad Wisłą. Zabójcy trafili do poprawczaka, a w dniu uzyskania pełnoletności wyszli na wolność i zniknęli bez śladu. Sebastian był świadkiem zakopania w gdyńskim lesie tylko jednego z nich. Dwaj pozostali zasłużyli na uczciwą odpłatę, więc prawdopodobnie zjadły ich już bałtyckie ryby. Słoń uznał, że syn milicjanta nie powinien uczestniczyć w egzekucjach, choć młody buńczucznie nalegał, by samemu dokonać pomsty. Słoń honorowo obiecał, że dopilnuje sprawy za niego.

      – Dokonując odwetu, bierzesz na siebie ciężar świata – przemawiał jak ojciec chrzestny. – Przyjdzie i na ciebie pora. Jeszcze nie jesteś gotów, chłopcze.

      Kiedy Sebastian otrzymał dowód osobisty, dowiedział się prawdy o relacji ojca z gangsterem. Za komuny Słoń był wtyką Hamelusza. Donosił milicjantowi o tym, co dzieje się w półświatku na Wybrzeżu, a w zamian ojciec Sebastiana krył bandytę i kasował jego konkurentów, gromadząc na nich dowody w prowadzonych przez siebie dochodzeniach. Można powiedzieć, że dzięki jego ojcu Jerzy Popławski, cwany jubiler, który dorabiał się na handlu walutą pod kantorami i rabowaniu aut, wyrósł na prawdziwego bossa trójmiejskiego półświatka.

      – Długi należy spłacać – kontynuował Słoń, kiedy Sebastian okazał się wreszcie gotów, by wstąpić w szeregi gangu. – Teraz, gdy sytuacja polityczna się zmieniła, nasza relacja również uległaby zmianie. Musisz wiedzieć, że pod koniec Hamel był zdecydowany. Działał z nami i dla nas. W gruncie rzeczy wszystko jest względne. Ojciec byłby z ciebie dumny, że dokonałeś właściwego wyboru.

      To Sebastiana ostatecznie związało z Popławskim. Przyrzekł mu lojalność i nawet nie mrugnął, kiedy Słoń oddał go na służbę Gutkowi Moro, by miał oko na nieobliczalnego biznesmena i donosił mu o wszystkim, co deweloper kombinuje.

      Restauracja była pełna, a wciąż przybywali kolejni goście. Przed wejściem stały nowiutkie limuzyny na warszawskich blachach. Sporo było też marynarzy i cudzoziemców. Dziś po południu do Gdyni przybiło kilka drobnicowców oraz prom pełen Niemców z kieszeniami nabitymi walutą. O tej porze wszyscy ostatecznie lądowali na Orłowie i kończyli noc w Maximie.

      Seba rozprostował ramiona. Przeszedł się alejką. Mijając wejście do klubu, nieznacznie skinął głową Julianowi Górskiemu, ps. Góra lub Julek, młodemu, ale już słynnemu bokserowi, który jak dotąd nie przegrał ani jednej walki. Bokser stał na bramce wyłącznie dla prestiżu Maxima. Mecenas płacił mu za tę stójkę w dolarach. Mężczyźni przywitali się na tyle dyskretnie, by nikomu nie przyszło do głowy, że są w komitywie. Kiedy Seba miał wolne, wypijali czasem po kilka lufek. Nigdy jednak w Maximie i zawsze z dala od wspólnych znajomych. To była dziwna przyjaźń, bo Julek zawsze gadał jak najęty, opowiadał z emfazą, pytał i sam sobie odpowiadał, a Sebastian milczał, rechotał z żartów przyjaciela, komentując ewentualnie sytuację równoważnikami zdań. Tak naprawdę jednak rozumieli się bez słów. Byli w tym samym wieku, urodzili się dokładnie tego samego dnia i roku, w różnych miejscach na świecie, a fizycznie zdawało się, że to ogień i woda. Julek – potężny, ogolony na pałę – budził respekt samym wyglądem zakapiora. Lubił swoją rosnącą z dnia na dzień sławę. Chętnie pozował do zdjęć paparazzim. Ubóstwiał śmiać się i bawić. Sebastian – wysoki, chudy wręcz, z falą kasztanowych włosów opadających fantazyjnie na oczy – stał zawsze w cieniu, jakby wstydził się swojej urody amanta. Twarz miał delikatną, prawie bez zarostu i gdyby nie wybity po jednej z bójek ząb, trudno byłoby go przyporządkować do branży, w której działał. Nie znosił swojego przezwiska „Laluś” i tylko szefowie mogli go tak nazywać, nie narażając się na rękoczyny. Julian zawsze zwracał się do przyjaciela po imieniu. Ich przyjaźń niedawno została wystawiona na próbę, kiedy Julek zdecydował się objąć przedstawicielstwo Ryszarda Domina, ps. Pastuch, polonijnego biznesmena i agenta wywiadu, którego, jak się okazało, Słoń – szef Sebastiana – szczerze nienawidził, choć od lat wspólnie przemycali z Niemiec wozy, by je sprzedawać w Rosji. Nikt z gangu nie rozumiał, dlaczego Słoń po prostu nie pozbędzie się Pastucha, tak jak to zrobił z innymi konkurentami, którzy nie uznawali jego władzy. Mówiono coś o dokumentach nacisku, którymi Pastuch szantażuje Słonia, jego długach wobec polonijnego biznesmena i kobiecie, która ich podzieliła, a której imienia nie wolno było głośno wymawiać. Wszyscy jednak wiedzieli, że brzmi ono Warwara. Mówiono, że Rosjanka była tak piękna, iż Słoń, kiedy tylko ją zobaczył, zaoferował za jedną noc z nią swój własny dom. Był gotów pozbawić dachu nad głową całą rodzinę. Na szczęście dostał kosza. Warwara lubiła pieniądze, ale była ambitna. Ryszard Domin natomiast przez długi czas odpowiadał jej oczekiwaniom finansowym i prestiżowym. Oficjalnie nie należał przecież do półświatka. Obsypywał kochankę diamentami i zabierał w wojaże po świecie. Ale i to się jej znudziło. Porzuciła Pastucha dla młodego „borowika”, który ją bił i poniewierał. Kiedy się rozstali, zniknął bez śladu. Mówiono, że jego ciało zakopane jest w gdyńskich lasach. W końcu piękna Rosjanka wyszła za umocowanego w rządzie zamożnego starca o pseudonimie Dziadek. Julek zbierał na ich temat dane i dzielił się nimi z Sebastianem, choć chłopak wolał się tym nie interesować. Uważał, że im mniej wie, tym dłużej będzie żył, z czego Julek się śmiał.

      Choć Słoń i Pastuch wciąż patrzyli sobie na ręce oraz pilnowali, by stan zimnej wojny nie przeistoczył się w krwawą walkę, to na zewnątrz tworzyli wspólny front i wspierali się biznesowo. Konsultowali nawzajem swoje decyzje, dawali gwarancje bezpieczeństwa w razie starć z innymi grupami przestępczymi. Mieli tych samych dostawców broni, cyngli, lecz przede wszystkim – wspólnego wroga, który paradoksalnie robił z nich twardych sojuszników. Obaj śmiertelnie nienawidzili Wojciecha Kłysia, pseudonim Pochłaniacz, młodego wilka z Będzina, który parę lat temu osiadł na Wybrzeżu i skutecznie przesuwał swoje terytorium wpływów, jednocząc się z mafią pruszkowską, której wyczyny aktualnie nie schodziły z pierwszych stron gazet. Mówiono, że to tylko przykrywka, bo prawdziwym pracodawcą Pochłaniacza jest MSW. Nie było jednak na to żadnych dowodów. Kłyś słynął z tego, że lubował się w obcinaniu palców dłużnikom oraz szczycił się niesamowitymi wprost znajomościami w elitach władzy. Jako pierwszy w Gdyni zaczął legalizować mafijne pieniądze. Dziś był nie do pokonania СКАЧАТЬ