Завеі, снежань. Іван Мележ

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      Выйшлі на ганак – на цемру, на вецер. Момант здавалася, быццам нічога іншага не было, толькі спатканні. Усё было, як тады перад гумном, пад яблыняю. Як у гумне.

      Ішлі хутка, нецярпліва. Нецярпліва стала. У баку ад дарогі, каб не зашкодзіў ніхто.

      – Прыехаў! Не забуў! – Голас яе перарываўся.

      – Не…

      – Я думала, забуў!

      – Скажаш!..

      – Не прыязджаў доўго!

      Ён памаўчаў.

      – Не так просто…

      Яна зразумела недагаворанае: не так проста вырвацца. Маня, матка, суседзі. Усе сочаць. Абавязкі перад сваімі. У радасць яе ўліўся нядобры халадок. Не так проста. Не так проста!

      – Ты прыйшоў? – спытала стрымана.

      – Прыехаў…

      – З дому?

      – З Алешнікаў… – Ён дадаў: – Муку малоў…

      Яна запытала, абы не маўчаць:

      – А дзе – калёсы?

      – На вуліцы.

      Узялі дрыжыкі. Пачула, які халодны вецер. Трэба было хоць бы накінуць каптан. Выскачыла згарача!

      – Як ты тут? – пачула.

      Смутак, трывога, любоў былі ў голасе.

      – А нічого. – Пастаралася схаваць гаркату. – Жыву… Добра жыву… А – ты?

      – Ат…

      Многа сказала ёй гэтае «ат»!

      – Маня – як? – не стрымала раўнівае.

      – Што ёй…

      – А сын?

      – Расце…

      Нялёгка было гаварыць: за тым, што казалі, было багата іншага, пра што і казаць не хочацца, і забыць не забываецца. Таму ахвотна маўчалі.

      Але і маўчанне было поўнае хвалявання.

      – Землю адабралі! – нібы паскардзіўся ён. Яна пачула ў голасе адчай. – Усю, што каля цагельні.

      – Мне казалі, – паспачувала яна.

      – Пасеянае перааралі. Міканор усё…

      Ён, здалося, чакаў, што яна паспачувае. Скажа нядобрае пра Міканора. Яна не сказала. Нашто вярэдзіць лішне боль яго.

      – Не знаю, што будзе, – зноў пачула адчай.

      – Будзе нешто. – Спакойна, супакойліва сказала: – Горай, як було, не будзе.

      Ён падумаў над тым, што сказала.

      – Можа і горай буць.

      – Не будзе.

      Яна была ўпэўнена ў гэтым. Зноў маўчалі. Гуляў вецер, халадзіў шыю, плечы. Бралі дрыжыкі.

      – Ты не абіжаішся на мяне? – прамовіў ён ціха. Як бы нясмела і вінавата. Насцярожыўся, чакаючы, што яна адкажа.

      – Не-а, – сказала яна спакойна. Нібы здзівілася: – Чаго абіжацца?

      Ён узрадаваўся. Памкнуўся да яе, хацеў, здалося, абняць. Але стрымаўся. Не наважыўся. Усё ж нейкая вясёласць, зухаватасць была, калі гаварыў:

      – Чорт яго знае, запуталася ўсё!..

      – Запуталася…

      – Што будзе, адзін Бог знае!..

      Ён быццам апраўдваўся перад ёю. Вінаватым усё чуў сябе, хоць яна і знаку не падавала на гэта. Нашто СКАЧАТЬ