Завеі, снежань. Іван Мележ

Чтение книги онлайн.

      – Дзякую за падмогу. Толькі я – не баюся.

      – От і правільно.

      Ганна падумала раптам, што і ходзіць, і гаворыць ён так, быццам Параска бачыць і слухае яго. Ёй стала смешна за яго. Міканор улавіў кплівы яе позірк, недавольна нахмурыўся.

      – Твой Дзятлік от за розум не бярэцца! – прамовіў строга, з папрокам. – Пагано можа кончыцца!

      Ганна перастала смяяцца.

      – А ты б памог яму. Падышоў бы як трэба.

      – К яму падыдзеш! Толькі загаворыш, морду адварочвае!

      – Значыць, гаворыш так! Ты ж так гаворыш, што часто і не зразумееш, ці ты раіш, ці загадуеш! Як камандуеш усё адно!

      – Нагаварыўся ўжэ, аж у роце горко! Увесь час таўчэш адно, а яны хоць бы варухнуліся!

      – Так ето проста варухнуцца! Даў загад – і зразу ўсе штоб пагналі ўсё ў камуну! Пабеглі, падскокуючы з радасці!

      Міканор зазлаваў. Не стрымліваўся ўжо:

      – Ты ўсё знаеш! Усе падходы!

      – Знаю, – сказала яна, зноў нібы ўсміхнуўшыся. – А і табе знаць бы трэба! Калі за гуж узяўся.

      Ён толькі ўзлавана зіркнуў. Хаваючы злосць, падышоў да стала, зноў разгарнуў сшытак, стаў разглядаць.

      – Ты ето, можа, прыйшоў, кеб указанне Парасцы даць, як вучыць?

      – А што ж, думаеш, не магу? – Ён зноў гаварыў паблажліва: – Маю право на ето!

      – То-то я і гляджу: прыйшоў важны! Прыбраўся! – Хацела стрымацца і не магла, дадала кпліва і сур'ёзна: – Е ўжэ ў яе, каму ўказваць!

      – Мало хто е…

      – Не мало і не багато. Адзін.

      Міканор момант вагаўся. Зірнуў з асцярогай.

      – Хто ето?

      – Ён. Знаеш…

      Міканор спахмурнеў. Знае. Невясёлы, ссутулены, доўга маўчаў. Лістаў, не бачачы, сшыткі. Нарэшце схамянуўся, устаў.

      – Трэба ехаць. – Пастараўся ўсміхнуцца. – Есці хочацца. А зямлячкі не частуюць… Бацьку, можа, што перадаць?

      – Буў тут сам.

      Падаў здаровую, абыякавую руку. Ужо без смеху, шчыра яна папрасіла:

      – Прыязджай. Хоць – па дарозе…

      – Будзе час – заеду…

      Яна потым пашкадавала: нашто растрывожыла яго? Але адразу ж запярэчыла сабе: няхай не дзярэ галаву вельмі! І попусту няхай не цешыцца!..

      Раздзел другі

      1

      Наступным вечарам неспадзеўкі прынесла Дубадзела. Дужы, жылаваты, у шынялі і ў ваеннай шапцы, крывароты, адразу заўважыла Ганна, трымаўся неяк нязвыкла лісліва і разам афіцыйна, і гэта зацікавіла яе. Ён неахвотна прысеў на крэсла, калі Параска, таксама цікаўна зірнуўшы на яго, запрасіла сесці, мякка сказаў, што сядзець асабліва няма калі – справы. Пра гэта гаварыў, здавалася, не толькі ўвесь яго выгляд, але і палатняны партфель, які Дубадзел трымаў на каленях і па якім неспакойна бегалі яго пальцы.

      – Ну, не ўвесь час справамі аднымі займацца? – хітравата зірнула Параска, СКАЧАТЬ