Завеі, снежань. Іван Мележ

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ вы работайце! – Ён сказаў нецярпліва, патрабуючы: – Часу няма. Выйдзі!

      Ну што ж. Ганна, не апранаючыся, выйшла ў калідор. Ён папрасіў выйсці на ганак. Паслухалася. На ганку стала.

      – Ну, выясняй.

      – Хадзем трохі шчэ, – лагодна ўзяў за руку.

      – Не хочу.

      – От скула ж ты! – засмяяўся, як бы хвалячы. – Усё па-свойму гнеш!

      – Ну, што ты хацеў выясніць?

      Ён выпусціў яе руку, важна прамовіў:

      – Ты ето правільно зрабіла, што Глушака кінула.

      – Дак ты для етаго і пазваў – штоб пахваліць?

      – Ну язык! – Ён зноў засмяяўся, як бы хвалячы. Сказаў: – Правільно. Хваціць гнуць карак на іх!

      Дубадзел узяў яе за руку. Ганна хацела зразу ж адабраць яе, але ён не аддаў. Пацягнуў Ганну да сябе. Аж заванітавала: дыхнуў гарэлкай.

      – Т-ты што ето?! – здзівілася нібы.

      – А нічого! – забулькаў брыдкі смех. – Паўхаджуваць от хочу за табою.

      – Унё! Дак для етаго трэба было цягнуць сюды? На холад. – Холад такі браў яе. Асабліва мерзла спіна. – Паўхаджуваў бы там. Перад Параскаю.

      – Наравішся ты мне! – як бы не заўважыў ён кпіны, усё цягнуў да сябе. Яна цвёрда ўперлася яму ў грудзі. – Ну, чаго ты? Н-не нараўлюся?

      – Не наравішся.

      Рукі яго трохі паслабелі. Але ён усё ж не выпусціў яе.

      – Чаму ето?

      – А не знаю. Просто – гадкі.

      Чула: гэта яго нібы ўдарыла. Момант разгублена маўчаў. Потым сказаў злосна:

      – Чаго дзярэш нос?

      Яна спакойна загадала:

      – Пусці!

      Дубадзел пусціў.

      – Няма чаго дзеўку строіць з сябе! Не знаю, думаеш, як ты з етым Дзятлікам на гумне?

      – Знаеш?

      – Знаю.

      – Дак старайся не забыць!

      Гэта здзеклівая парада раз'ятрыла яго.

      – Чаго дзярэш нос, кулацкая падсцілка!

      Яна стрывала, прамовіла з пагардай:

      – Ето ўсё, для чаго ты пазваў мяне?

      – Т-ты шчэ пашкадуеш аб етом! – выціснуў ён люта.

      – Тады тое будзе!

      Ганна спакойна зачыніла дзверы.

      Калі ўвайшла, Параска зірнула ад сшыткаў гулліва, падсмейваючыся:

      – Ну што, пагаварылі?

      – Пагаварылі, – Ганна сказала такім тонам, што ўсмешка на Парасчыных губах замерла.

      Параска ўгледзелася ўважліва і не стала распытваць. Нахілілася зноў над сшыткамі. На кухні, на адзіноце, Ганна дала волю гневу: «Ах ты, гад, гад, як абазваў, аж успомніць гадко!» Старалася суцешыць сябе: добра ўпякла яго – адскочыў адразу; але гнеў не сціхаў. «Думае, як я адна, дак і ўсё можно. Прыходзь дый бяры, рада будзе… Кінецца сама! Аге, толькі цябе мне і не хапало… Ждала, не магла даждацца!.. Грозіцца яшчэ: «Пашкадуеш!» Пашкадую, ды пра другое! Што не плюнула ў вочы!..»

      Неўзабаве супакоіла сябе зусім: ёсць перажываць з-за каго!

      Праз дзень прыйшоў СКАЧАТЬ