Праклён. Валеры Гапееў

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ адказаў Лобач, бо ён адчуў сябе прыніжаным Жабруном. Вось так нахабна заявіць, што навука – няслушная, што ўсё сабранае не мае сэнсу, бо, бачыце, разыходзіцца з ягонай тэорыяй… Трэба ж мець такое нахабства. Цвердалобы…

      – Выбачайце, – нечакана вінавата, але цвёрда паставіў кропку і Уладзімір – ён зразумеў Лобачава жаданне скончыць размову. – Я… не хацеў вас – пакрыўдзіць. Мне здаецца, што вось калі біцца-біцца над адным нечым…

      – Я думаю, мы з Вамі сустрэнемся яшчэ раз. Дзень пераздачы будзе на дошцы абвестак. Вы ж прыйдзеце на пераздачу? – хутка рассудзіў Лобач.

      – Прыйду, – вырвалася ў Уладзіміра перш, чым ён паспеў усвядоміць пытанне.

      – От і добра. Прыходзьце ў панядзелак. Я дам вам, ну скажам так, заданне. Менавіта для вашай, гм-м, методыкі. А пакуль што параю ўспомніць дакладна, з максімумам усіх падрабязнасцяў, святкаванне некалі ў вас таго ж Купалля і запісаць. Разам паглядзім.

      – Ды звычайна ў нас было, – пацепнуў плячыма Уладзімір. – Апоны аўтамабільныя кралі… Я ў бабулі тут пакой здымаю, лепей у яе папытаю. Яна старэнькая, ёй каля васьмідзесяці, – аж захваляваўся Уладзімір – нечаканая перспектыва атрымаць сапраўднае заданне ўзрушыла яго.

      – Выдатна, папытайцеся ў яе пра Купалле. Як адзначалі ў часы яе маладосці, якія песні спявалі. І запішыце. Але, калі ласка, пазначце абавязкова: у якім месцы святкавалася, у якія гады і цалкам імя-прозвішча бабулькі. Толькі тады запісанае будзе рэальным фактам, які можна далей неяк скарыстаць. Зразумелі?

      – Зразумеў, дзякуй вам.

      – Няма за што дзякаваць. У панядзелак знойдзеце мяне. Яшчэ. Ёсць мажлівасць для работы з электроннай копіяй тэксту?

      – Так, так… Я ноўтбук сабе набыў… Камп’ютар згарэў тады…

      – Вось і добра. Вазьміце з сабой.

      Лобач павагаўся адно імгненне і падумаў запытацца пра тое, што яго зацікавіла ў той самы першы момант, калі Жабрун сеў за стол, і між крыссяў кашулі на ягоных грудзях цьмяна засвяцілася срэбрам шасціпялёсткавая кветка.

      – Прашу прабачэння, адно асабістае пытанне, калі дазволіце? – спытаў ён.

      – Так, пытайцеся, – паспешна дазволіў Уладзімір.

      – У вас на грудзях, як гэта цяпер называюць, талісман. Я нешта не сустракаў такія ў крамах, хоць яны мне вядомыя… – і замаўчаў, запрашаючы Жабруна да пытання.

      – А адкуль вядомыя? – не прамарудзіў Уладзімір. Лобач усміхнуўся – ён не памыліўся, што спытае Жабрун.

      – На тое і вучоныя, каб ім было вядома… Вы, думаю, самыя б маглі пацікавіцца: што за знак, чаму такі?

      – Дык… не знайшоў пакуль што нічога, – пачаў апраўдвацца Уладзімір. – Нешта ёсць пра Перуна… – ён зірнуў на Лобача, пабачыў там сапраўдную цікавасць у вачох і надумаўся сказаць больш: – Калі нашу згарэлую хату разбіраў, дык пад апошнім вянцом ляжала, загорнутае ў тканіну. Я падумаў – гэта нібыта ахвяра.

      – Во як? – шчыра здзівіўся СКАЧАТЬ