Замак пабудаваны з крапівы. Зміцер Вішнеў

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ сантэхнік і пашкрабаў рукой пантофлю Наты.

      – Ну-ну, без вольнасцяў, – папярэдзіў я. – Здаецца, у мяне ёсць цудоўны прас і сякерка для дзічыны.

      Сантэхнік рохкнуў і прыбраў руку.

      – Мілы, – сказала Ната, – ты ж ведаеш, што сёння а восьмай раніцы я з’язджаю да бабулі. З ёй я пайду ў царкву і пакаюся. Потым я пайду ў краму, набуду сабе надзіманы шарык і буду з ім бадзяцца па горадзе.

      – Вось тады і вяртайся, – сказаў я.

      – Так-так, – сказаў сантэхнік.

      – Я падумаю. Асабліва калі ты наведаеш ламбард і здасі туды тэлевізар і сантэхніка. Чао-какао.

      34

      Я, вядома, зусім не засмуціўся. Проста падышоў да лядоўні і паеў нашча гарчыцы. І гэта ўзнікла раптам. Я адчуў жаданне пайсці ў кіно альбо паесці славянскага маянэзу. Здаецца, настала поўная свабода. Трэба цаніць свае дасягненні. Вось як здараецца.

      – А мы да вас, – раптам сказалі суседзі, праціскаючыся праз тунэль, прадзяўбаны сантэхнікам.

      – Я быў у адзіноце. Я шпацыраваў па даху кватэры сусліка. Зазіраў у халодныя норкі. Піў кефірчык. Усведамляў шчасце. Вы ўсё сапсавалі. Пасеклі ідылію, – сказаў злосна я.

      На суседзях былі хатнія паласатыя халаты і скураныя тэпці. Яны палілі цыгаркі і жавалі махорку.

      – У нас сантэхнік пасяліўся.

      – І ў мяне таксама, – сказаў я.

      – У нас кітаец.

      – А ў мяне індзеец.

      – Яны, напэўна, сваякі.

      – Цалкам верагодна, – пагадзіўся я.

      – Я – Змей Гарыныч, – сказаў п’яны сантэхнік, запаўзаючы праз тунэль.

      – Ён у вас чагосьці прыняў, – сказаў я.

      – Мабыць, хатняй настойкі пакаштаваў, – сказалі суседзі.

      – Буль-буль, – сказаў сантэхнік.

      – А давайце яго адправім да суседзяў, што жывуць наверсе, – прапанавалі суседзі, якія прыйшлі знізу.

      – Някепская думка, – пагадзіўся я. – Трэба адправіць яго дагары… Будзе альпіністам.

      Я ўзяў швабру і пастукаў па столі. Потым пачакаў. І зноўку пастукаў. І гэтак хвілінаў пятнаццаць. Нарэшце зверху да нас спусціўся сусед Вася Яршоў. На ім былі майка, джынсы і шлёпкі. Ён быў незадаволены, і таму ў яго нервова торгалася правае пачырванелае вока.

      – Му, – сказаў ён.

      – Да вас сваяк прыйшоў, – сказаў я, паказваючы на прыціхлага сантэхніка. – Заваліўся да мяне п’яны і патрабуе Васю Яршова. Ён ваш?

      – Му, – сказаў Вася, – Мані трэба паказаць. Яна там шча гатуе баршча. Пайду пакажу.

      І забраў сантэхніка за каўнер.

      – Буль-буль, – развітаўся з намі сантэхнік.

      – Ну, вось, – сказаў я, развітваючыся з суседзямі знізу. – Доўгачаканы спакой.

      – Цяпер мы будзем хадзіць да вас кожны дзень, – сказалі суседзі знізу.

      – Так-так, – пагадзіўся я, – у высакосны год. Да пабачэння.

      І вось. Мая кватэра набрыняла святлом. На столі раскруцілася вясёлка. Яна перашэптвалася са шпалерамі. Казала на мове вятроў. Дзень быў СКАЧАТЬ