Радзіва «Прудок». Андрусь Горват

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ і не дуры галаву.

      – А хата тая яшчэ хоць стаіць?

* * *

      Даслаў эсэмэску Еве: «Я ў Прудку. Тут лес маўчыць. Сяджу пад ігрушай, гляджу на расу ў павуцінні».

      Ева зноў расчулілася.

* * *

      Гэта ўжо не той двор, якім я яго запомніў. Ён зарос смеццем, акацыяй і дзікімі слівамі. Студня ўвалілася, і вада схавалася пад тоўстым слоем гнілых дошак. Зніклі прыбудовы. Няма лазні, куратніка, няма хлява і дрывотні.

      Болей няма дзедавай майстэрні. А я яшчэ помню вялікі варштат пад маленькім акенцам. Я ніколі не бачыў дзеда. Але ўвесь час думаў, што ён жыве ў майстэрні. Калі я лазіў па дзедавых шуфлядах з інструментамі, мама казала:

      – Асцярожна, нічога не паламай, бо дзед рассердзіцца.

      Болей няма ні тых шуфлядаў, ні сталоў, ні майстэрні, ні дзеда.

      Вокны ў хаце забіты дошкамі. А колісь, помню, паміж шыбамі ляжала сіняя вата. І віселі такія белыя фіранкі з узорам, які ўтваралі дзіркі, абшытыя ніткамі. Як жа яны называліся? Ат, ужо не помню.

      У меншым пакоі, дзе стаіць груба, ляжак з трубой упаў на столь, і бэлька храснула пасярэдзіне і абрынулася на падлогу разам з столлю, цаглінкамі і пяском.

      Хата, якую збудаваў дзед, разбураецца. Я хаджу па ёй у даражэнных беластоцкіх ботах.

      Вясной па Птушыным Шляху разам з журавамі я вярнуся на Палессе і буду тут жыць.

      Не ўсё ж жыццё быць дворнікам!

      А Іосіфаўна скажа:

      – Што за мужыкі пайшлі – за трыста кіламетраў не могуць ездзіць на працу.

* * *

      Пазычыў у доні прылады для малявання і раблю ўяўны рамонт у хаце. У сталовай-кухні не будзе столі, а па рыпучай драўлянай лесвіцы адтуль можна будзе трапіць на другі паверх у адзін пакой.

      Ліпень

* * *

      Я от што падумаў. Чаму б мне не стаць сталяром, як дзед? Падумаў – і пайшоў у манастырскую сталярню запісвацца чаляднікам.

      А яны мне такія:

      – Калі ласка.

      Мой нос учуяў пах пілавіння і шэпча мне: галоўнае ў жыцці – навучыцца рабіць табурэтку. Галоўнае ў жыцці – навучыцца рабіць стол. Галоўнае ў жыцці – навучыцца рабіць простыя рэчы.

      А я сваёй арт-дырэктарцы такі:

      – Не хачу быць дызайнерам, хачу быць сталяром. Мая арт-дырэктарка мне такая:

      – Заўдзёўб ты мяне, Андрушка. Я ёй такі:

      – Я ж рознабаковая асоба. Яна мне такая:

      – Пагаворым у аўторак. Я ёй такі:

      – Пагаворым у аўторак.

      Уяўны рамонт працягваецца. У кухні ўжо квяцістае сонечнае святло падае на табурэтку, зробленую сваімі рукамі.

* * *

      Сёння трапіў у закрыты музей старажытнабеларускай культуры ў Акадэміі навук.

      Па-сапраўднаму маё сэрца ёкнула ля інструментаў і прыладаў. Нацягіч, зачэртач, скобля, шаршэрка, шпунтоўнік, струг… Як бы я хацеў пачуць гэтыя словы ў сапраўдным жыцці:

      – Жонка, ты не бачыла маю шаршэрку? Яна ляжала ля шпунтоўніка, а цяпер тут нацягіч.

      Як бы я хацеў, каб у музей трапілі зусім іншыя словы.

СКАЧАТЬ