Рыбін горад. Наталка Бабіна

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ здурэў, гэта зразумела. Нічым іншым нельга патлумачыць такога кроку. Даб’ецца цікавасці праваахоўных органаў, калі не чаго горш. Даб’ецца таго, што і яго, і косці яго продкаў да дваццатага калена рытэльна перамыюць і таксама рытэльна змяшаюць з брудам. Даб’ецца таго, што выцягнуць на свет і мой жах, які я лічыла нарэшце пахаваным.

      Вечар прайшоў сумбурна. Тэлефоны Антона па-ранейшаму раздражнёна выяўлялі занятасць, тэлевізар я проста баялася ўключаць. Баялася я і тэлефонных званкоў, якія маглі ўжо сёння раздацца тут у мяне ў Дабрацічах, але іх пакуль не было. Стары тэлефонны апарат на палічцы ў кухні старой хаты маўчаў і нараніцу – гатуючы снеданне, я міжволі прыслухоўвалася.

      Раптам, як працяг маіх трывожных чаканняў, з лесу пачуўся адчайны дзіцячы крык. На такі крык рэагуеш імгненна. Віхурай вылецеўшы з хаты, я адрухова схапіла пласкарэз Фокіна, што стаяў ля ганка і кінулася за брамку. Краем вока пабачыла, што ад курніка, спіраючыся на кульбу, спяшаецца за мной і бабуля.

      Што там? Шалёны сабака? П’яны бандыт?

      Праз некалькі секундаў, вырваўшыся за плот, я пабачыла дзяцей.

      Збялелыя, спалоханыя, залітыя слязьмі твары. Дзяўчынкападлетак, сагнуўшыся, трымалася за лытку.

      – Змяя! Мяне ўкусіла змяя!

      – Боюсь! Боюсь! – заходзілася другая, меншая.

      – Укусіць нас, укусіць! – у жаху паўтараў хлопчык.

      Гэта была гадзюка. Яна не ўцякала. Тоўстая. Маленькая галоўка. На ігліцы. Побач з гурбай хмызу. Цэлячы ў шыю, я ўдарыла па ёй пласкарэзам, і сама ледзьве не закрычала, калі безгаловае тулава пругка заматлялася, плямячы крывёю пясок.

      Калі гадзючына кроў капае на хлеб, хлеб стогне. Пясок – не, пясок маўчыць, што б на яго ні лілося. Я не баюся паўзуноў да непрытомнасці, але цяпер вясёлкавае кола закруцілася ў мяне перад вокам.

      – Абапрыся на мяне, дзяўчынка. Не крычыце, дзеці! Тут больш няма змеяў. Не крычыце, я сказала!

      Але дзеці крычалі. Бабуля ўжо амаль бегла, і я падумала, што яна немінуча ўпадзе і тады немінуча зломіць шыйку клуба. Але гэтага не адбылося. Паспяхова дабегшы да нас, яна кінула навокал надзіва востры погляд праз свае таўшчэзныя акуляры, раптам выхапіла ў мяне пласкарэз і з размаху гакнула проста ля маёй нагі. Яшчэ адна, меншая трохі, змяя ў курчах задзерлася і зазвівалася на моху, яшчэ адна маленькая галоўка адскочыла ад тулава.

      Якія норы свае шукалі яны тут – невядома, ці можа ў іх тут было спатканне ці сімпозіум (перадвыбарны сход?) – не знаю. Раней ніколі ў Дабрацічах змеяў не было.

      – Выклікай «хуткую»! Бягом! – распарадзілася бабуля. – Гэта Уругвайцавы ўнукі.

      Высілкам волі я пераадолела дурноту, што была падступіла да горла, і пабегла дамоў. Калі, ужо ад брамы, азірнулася, укушаная дзяўчынка кульгала да плота, спіраючыся адной рукой на пласкарэз, другой – на бабіну кульбу, а баба вяла за рукі сплаканых малых.

      Бесталкова тыкаючыся ў дыск, я набрала нумар Зарніцкай.

      – Ленка, СКАЧАТЬ