Рыбін горад. Наталка Бабіна

Чтение книги онлайн.

      Пасля памінак мы з сястрой не сталі прыбіраць.

      – Хадзем наверх, – прапанавала Улянка, калі ўсе разышліся зза вялікага, састаўленага з трох, стала. – Паляжым крышку. Ногі дыгаюць.

      У сваім пакоі яна апусцілася на канапу і закрыла вочы рукой – бабін жэст, які мы абедзве перанялі.

      – Здаецца, зрабілі ўсё так, як яна наказвала, – сказала сястра, не адкрываючы вачэй. – Як хацела. Поп толькі мне не вельмі спадабаўся – занадта спяшаўся, па-мойму.

      – Улянка, мне трэба паведаміць табе адну важную рэч.

      Улянка расплюшчыла вочы.

      – Бабуля памерла не сама, не сваёй смерцю. Яна памерла ад таго, што нехта дабавіў у каву сардэчны прэпарат – кардыёстымфортэ. Я заварыла каву для Зоські, калі яе ўкусіла змяя, але даць не паспела – Зарніцкая павезла нас у бальніцу. А бабуля, відаць, па сваёй звычцы (каб дабро не прападала) дабавіла ў каву малако і стала піць… А ў каве быў гэты лек…

      – Адкуль ты ведаеш? Чаму не сказала раней? – голас Улянкі гучаў глуха.

      – Кубак з кавай, выпіты напалову, стаяў перад ёй на стале, калі я прыехала. А ведаю напэўна, дзякуючы фенаменальнай нюхаўцы Зарніцкай. Калі яна прыбегла на мой крык на веранду, кінулася да бабулі і амаль адразу абвясціла: «Яна памерла». Знаеш, лішні раз пабачыла, якая яна спраўная і якая я недарэка. Яна запатрабавала, каб мы перанеслі бабулю ў хату, выклікала хуткую – а раптам рэаніматары ўсё ж… Да прыезду хуткай рабіла штучнае дыханне… А потым, калі хуткая канстатавала смерць і паехала, мы вярнуліся на веранду, я сядзела як ідал, нават нічога не магла гаварыць, а яна пачала набіраць па мабільніку Хведзьку… Раптам бачу, яна неяк панюхала паветра – як сабака, бывае, робіць стойку. Потым падышла да стала, узяла кубак з кавай, таксама панюхала і пакаштавала на язык… Потым паглядзела на мяне дзіўна і кажа: «Ведаеш, Алка, у гэтую каву нешта дабаўлена. А ну дай пачак!» Яна забрала пачак з сабой на аналіз. А вечарам, калі прыехала зноў, сказала, што і ў заваранай каве, і ў пачку знайшла кардыёстымфортэ. Вельмі вялікую дозу. Досыць вялікую, каб выклікаць сардэчны прыступ.

      – А дактары з хуткай не заўважылі нічога падазронага?

      – Канечне, не. Дзевяноста сем год! Што тут падазраваць, якая тут можа быць прычына смерці, акрамя старасці? Напісалі даведку, і ўсё. У даведцы напісана, дарэчы, што прычына смерці – сардэчны прыступ, але нікому б да галавы не прыйшло, што ён – справакаваны. Ніхто нічога не заўважыў бы, каб не Зарніцкая.

      Мы глядзелі адна на адну. Дзве сястры, падобныя да немагчымасці. Толькі адна крышачку кульгавая целам і вельмі кульгавая душой. Я чытала яе думкі, як свае. Улі праз мяне дасталася за жыццё пад бок і пад галаву; як сястра я не падарунак. Бывала ўсялякае. Яна расшуквала мяне ў хрушчобах у Менску на Розачцы і знаходзіла там у непрытомным стане. Яна плаціла дактарам за вывядзенне мяне з запою. Было, мы з ёй год не размаўлялі. СКАЧАТЬ