Ата күңеле балада… (җыентык). Фарсель Зыятдинов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ тәүфыйк ягы такыр, дигән.

      Дүртенче кыйммәт нәрсә – шөкер, дигән,

      Нигъмәткә шөкерсезлек көфер, дигән.

      Бишенче кыйммәт нәрсә – әдәп, дигән,

      Әдәп, дигән, мәхәббәткә сәбәп, дигән.

      Алтынчы кыйммәт нәрсә – сабыр, дигән,

      Сабыр кеше морадын табар, дигән;

      Һәр эштә сабырсызлык төбе – хурлык,

      Сабырсызлык бик зур бәла салыр, дигән.

      Картларның җомга намазына җыелуларын күрү белән, малайлар минем тирәгә җыелалар, – дип искә ала шагыйрь.

      – Әй, «Иман», әйдә әле безнең иманыбызны да укытып ал!

      Шулай итеп, миңа яңа кушамат тагыла да кала.

      Еллар үтте, мин дә, авылдан китеп, Казан дәүләт университетына укырга кердем. Профессор Хатип ага Госман «XIX гасыр әдәбияты» ннан курс-лекция укый. Ул шушы шигырьне укып китте:

      …«Иман шарты» н өйрәнмәсә – яман, дигән.

      Мин сикереп торам (әдәпсез!):

      – Ялгыш укыйсыз, Хатип ага, – дим һәм аңа шигырьне баштан алып хәтердән көйләп чыгам. Нәкъ әбичә итеп.

      – Син моны каян беләсең?

      – Әби өйрәтте.

      Баксаң, мәшһүр татар-башкорт-казах шагыйре Акмулла әсәре икән ул.

      Менә сиңа әби, менә сиңа «Иман» кушаматы.

      Бәлки, шигырь әнә шуннан башлангандыр…

      Күңел ишекләрен шакып керде ул…

      Тынлыкны бүлеп, шулчак телефон шалтырады. Фирая телефонга үрелде. Бу шалтыратуны көтеп алган кебек тоелды ул миңа. Ни өчен дисәң, гадәттә, телефон шалтыраса, трубкага бик сирәк үрелә торган иде.

      – Көткән кешеңме? – дидем мин шаярту аша.

      – Юк, сине сорый. Безнең уртак якын кешебез. Мөдәррис ул, – диде Фирая, елмаеп һәм трубканы миңа сузды.

      – О Мөдәррис, исәнме, хәлләрең ничек? Син әле хастаханәдәме? Укол дигән нәрсәне ничек хәл иттеләр?

      – Котылдым, Фарсель, ясамадылар. Сибгат агага рәхмәт, ул булышты. Теге көнне синең белән сөйләшкәннән соң, мин аңа шалтыратып, барысын да бәйнә-бәйнә сөйләп биргән идем. Кыенсынып тормаган, өлкә комитетына кергән. Фикърәт Әхмәтҗановичның үзе белән сөйләшкән. Аңа ул: «Мөдәррис бит безнең бүгенге Тукаебыз, аны югалтырга ярамый», – дигән. «Фикърәт Әхмәтҗанович минем сүзгә игътибар итте, – диде Сибгат ага. – Барысы да тәртиптә булыр, Мөдәррис». Беренче секретарьның әмере табибларга килеп ирешкән, күрәсең, башка мине борчымадылар, укол ясыйбыз дип сөйләнүче булмады. Монысы ярый, ә менә бу гамәлне башлаучылар мине сагайтты: үзләре дус булып безнең арада йөриләр, ә чынлыкта күралмыйлар икән. Дөресрәге, көнләшәләр, «бомж» дип миннән котылырга телиләр. Хәер, бу турыда мин, үзегезгә килгәч, бөртекләп сөйләрмен. Бүген өйдә буласыздыр бит, беркая да китмисезме?

      – Өйдә булабыз, Мөдәррис, кил, көтәбез, – дидем мин, трубканы куеп.

      Мөдәррис озакламый килеп тә җитте. Гадәттәгечә, күңеле күтәренке, әйткән сүзләре очкын кебек кабынып-кабынып ала, күңелгә үтеп керә иде. Үзен борчыган хастаханәдә укол ясарга омтылуларын ул бәйнә-бәйнә сөйләп бирде. Остазы Сибгат ага Хәкимгә рәхмәтле булуын кат-кат басым ясап әйтте.

      Барысы СКАЧАТЬ