Чароўная скарбніца. Людмила Рублевская

Чтение книги онлайн.

      – Што за прыгажосць? – углядалася ў прадметы Сінька.

      – Прамавугольныя, квадратныя, яркія, бліскучыя. І пахнуць даволі рэзка, незвычайна, але прыемна, – апісала свае назіранні Зялёнка.

      Яна хацела сказаць яшчэ нешта, але ў залу ўвайшла захавальніца скарбаў. Дзеці-іншапланетнікі залюбаваліся ёю: прыгожая, вытанчаная, яна валодала нейкай асаблівай прыцягальнасцю, якая адчувалася ў яе ласкавай усмешцы, прыемным голасе, унутранай энергіі. Спадарыня ўзяла адну каштоўнасць і раскрыла яе. Вухуцяне нібыта цуд пабачылі! Паміж дзвюма часткамі цвёрдай асновы, якая расхінулася ад чароўнага руху яе пальцаў, утварыўся шапаткі вадаспадзік з тонкіх бялюткіх слаёў. У ім на імгненні з’яўляліся і знікалі выявы. Потым слаі зноў шчыльна ляглі і цвёрдая бліскучая аснова закрылася, схаваўшы цуд.

      – Новая, прыгожая, шыкоўная! – расказвала пра каштоўнасць захавальніца скарбаў. – Забірай!

      Улада ўзяла гэты цуд, спадарыня запрасіла дзяўчынку сесці за стол і разгледзець іншыя чароўныя рэчы, а сама выйшла.

      – Што там мільгала ўнутры? – запыталася Мінола, паказваючы на каштоўнасць, якую Улада трымала ў руках.

      – Малюнкі! – патлумачыла дзяўчынка.

      – Я не паспеў разгледзець іх, а так хацелася! – уздыхнуў Рудаш.

      Улада загадкава ўсміхнулася, адным спрытным рухам зноў раскрыла каштоўнасць і паклала на стол. На белым фоне іншапланетныя дзеці са здзіўленнем убачылі маленькую рудую істоту, а побач – некага вялікага, карычневага.

      – Хто гэта? – запыталася Сінька, разглядаючы малюнак.

      – Наколькі я разумею, лісачка Красуня і мядзведзь.

      – Ты іх ведаеш? – удакладніла Зялёнка.

      – Пакуль што не, але хачу пазнаёміцца, – адказала дзяўчынка.

      – І мы хочам. Але як іх знайсці? Дзе яны жывуць? – распытвалі Мінола і Рудаш.

      – Прама тут, у гэтай каштоўнасці! – падміргнула Улада.

      – Колькі таямнічасці! Растлумач ужо, што тут да чаго! – падскоквала ад нецярплівасці Зялёнка.

      – Што за цуд і як ім карыстацца? – імкнулася высветліць Сінька.

      – Гэта кніга, сябры мае!

      – Вельмі цікавая рэч! – нарэшце выказаўся і Вухуцік. – Памятаю, калі ў мінулы раз я гасцяваў на Зямлі, мы з Уладай чыталі кнігі. Гэта ж цэлы сусвет! Там цудоўныя гісторыі, незвычайныя героі, дзівосныя прыгоды… Мне так падабалася па вечарах перад сном слухаць казкі! Дарэчы, вандрульня́, у якую мы з вамі любім гуляць, была ў адной з кніг.

      Улада пагартала новую кнігу і задаволена паведаміла:

      – І тут ёсць забаўка! Называецца «Квэст па Дзівосным лесе». Абавязкова згуляем вечарам! «Прыгоды лісачкі Красуні» пачнём чытаць сёння ж, але адной кнігі мала. Што б нам яшчэ ўзяць? Выбірайце, сябры!

      Вухуцяне выскачылі з заплечніка на стол, каб лепш разгледзець скарбы. Яны падымалі вокладкі, шапацелі старонкамі, спрабавалі ўтвараць такі ж вадаспадзік, як захавальніца скарбаў, разглядалі СКАЧАТЬ