Чароўная скарбніца. Людмила Рублевская

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ у якім ляжалі яйкі.

      – Вось прыкладна ў такім і ты некалі быў, – сказала дзяўчынка.

      – Такое невялічкае? – здзівіўся Рудаш.

      – Кураняткі вылупліваюцца маленечкімі жоўценькімі пухнацікамі, спачатку на далоньцы змяшчаюцца, а потым хутка вырастаюць у вось такіх вялікіх курэй, – патлумачыла Улада.

      – Я ніколі не быў жоўценькім, – адзначыў Вухуцік.

      У куратнік пачалі сходзіцца яго астатнія жыхары. Іх, пэўна, трывожнае квахтанне сябровак завабіла. Сінька і Зялёнка ўзялі з гнязда яйкі, каб лепш іх разгледзець. Чубаткам гэта не падабалася, яны папераджальна лопалі крыламі і выдавалі незадаволеныя гукі. Улада сказала паненкам, што лепш вярнуць усё на месца, але тыя не спяшаліся выконваць параду. І тут у куратнік увайшоў певень. Вялікі прыгожы птах гучна-гучна закукарэкаў і загарцаваў па саломе, б’ючы паветра крыламі.

      – Думаю, нам лепш пайсці адсюль! – устрывожылася Улада.

      – А пазнаёміцца з гэтымі істотамі? – не згаджалася Зялёнка.

      Гаспадыня не паспела адказаць. Певень вырашыў пайсці ў наступленне на няпрошаных гасцей. Ён пачаў грэбці падлогу моцнымі кіпцюрамі і ваяўніча, быццам шчыт, выкідваць перад сабой адно крыло. Чубаткі мітусіліся па куратніку і гучна квахталі. Дзецям стала страшна. Сінька і Зялёнка паспешліва паклалі яйкі на месца, але гэта ўжо не дапамагло. Куры на чале з пеўнем адзіным фронтам атакавалі прышлых. Вухуцяне загулі ў свае насы-дудачкі і кінуліся прэч ад курэй. Утварыўся суцэльны пярэпалах: квахтанне, кукарэканне, лямант… Ляталі пер’е, салома, слупы пылу. Улада падбегла да дзвярэй, шырока расхінула іх і крыкнула:

      – Сюды! Хутчэй!

      Вухуцяне адно за адным выскачылі з куратніка, і гаспадыня прычыніла дзверы.

      – Фух! Ледзь не памерла ад жаху! – выдыхнула Мінола.

      – Якія агрэсіўныя істоты жывуць на Зямлі! Мяне другі раз ледзь не з’елі! – вытарашчыўшы вочы, крычала Сінька.

      – Якая страшная планета! – усхліпвала Зялёнка.

      – Ну мы ж самі палезлі з імі знаёміцца, куры нас да сябе не запрашалі! – паспрабаваў растлумачыць негасцінны прыём Рудаш.

      – Як сабе хочаш, Вухут, але я з такімі сваякамі нічога агульнага мець не хацела б! – Сінька абтрасала з сябе пер’е і салому.

      – Яны толькі абаранялі сваё жытло ад невядомых істот, – выказаў меркаванне Вухуцік. – Але мне здаецца, што гэтыя птушкі сапраўды не мае родзічы.

      – Аніякага падабенства! – падтрымала Мінола.

      – Толькі куры яйкі адкладваюць? – удакладніў Рудаш.

      – Ды не, усім птушкам гэта ўласціва, – адказала Улада.

      – Пакажы яшчэ якіх-небудзь, калі ласка! – папрасіў Вухуцік.

      – Мы ў куратнік больш не палезем! – абвясцілі Сінька і Зялёнка.

      – Гэта і не патрабуецца, паназіраем здаля, – супакоіла Улада.

      Яны зноў вярнуліся ў сад, дзе на старой яблыні была шпакоўня. Гаспадыня паказала на маленькі домік, прыхаваны галінамі дрэва. Павольна гушкаючыся СКАЧАТЬ