Bir Japon Kızının Amerika Günlüğü. Yone Noguchi

Чтение книги онлайн.

      Amerikan İngilizcesi tekrar hoşuma gitmeye başladı. (Efendim, bu pek hafif, teklifsiz ve kolay bir dildir.) Bu dile olan sevgim, tutkuyla seyrettiğim bir mangaldaki ışıltı gibi geri döndü ama sonra yaz günleri boyunca beni terk etti. Kışın adımları yaklaşırken özür dileyerek yüzümü ona geri döndüm.

      Oy, oy, Longfellow kitabım toz içinde kalmıştı!

      Tıpkı bir ay önce Rabbin küçük bir resmini temizlerken yaptığım gibi kitabı özen ve hürmetle temizledim.

      Amerikan şairinin o tanıdık güler yüzü, kitabın ön sayfasından bana bakıyordu. (Sizi temin ederim ki bir şairin daima trajik matemlerden ya da “çok uzaklar”dan bahsetmesi gerekmez.) Acaba kitabının bir Japon kızın minik esmer elleriyle açılacağını hiç hayal etmiş midir? O anda sanki şair, yani resminin ruhu, o keskin ve titiz bakışlarını mercan uçlu istekama yahut yüzüme fırlatmış gibi geldi.

      Sevimli bir genç kız değil miyim yoksa?

      Longfellow’u aylar evvel ağırbaşlı bir örümceğin yerleşmiş olduğu en üst rafa atmıştım. Böylece ketum ve çalışkan kır saçlı Bay Güve’ye “Arcadie” etrafında dolaşması için her fırsatı sağlamıştım.

      Sayfaları çırptığımda Bay Güve, halk şairine dair kendi “muhterem” fikirlerini paylaşamadan kaçıp gitti.

      Heybetli, babacan bir şairdir fakat benzersiz değildir. Ne var ki benzersizlik sıradanlaştı artık.

      “Sade” sadeliğin şairidir o. Düşüncede ve renkte sadelik.

      Bir sene önce bahar esintisinde uzanıp yaptığım gibi Bay Longfellow’u yeniden okumam gerek. En azından A Psalm of Life ile The Village Blacksmith’e göz atmalı ve Evangeline ya da The Song of Hiawatha’dan parçalar okumalıyım. Bunun nedeni şairin hayranı olmam değil (itiraf etmeliyim ki şiirleri benim zevkime uymuyor). Sadece sık sık işittiğim üzere Amerikan hanımlarının büyük bir idolü olduğu ve onun eserlerinden mısralar alıntılayacak kadar tatlı davranmadığım takdirde Amerika’da aptallıkla suçlanabileceğim için okumalıyım şiirlerini.