Rooiborslaksman. Marinda van Zyl

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Mevrou gee haar weer die kwaai kyk: “Jy kan môre die hele dag daar gaan kuier. Ek sal vir julle lekker kos saamgee, maar jou huis is nou hier by ons.”

      “Daar moet tog iets wees wat jou hart begeer?” dring meneer Krapohl aan.

      “’n Sakdoek. ’n Lekker grote soos wat Oom het.”

      Mevrou Weber tuit haar mond dat ’n wit kring wys. “Moenie verspot wees nie. Ek het mos vir jou mooi kantsakdoekies gegee.”

      “Ek gaan vir Catharina een van hulle gee, maar ek het nie ’n geskenk vir Andries nie,” spring die leuen sommer vanself uit.

      Meneer Krapohl vryf sy hande ingenome. “Dis ’n maklike wens om te vervul. My moeder stuur elke Kersfees ’n pak. Andries kan met graagte daarvan kry. Ek kry dit nou dadelik.”

      Liesbet glimlag verlig oor die leuen se goeie nadraai.

      Die seun wat ingewurm tussen sy ma en pa sit, se naam is Otto, hoor sy. Toe sy na hom kyk, glimlag hy ook en sy skep moed. Miskien gee hy uit sy eie die mes terug. Sy huppel agterna toe Mevrou opstaan om eetgoed te gaan haal en Otto se ma hom met die elmboog aanpor om te gaan help. Sy wag tot Mevrou uit die kombuis is voor sy haar hand na hom uithou: “Messer. Mein Messer.”

      Hy raap ’n bord soetkoekies op en skud sy kop verwoed: “Nein, nein!”

      Toe hy haar probeer systap, gryp sy hom aan die arm en die koekies spat oor die vloer. Hy plak die leë bord op die tafel neer en verdwyn met ’n volgepakte een by die deur uit. Inderhaas pak sy die koekies terug. As Mevrou hiervan moet weet, is sy in groot moeilikheid.

      Otto sit reeds weer tussen sy pa en ma asof hy die onskuld vanself is. Die klein pes, hom sal sy nog ’n les leer. Sy hou die bord koekies vir sy ma en pa en toe vir hom tot hy een vat.

      Saam met die sakdoek bring meneer Krapohl nog ’n geskenk vir Andries. ’n Sakhorlosie soos die een wat hyself het. “Die kaptein verdien ’n ordentlike geskenk ná sy manhaftige optrede om meneer Schmidt te red.”

      Liesbet gaan bêre dadelik die horlosie en sakdoek in die kamer by haar ander geskenkies. Die sakdoek is spierwit met E.K. in die een hoek geborduur. Die krulletjies laat haar dink aan die wit engeltjies in die Kersboom. G’n wonder oom Frederik wil ook graag een hê nie.

      6

      Februarie 1865

      Sonder om sy oë oop te maak klap Frederik na die vlieg wat hom teister. Drieka se gesmoorde laggie verdryf die slaap. Dis dié klein klits wat sy bolip met ’n grashalm kielie. Hy gryp haar handjie en maak of hy dit wil afkou.

      “Pappa, staan op, ek’s honger.”

      Die son skyn reeds by die matjieshuis in. Mina se gekreun, saam met die vreemde soet reuk wat aan haar kleef, het hom laas nag uit die slaap gehou. Hy sou wat wou gee om te weet wat in die brousels is wat Koekoes vir Mina injaag en aan haar geswelde bene smeer. Dit help in elk geval niks nie, dis so duidelik soos daglig. “Gaan vra vir Koekoes kos. Ma slaap nog.”

      “Koekoes wil nie praat nie en Jonas sê ek moet skoert en die seunskinders het die potte leeggekrap voor hulle bees toe is.”

      Uit die wakis haal hy ’n stuk droë biltong en gee dit ’n paar houe met die agterkant van die byl om die sening maklik te kan lostrek. “Dè, eet dit op en drink jou magie vol water.”

      Koekoes sit kruisbeen by die uitgebrande vuur en staar na die doringboom, reageer nie toe hy groet nie. Wat de hel gaan nou aan? Hy het al stories gehoor, maar haar nog nie self só gesien nie. Selfs dagga kan mens nie in so ’n beswyming bring nie. Hy skop liggies teen haar been.

      “Los haar, Pa.” Jonas lei sy opgesaalde perd nader. “Haar ma het gewaarsku mens mag glad nie met haar praat of aan haar raak as sy só is nie. Sy klim uit haar lyf, loop rond op plekke en sien dinge waarvan ons nie weet nie. As mens haar pla, kom sy dalk nie weer terug nie.”

      Frederik staan ’n paar treë terug. “En jy trou met haar welwetende sy is van die bose besete.”

      “Sy’s ’n goeie mens, Pa. Sy sal niemand kwaad aandoen nie en het al baie mense gesond gemaak.”

      “Maar jou ma kry sy nie gesond nie.”

      Dit lyk of Jonas iets wil sê, maar hom bedink.

      “Sê jou sê, Jonas.”

      “Koekoes sê dis beter om nie te weet wat agter die duin wag nie. Maar nou moet Pa my verskoon. Die Raad sit vandag. Meneer Schmidt het goed aangesterk en volgens Andries wil hy toestemming vra om op Gobabis te bly.”

      Frederik voel lus om sy seun onder die klippe te steek terwyl hy wegry. Die lamsakke in die Raad gaan dit wragtig toelaat. Hy het nie, soos Koekoes, nodig om uit sy lyf te klim om te weet wat gaan gebeur nie. Voor hulle hul oë uitvee, neem die handelaars en hulle trawante Gobabis oor.

      “Ek het ’n groot swerm van hulle gesien.” Koekoes wys na die rooiborslaksman in die soetdoringboom wat ’n spartelende akkedissie aan ’n doring ryg.

      “Is dit die dagga wat praat? Laksmanne swerm nie.”

      Koekoes laat haar nie van stryk bring nie. “Eers was hulle op die grond, wriemelend soos voetgangersprinkane wat alles in hulle pad opvreet. Met die opvlieg het dit gelyk soos ’n rooi wolk, die hele lug vol. Toe hulle oor my vlieg, was hulle so groot soos volstruise en die klap van hulle swart vlerke soos ’n stormwind. Elkeen het ’n spartelende mens in sy bek gehad.”

      Frederik probeer die rilling wat teen sy ruggraat afgly, besweer deur spottend te vra: “Kon jy darem iemand herken?”

      Koekoes kyk dwarsdeur hom en hy loer onwillekeurig oor sy skouer. Maar daar is niks behalwe die gewone geskarrel van vrouens en kinders besig met oggendtake nie.

      “Ek het nie meer raad nie, Pa. Dalk kan die sendeling Ma help.”

      Frederik kan sy geluk nie glo nie. Dalk kry hy kans om met Liesbet te praat sonder om agterdog te wek. “Ek gaan sommer nou dadelik.”

      “Hy moet vir Ma kom bid,” stuit Koekoes hom in sy spore.

      “Se moer. Ek soek hom nie op my werf nie.”

      Koekoes praat voort asof sy hom nie gehoor het nie. “Sommer vir Pa ook. Ek het vir Pa, Jonas en kaptein Andries in die laksmanne se bekke gesien.”

      Frederik jaag die twee myl na Gobabis af asof die duiwel op sy spoor is. By die Webers klop hy tevergeefs aan die voordeur en loop skoorvoetend na die agterdeur. Liesbet speel met Fritzie onder die doringboom. “Waar’s die mense?”

      Liesbet lyk bly om hom te sien. “Mevrou gee skool vandag en Meneer is raadsaal toe. Sal Oom ’n ogie oor Fritzie hou?” Sy hardloop huis toe voor hy kan antwoord.

      Frederik hou die seuntjie op ’n afstand dop. Hy wil nie daarvan beskuldig word dat hy die kind kwaad wou aandoen nie.

      Liesbet is binne minute terug. Kyk rond voor sy teen hom kom staan en fluister: “Ek het die sakdoek op die vensterbank gesit. Oom moet dit gou-gou gaan vat voor iemand anders dit sien.”

      Met die sakdoek СКАЧАТЬ