Wyznanie. Jessie Burton

Чтение книги онлайн.

      – Nie szkodzi, nauczę cię.

      – Okej.

      Matt nie patrzył na Elise. Jego wzrok zbłądził nad basen, gdzie Barbara i Connie przechadzały się dostojnie, pochylone do siebie i z pozoru nieświadome istnienia pozostałych gości. W pewnej chwili podszedł do nich kelner, żeby szepnąć coś Barbarze do ucha.

      – Och, mój kierowca już tu jest – powiedziała głośno aktorka, co oznaczało, że wieczór właśnie dobiegł końca, mimo że dopiero minęła dziewiąta.

      Shara wróciła z toalety z uśmiechem na twarzy. Wszyscy wstali, żeby się pożegnać, naturalnie w pierwszej kolejności poświęcając uwagę Barbarze. Obejmowali lekko wspaniałą gwiazdę filmową, jak członkowie rodziny kierujący się odwiecznym rytuałem. Gdy przyszła kolej Elise i jej policzek zetknął się z policzkiem Barbary, poczuła wilgoć, a także wymieszane wonie wanilii i papierosów Marlboro.

      – Zadzwoń do mnie – rzuciła Barbara do Erica. – A ty jesteś moją siostrzaną duszą! Wspaniale było cię poznać. – Chwyciła Connie za rękę.

      – Cała przyjemność po mojej stronie. – Connie promieniała.

      – Nie mogę się doczekać zdjęć, żeby tchnąć w postać Beatrice całą pasję, na jaką zasługuje.

      – Dziękuję.

      – Wkrótce znów się widzimy.

      Barbara uśmiechnęła się do Elise. Po chwili już jej nie było.

      *

      Wracając taksówką do domu, Connie i Elise rozbierały przyjęcie na części.

      – To był jeden z najbardziej szalonych wieczorów mojego życia – stwierdziła Connie.

      – Nie wiedziałam, że Matt jest poetą – rzuciła Elise.

      Connie zaśmiała się głośno.

      – Taaak. Matt i jego pieprzona poezja.

      Elise wzdrygnęła się, zdumiona tonem, jakim zostały wypowiedziane te słowa, a Connie zauważyła, że chyba przesadziła.

      – No co, nie słyszałaś jego wierszy. On je czasem czyta przy obiedzie, rozumiesz? Musisz odłożyć pieprzony widelec i słuchać. A gdybym ja coś takiego robiła? Tylko sobie wyobraź…

      – Shara zachowywała się dziwnie – zauważyła Elise. – Jakby Matt ją irytował.

      – Ona ostatnio rzadko wychodzi z domu.

      – Tak? Dlaczego?

      Connie wyglądała przez okno taksówki.

      – W zeszłym roku poroniła. – wytłumaczyła. – W szóstym miesiącu.

      – O mój Boże…

      – Nie było z nią za dobrze, a Matt sobie z tym nie poradził.

      – To znaczy?

      Connie westchnęła.

      – Nie znam całej historii. Wiem tylko, że go nie było, kiedy go potrzebowała.

      – A dlaczego on miałby sobie z czymś takim radzić lepiej niż ona?

      Connie zastanawiała się nad tym przez chwilę.

      – Może i racja. Ale z tego, co wiem, on nawet nie próbował zrozumieć, jak to się na niej odbiło. Shara… zamknęła się w sobie, a on nie naciskał. Chyba teraz chce go za to ukarać.

      – A niech mnie. Trzeba przyznać, że niewiele daje po sobie poznać.

      – Najwyraźniej Barbara nie jest jedyną dobrą aktorką w tym gronie. – Connie objęła Elise, a Elise wtuliła się w jej ramię.

      – Żadne z nich nie jest temu winne – mruknęła Elise.

      – Oczywiście, że nie. I fakt, to musiało być straszne. Ale bardziej chodzi o to, jak ludzie sobie radzą już po wszystkim. Ona jest w moim wieku, El. Ma trzydzieści osiem lat, a on całe życie przed sobą. Jeśli dobrze czytam między wierszami, ciąża w jej przypadku była niemalże cudem.

      Elise zamknęła oczy. Jak to jest, że na każdej wspólnej kolacji toczą się te drugie rozmowy, przeznaczone dla uszu wtajemniczonych? Matt, Shara i niewidzialne dziecko, którego duch unosił się nad ich małżeństwem. Czy w ciele Shary została choć odrobina bólu, czy też istniał on wyłącznie w jej głowie? Jak gość, pojawiający się tam od czasu do czasu, żeby zamykać się z nią w pokojach, do których nikt inny nie miał dostępu.