Wyznanie. Jessie Burton

Чтение книги онлайн.

      – Biedna kobieta… – westchnęła Connie.

      – Bardzo chciała tego dziecka?

      – Och, z pewnością. Jeśli się nie mylę, jej siostra ma już czwórkę.

      – A ty? Myślisz czasem o dzieciach? – zaciekawiła się Elise.

      – O własnych? – Connie odłożyła długopis. – Ostatnio raczej niewiele. Kiedyś myślałam, ale teraz nie byłoby mi żal, gdybym przestała miesiączkować, bo już nigdy więcej nie musiałabym o nich myśleć. Skąd nagle te wszystkie pytania? – Connie zmarszczyła brwi.

      – Przecież ci mówiłam – burknęła Elise. – Przez Sharę.

      – W porządku – powiedziała Connie pojednawczym głosem. – Skoro to dla ciebie takie istotne, powtórzę: nie, El, nie chcę. Nie mam na to czasu. To by oznaczało mnóstwo ciężkiej pracy, a ja nie jestem aż tak zainteresowana dziećmi. I chyba nigdy nie byłam. Podobają mi się ich stópki i maleńkie uszka, uważam, że są piękne, tyle że dzieci w końcu dorastają, a ich jedyny cel to zostawić cię samą. Taki jest naturalny porządek rzeczy. Jeśli mam być zupełnie szczera, uważam, że to straszne. Że ktoś mógłby zrobić mi to, co ja zrobiłam swoim rodzicom.

      – Czyli jesteś po prostu mięczakiem, który się boi, że ktoś mu złamie serce.

      – Ha. Sama nie wiem. – Connie urwała, jakby naprawdę dało jej to do myślenia. – Ale jest coś jeszcze. Coś, co nie tak łatwo wytłumaczyć.

      – To znaczy?

      – Cóż, z tego, co udało mi się zaobserwować, ludzie, którzy mają dzieci, szczególnie małe, żyją głównie w teraźniejszości. To coś jakby wieczne czuwanie. Musisz być nieustannie skupiona na tu i teraz, na najbliższej sprawie.

      – To chyba prawda.

      – Choć przecież muszą także myśleć o przyszłości. Natomiast z pisaniem jest odwrotnie. Mam wrażenie, jakbym przebywała w różnych wymiarach czasowych jednocześnie. Żyję w sfabrykowanej teraźniejszości i tworzę zmyśloną przyszłość, często opierając się na przeobrażonej przeszłości.

      – Nie sądzisz, że ludzie, którzy mają dzieci, też to wszystko robią?

      – Może… Ale oni muszą co chwilę wracać do prozaicznej teraźniejszości, a ja nie, w każdym razie nie z tą samą częstotliwością. Zresztą, spędziłam tyle czasu w miejscu, w którym żyję, w mojej głowie, że nie jestem pewna, czy potrafiłabym ot, tak zrzec się swoich praw obywatelskich.

      Ona jest taka błyskotliwa – pomyślała Elise. – Byłaby doskonałą matką.

      – No i – ciągnęła Connie – doceniam piękno wielu rzeczy, a piękno dzieci, w moim przypadku, nie przeważa nad pozostałymi ani nad płynącą z nich satysfakcją.

      – Powiedziałabyś to publicznie?

      Connie się skrzywiła.

      – O Boże, za nic w świecie! Później nie mogłabym mówić o niczym innym. To samo tyczy się mojego homoseksualizmu. Wyobrażasz sobie, co by było, gdyby się dowiedzieli? Pieprzyć to, nie warto.

      – Właściwie to logiczne, że nie chcesz mieć dzieci. – Elise zsunęła się do wody i zaczęła płynąć żabką, nie zanurzając głowy.

      – Sama już nie wiem, czy powinnam się cieszyć, czy obrazić… Dlaczego to logiczne?

      – Bo ty to ty.

      Elise zanurkowała i otworzyła oczy. Świat pod powierzchnią był dziwnie pękaty, rozmazany i jeszcze bardziej błękitny niż rzeczywistość w górze. Wyobraziła sobie, że potrafi oddychać pod wodą. Czy zdecydowałaby się tak żyć, gdyby to była prawda? Nie tutaj, uwięziona w tym nachlorowanym, sześciennym zbiorniku, ale w jednym z oceanów, jak syrena z wielkim ogonem, przemykająca swobodnie pomiędzy rafami koralowymi. Zaczynały ją boleć płuca, więc się wynurzyła. Connie kucała przy krawędzi basenu, na jej twarzy malował się niepokój.

      – A ty? – zapytała.

      – Co ja?

      – Czy chciałabyś mieć dzieci.

      – Nie wiem, Con – odparła Elise zgodnie z prawdą.

      – I tak jesteś na nie za młoda.

      – Nieprawda.

      Connie westchnęła, co zirytowało Elise jeszcze bardziej.

      – Nie powinnaś mi mówić takich rzeczy. Że jestem na coś zbyt młoda – uniosła się. – Często to powtarzasz, a ja mam prawie dwadzieścia trzy lata.

      Connie chciała coś powiedzieć, ale z jakiegoś powodu zmieniła zdanie. Dopiero po chwili odezwała się przepraszająco:

      – To prawda, nie jesteś z b y t młoda. Jesteś po prostu młoda. Wybacz.

      Wróciła do cienia pod parasolem i do swojego notesu.