Czarne ziarno. Marta Zaborowska

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ jak matka podcina gardło jej bratu? Muszę panią rozczarować. Nie pozwolę na to.

      – Pan nie rozumie, doktorze…

      – Rozumiem bardzo dobrze. Chce pani, aby Nina odtworzyła w pamięci noc, w której doszło do zbrodni.

      – Zrobię to delikatnie.

      – Nie ma takiego sposobu, by delikatnie spytać o morderstwo. To nie kradzież roweru ani nawet nie pobicie. Jak to niby miałoby wyglądać? Jakich słów chce pani użyć zamiast „zabić”?

      – Jeśli ona mi nie pomoże, nie zobaczy swojej matki na wolności przez długie lata, a być może nawet nigdy. Gdy stąd wyjdzie, trafi… dokąd, do kogo? Jak będzie żyła dalej? Niech pan się nad tym zastanowi. Ma dopiero jedenaście lat.

      – Chce mnie pani wziąć na litość nad matką czy dzieckiem?

      – Na zdrowy rozsądek. Siostra jej nie utrzyma, ledwie wiąże koniec z końcem. Poza tym nie ma pojęcia, jak wychowuje się dzieci. Nina trafi do domu dziecka i przesiedzi tam kolejnych siedem lat.

      – Znajdą się ludzie, którzy…

      – Tak, dobrzy ludzie z wielkim sercem! Naczytał się pan fantastyki, doktorze. Nikt nie zaadoptuje dziecka w tym wieku, które na dodatek ma matkę z kryminalną przeszłością. Takich jak ona nie chce się sadzać przy rodzinnym stole. Nina wyląduje w bidulu i pan świetnie o tym wie.

      Doktor Synowiec stał przez chwilę oparty pięściami o blat biurka, po czym podszedł do metalowych szafek i wysunął szufladę z literami L—R. Wyjął z niej tekturową teczkę z nazwiskiem Niny Rawskiej. Klinika wciąż trzymała papierowe akta swoich pacjentów na wypadek awarii systemu komputerowego.

      – Tu mam o niej wszystko, nie musi się pani z nią spotykać. Niech pani pyta, o co chce, mnie, nie ją. Zobaczę, co da się zrobić. Ale spotkania z Niną nie będzie.

      Julia podniosła na niego wzrok, który do tej pory śledził wędrówkę akt z szafki na biurko.

      – Pan żartuje?

      – Ani trochę.

      – Chcę jej pomóc, nie skrzywdzić.

      – Nigdy bym do tego nie dopuścił, droga Julio. Dlatego nie zobaczy się pani z Niną. Nie mogę tego zrobić, nawet ze względu na starą znajomość.

      – Chowa się pan za procedurami czy boi się, że Nina powie coś, co będzie na tyle istotne, że trafi na kolejne przesłuchanie?

      – To, co miała do powiedzenia, na pewno jest w raporcie u prokuratora. To wystarczy, żeby nie narażać jej na kolejną traumę. Wyniki jej leczenia mówią same za siebie. – Doktor Synowiec poklepał teczkę otwartą dłonią.

      – Rozmawiała z panem o tamtej nocy?

      Synowiec zawahał się przez chwilę.

      – Nie, ze mną akurat nie rozmawiała. Wyspowiadała się innemu lekarzowi, co na to samo wychodzi. Powiedziała mu całkiem sporo, a to naprawdę duży postęp w stawianiu jej na nogi.

      – Mogę zobaczyć raport z tej rozmowy? Macie go przecież, to część dokumentacji lekarskiej.

      – Raporty z wywiadów z pacjentami objęte są tajemnicą. Niech pani nie udaje, że o tym nie wie. Bez nakazu prokuratora nie zobaczy pani dokumentów. Powiedziałem już, że mogę udzielić pani wielu informacji, ale będą to informacje ogólne, które w żaden sposób nie naruszą dobra naszej pacjentki. Dla niej przecież sprawa wciąż jest bardzo świeża.

      – Minął ponad rok.

      – Dla osoby, która była świadkiem zbrodni, to tak, jakby to było wczoraj. Zanim mózg zacznie normalnie pracować, wciąż będą się mieszać dni z nocami, a tygodnie z miesiącami. Mówi pani, że to już rok. Wie pani, co po roku dzieje się z Niną? Wciąż mało śpi i zawsze zasuwa na noc zasłony. Boi się patrzeć w ciemność za oknem, potrafi godzinami siedzieć odwrócona plecami do podwórza. Nie nawiązała znajomości z żadnym z pacjentów, zamknęła się w czterech ścianach. Wychodzi tylko na jedzenie i do łazienki. Odkąd tu jest, ani razu nie opuściła budynku. Boi się rozmów i unika ludzi.

      – Nie powinno się jej zmusić do przebywania w grupie? Robicie z Niny odludka.

      – Powiedziałem już, że Nina nie chce się z nikim widywać.

      – Izolacja nikomu nie zrobi dobrze, niech mi pan tego nie wmawia, doktorze. Nawet papugi muszą mieć towarzystwo, a co dopiero jedenastoletnie dziecko. Niech jej pan wytłumaczy, że przysłała mnie Maria. Siostrze chyba ufa.

      Doktor Synowiec otworzył teczkę i wyjął z niej jedną kartkę ze sporego pliku.

      – Według naszych notatek siostra odwiedziła Ninę tylko raz. Przywiozła jej rzeczy osobiste i odjechała. Owszem, rozmawiały ze sobą przez telefon, ale tylko dwukrotnie. Po każdej rozmowie u Niny zaobserwowano podwyższoną nerwowość. Pielęgniarka, która robiła jej badania, napisała wyraźnie: „Po rozmowie z bliską osobą (z Marią Rawską) pacjentka doznała silnego uczucia lęku. Podano domięśniowo midanium, pacjentka pozostała pod obserwacją przez kolejną godzinę”. Identyczny wpis pochodzi z dnia kolejnej rozmowy.

      – To niemożliwe, żeby na myśl o własnej siostrze ktoś wpadał w panikę.

      – Wszystko jest możliwe, zwłaszcza jeśli w rodzinie panowały patologiczne zachowania. A sama pani przyzna, że rodzina Rawskich musiała być dysfunkcyjna, skoro doszło w niej do morderstwa. W takich sytuacjach musimy być wtedy z pacjentem do momentu, aż się uspokoi i będziemy mieć pewność, że lęk nie powróci.

      – Nina nie powinna tak reagować. Są ze sobą silnie związane.

      – Od kogo pani to wie?

      – Od Marii.

      Doktor uderzył ręką w zapisaną kartkę papieru z niewyraźnym bazgrołem, który miał być podpisem pielęgniarki.

      – Notatka nie kłamie. Może ktoś próbuje z pani zakpić i podsuwa nieprawdziwe informacje?

      – Po co miałby to robić? To przecież siostra. Obie są z jednej matki.

      – Ale, o ile mi wiadomo, z innego ojca.

      – To coś zmienia?

      – Nie musi, ale może. Wystarczy, żeby Nina miała świadomość, że matka bardziej kochała ojca Marii niż jej. To od razu stawia ją w gorszym położeniu i przez to zaczyna czuć niechęć do przyrodniego rodzeństwa. Oczywiście to tylko hipoteza, prawda może być zupełnie inna. W każdym razie rywalizacja o uczucia matki potrafi przyjmować różne formy.

      – Jak odruch wstrętu lub lęku w stosunku do siostry?

      – Bardziej wstrętu. Lęk, a właściwie emocjonalne rozedrganie, może być jego pochodną. Nina nie wykazuje tendencji stricte lękowych, widać w niej niepewność i gniew.

      – Nawet po lekach? Wciąż je bierze?

      – Regularnie, СКАЧАТЬ