Czarne ziarno. Marta Zaborowska

Чтение книги онлайн.

      Serce zaczęło dudnić jej między żebrami, gdy podjeżdżała pod bramę ośrodka. Z każdym metrem, który przybliżał ją do wejścia, uderzenia stawały się coraz silniejsze. To tu wszystko się zaczęło. I choćby nie wiadomo, jak się zmuszała, by odsunąć od siebie wspomnienia, te wracały.

      Zatrzymała się przed bramą, zgasiła światła i wyłączyła silnik.

      Patrzyła na budynek i wyżej, w szyby okien rozświetlonych jarzeniówkami. Widziała pojedyncze sylwetki przesuwające się górnym korytarzem. Być może należały do osób, które kiedyś mijała, biegnąc do gabinetu na piętrze. A może byli to już całkiem inni ludzie, nowi, z nieznanymi jej nazwiskami i twarzami. Przez trzy lata mogło przecież zmienić się tu wszystko.

      Sięgnęła na tylne siedzenie po torbę z notesem i dyktafonem. Jeżeli Nina pozwoli, włączy czerwony przycisk i nagra rozmowę. Jeśli jej stan będzie w ogóle na tyle dobry, żeby mogła otworzyć usta i przemówić. I, przede wszystkim, o ile jej zaufa. Nie zaufała ludziom w mundurach, którzy wsadzili jej matkę do aresztu i postawili przed sądem. Kilka lakonicznych informacji, które przekazała prokuraturze i policyjnej psycholog, były raczej bełkotem oszołomionego dziecka niż zeznaniem. Na dobrą sprawę nikt nie miał pewności, czy dziewczynka skąpiła szczegółów dlatego, że wystraszyło ją to, co widziała z okna domu, czy też nie widziała nic konkretnego i jej opowieść była jedynie historią wymyśloną na potrzeby sytuacji.

      Julia zamknęła skodę i ruszyła w stronę głównego wejścia kliniki. Chodnik wykładany kostką, kilka ławek i klombów minęła szybciej, niżby chciała. Kiedyś przestrzeń wokół budynku wydawała jej się większa, teraz miała wrażenie, jakby skurczyła się, nadając miejscu charakter zminiaturyzowanego podjazdu i minispacerniaka.

      Zanim nacisnęła klamkę, rozejrzała się na boki. Karetka, tak jak kiedyś, stała przy podnoszonej bramie do garażu. Tuż przy niej wózek na brudną bieliznę osobistą i pościel z łóżek pacjentów. W powietrzu czuć było zapach dezynfekowanych płócien. Niesiony wiatrem rozchodził się po całym terenie ośrodka. Ten sam co wtedy, sterylny i gryzący.

      Pchnęła drzwi. Korytarz i schody prowadzące na górne kondygnacje wyglądały tak samo jak przedtem. Winda została chyba wymieniona, bo rozsuwane drzwi błyszczały, jakby dopiero co przywieziono je z fabryki. Na ścianach niezmiennie wisiały tablice informacyjne z numerami gabinetów lekarzy. Pod nimi stało kilka krzeseł i dystrybutor z wodą oraz doczepionymi do niego plastikowymi kubeczkami.

      Skierowała kroki do recepcji. Za szybą zobaczyła młodą dziewczynę w białym fartuchu sięgającym bioder, ze związanymi nad karkiem włosami i policzkami pociągniętymi apetycznym różem.

      – Pani do kogo? – Dziewczyna wychyliła się, podnosząc z obrotowego stołka pośladki w obcisłych dżinsach.

      – Do Niny Rawskiej.

      – Rodzina?

      Zawahała się. Mogła skłamać i podać się za daleką kuzynkę, której do tej pory nie było po drodze zajrzeć w to ukryte przed światem miejsce, ale w ostatniej chwili zrezygnowała.

      – Nazywam się Krawiec. Jestem tu na prośbę Marii, siostry Niny.

      – Tej z dredami? – Dziewczyna przyjrzała się Julii nieufnie. – Dawno tu nie zaglądała. Z rok chyba. Najwidoczniej woli posłać kogoś obcego, zamiast pojawić się osobiście.

      Teraz z kolei Julia nie kryła zaskoczenia.

      – Wydawało mi się, że są sobie bliskie.

      – Bo siostry? – Na ustach dziewczyny zabłąkał się przelotny uśmiech. – Gdyby tak było, pozbylibyśmy się połowy pacjentów.

      – Nie rozumiem.

      Recepcjonistka wzruszyła ramionami.

      – A co tu jest do nierozumienia. СКАЧАТЬ