Dzika rzecz. Rafał Księżyk

Чтение книги онлайн.

      Koncert Los Loveros w warszawskich Hybrydach, luty 1991

      Fot. Stanisław Sielicki

      Kajtek: – Ludzie na koncerty przychodzili, byli zaciekawieni, ale środowisko muzyczne nas nie tolerowało. Każdy tam grał o swoje, a my też robiliśmy numery. Przykład: przed koncertem w Hybrydach, zimą, w naszej kawalerce zepsuł się kaloryfer. Wezwaliśmy hydraulika, przyszedł, pogrzebał i wstawił w ten kaloryfer jakąś blaszkę, nie pamiętam już dokładnie. Zaczęło grzać. Moi koledzy wpadli na pomysł, żeby zadzwonić do Trójki i zadać zagadkę: kto zgadnie, jaka jest nazwa blaszki, która udrażnia kaloryfer, ten dostanie dwa darmowe bilety na koncert Los Loveros. Tylko że jako numer, pod który trzeba było dzwonić z odpowiedzią, podaliśmy telefon Anji Orthodox z Closterkeller. Po jakimś czasie usłyszeliśmy, jak do Trójki zadzwoniła oburzona Anja: „Niech te przybłędy z Wrocławia nie zawracają mi głowy, jestem artystką i przygotowuję się do koncertu”. Los Loveros osiągnął swój cel, pękaliśmy ze śmiechu. A sam koncert to już była ostatnia faza naszego upadku. Występowaliśmy razem z Proletaryatem, na gitarze zagrał z nami Andrzej Zeńczewski z Daabu, dla którego musiała być to trauma. Przegięcie nastąpiło. Wiśniewski zbiegał ze sceny, bo mu się po schodkach flaszka toczyła. Zamiast śpiewać, biegł za flaszką. Kompletna dekadencja. Więcej już się na scenie nie spotkaliśmy.

      Starzy załoganci pamiętają jeszcze gorszy żart, jaki Loverosi zrobili Anji Orthodox. Sawicki wydzwaniał do niej przez parę miesięcy, mówił po angielsku i podawał się za oczarowanego nią zachodniego menedżera. Kiedy już umawiali się na europejską trasę i nagrania, nagle zaczął ryczeć ze śmiechu: „To my, Los Loveros! Dałaś się wkręcić!”.

      A co oni mieli do zaproponowania zblazowanej warszawskiej publiczności? Bardzo wiele. Ich muzyka łączyła klimat „hajowej” mistyki rocka lat sześćdziesiątych i drapieżne energie postpunka. Granie mroczne, lecz zerkające ku korzeniom, podsłuchany u Cave’a surowy blues i – w najlepszych momentach – dziki, rozstrojony swing na gitary elektryczne. Recenzenci koncertów Los Loveros byli pod wrażeniem ich dramaturgii. To zasługa wokalisty, który opowiadał mocnym, emocjonalnym głosem, nie tylko słowami, ale też intonacją. Wiśniewski dołączył do nich ostatni i początkowo, gdy nie miał tekstów, śpiewał w wymyślonym języku. O szczególnej chemii w zespole niech świadczy fakt, że Sawicki oprócz Ekscentryków podrzucił mu również fragment z Pożegnania jesieni Witkacego. Powstała z niego piosenka Jamburowy statek. Co to jest „jambur”? Pisał Witkacy:

      […] nikt nie wiedział, co to był „jambur”. Ale teraz słowo to stało się Jasiowi symbolem całej dziwności tego, co prze­żywał – zrozumiał nieistniejące znaczenie tego „pojęcia”, które go od dzieciństwa fascynowało. I nagle zaśpiewał dziko, improwizując nowe słowa do znanej melodii góralskiej.

      Wiśniewski miał charyzmę. Urok nawiedzonego losera, niczym Jim Morrison czy Nick Cave. I uśmiech niczym Jack Nicholson. Wspominają o tym wszyscy, którzy go znali, łącznie z reporterem „Magazynu Muzycznego”. Uwodził publiczność, ale też śmiało prowokował.

      – Poznaliśmy się, kiedy Los Loveros w 1988 pierwszy raz grali w Warszawie na Poza Kontrolą – wspomina basista Gardenii Przemek „Gutek” Wójcicki. – Zaprosili nas na koncert do Wrocławia i przyjechaliśmy do klubu Katakumby. W środku wyglądało to tak, że pod sceną rządziło kilkudziesięciu skinów, potem przerwa z piętnaście metrów i reszta publiczności. Grał właśnie wrocławski zespół Yanko, mieli kawałek Kwiaty dla Śląska i musieli wykonać go ze trzy razy z rzędu, bo skini – kibole Śląska Wrocław – tego się domagali. Na bramce stał szef tych skinów, jak się zaczynało robić gorąco, pod­chodził i otwartą dłonią walił ich w te łyse łby. Po Yanko weszli Loverosi. Wiśniewski naciągnął sobie dużo kabla od mikro­fonu i zeskoczył ze sceny między skinów. Chodził między nimi z tym swoim uśmiechem i śpiewał, patrząc im prosto w oczy. Oni wściekli, rzucali spojrzenia, jakby go chcieli zabić. Myśleliśmy, że się na niego rzucą. Nic się nie stało, ale napięcie buzowało ogromne. Mocna scena. Tacy byli Loverosi, jak coś robili, to na maksa, nie oglądając się na nic. Nie mieli instynktu samozachowawczego.

      Jacek „Tuńczyk” Fedorowicz, weteran wrocławskiego undergroundu, który grał w Poerocks, Klaus Mit Foch, Kormoranach i przez chwilę z Los Loveros: – Wiśniewski był przystojnym blondynem, wiecznie uśmiechniętym. Ciągle się uśmiechał. Myślę, że jak wychodził do kibla i się chlastał, to też się uśmiechał.

      Tuńczyk napisał dla niego tekst She’s Crime. Piosenka, która w pierwszej chwili wydaje się dekadencką historią miłos­ną o toksycznym związku, raptem okazuje się perwersyjnym songiem o… żyletce.