Sara. Maretha Maartens

Чтение книги онлайн.

      “My ouma-hulle sal aanhou totdat een ophou,” sug Abi-Yatum.

      Is dit moontlik dat twee bejaarde vroue met grys hare wat tot onder hulle heupe hang so baie soos stofduiwels kan lyk?

      Ek is moeg en deurmekaar, het sy geweet. Want skielik was sy weer saam met Isak in die veld by Berseba, waar hulle gereeld toe-oë staan en wag het dat ’n bruin dwarrelwind tot ’n besluit moet kom oor die koers wat dit tussen die klippe wou inslaan. Met Isak by haar moes sy die stofduiwels vanuit sy kinderoë sien. So ’n stofduiwel kan dit mos in sy kop kry om jou reg van voor te bestorm en al die sand wat hy opgeraap het, in jou oë en ore te gooi.

      “Hier kom hy, Isak! Ogies toe, hande op die ore!”

      Later was dit hy wat haar aan die hand gegryp het, hy wat haar woorde so diep ingedrink het, dat dit sy woorde geword het: “Hy besluit nog, Eema. Dan wag ons maar.”

      Droogte, skroeiende son, die veewagters altyd weer hangskouer van moedeloosheid, die maan snags sonder ’n wasige ring wat van aankomende reën profeteer, en hulle twee het geskaterlag.

      Sy het na die twee vroue in hulle struweling lê en kyk.

      “Dan wag ons maar, Abi-Yatum.” En ’n lag uit die verre verlede het uit haar keel gekom.

      Abi-Yatum het vlugtig oor haar skouer gekyk en haar hande voor haar mond gesit om die proes te demp. Toe het sy doodluiters gesê: “Eintlik vloek ek seuns wat hulle išāru’s vir my wys die heel beste.”

      Wat het sy gesê? Ek het verkeerd gehoor, het Sara gedink. Die dogtertjie se lyfie is dan nog dun en plat, haar oë dan nog helder?

      Maar Abi-Yatum het uit die hoek van haar mond met haar gepraat: “Maak jou oë toe, Ummu- šību. Dan sal hulle jou uitlos.”

      Kinders is nie wreed nie. Hierdie kind met die vuil hare waarin daar stukkies droë blare vassit, het sy onsamehangend gedink, is so beskermend soos Isak toe hy so oud soos sy was. Waaroor het hy nie alles gewaak nie: werpsels pasgebore veldmuise wat heel aan die begin babahandjies en babavingers het. Wurms. Torre. En voëls wat ná ’n groot storm beseer en halfdood op die grond beland het.

      Soos ek, dink Sara.

      En soos die Amoritiese meisietjies wat na die manne van die handelskaravane en die Baäl-priesters gesleep word. Die meeste van hulle beur die eerste keer terug soos steeks donkies. Hoe jonger, hoe angstiger skree hulle. Maar daar is baie wat reeds deur die groot seuns van die gebied ingebreek is.

      Abi-Yatum wil nie ingebreek word nie. Sy vloek dié wat haar wil inbreek.

      HOOFSTUK 5

      “El Shaddai se spirale is daar bo in die lug, al is dit dag.” Op drie het jy God se spirale dwarsdeur die lig van die son gesien, Isak. Hier buite Kirjat-Arba onthou ek jou heuningbystemmetjie. Maar sién? Steeds sy spirale sien? Die lig anderkant die tentopening is dié tyd van die dag te skerp. En my Godsvertroue te dof.

      Hoe later, hoe kwater, sou Rahel van laas nag se stemme buite die tent gesê het.

      Haar gedagtes was so deurmekaar soos die ou Amoritiese vroue se hare: gekoek, wild en onmoontlik om met die vingers te ontstrengel.

      Roep die Amoriete die Baäls aan vir reën?

      Vaar die maangod vannag in hierdie gure weer oor Hebron?

      Hoe wild was die lug net voor die skuddings. Hoe wild was dit bokant my terwyl ek op die skouers van reuse hierheen gedra is.

      Nee, dit kan nie ’n fees vir Sin wees nie, het sy gedink. Eergisteraand was die maan reeds byna vol. Daar is geen boot vir hom om in te vaar nie. Maar ek hoor sy naam, die naam waarop die Amoriete hom aanroep: “Yara, Yara …”