Sara. Maretha Maartens
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Sara - Maretha Maartens страница 6
Название: Sara
Автор: Maretha Maartens
Издательство: Ingram
Жанр: Религия: прочее
isbn: 9780796320650
isbn:
“Gaan vra vir jou ma hoe ver sy met die ete is,” het sy Ismael van Isak af weggestuur.
Isak het die sool van sy seer voet aandagtig bekyk.
“Ek wil trapvoete hê soos my boetie.”
Sy het sy handjie gevat en hom tent toe geneem vir sy voeding. Sy het op hom afgekyk terwyl hy drink en die traanspoor op sy linkerwang gesien. My klein olel, het sy bewoë gedink. Kind van my bors, kind wat sy handjies begin uitsteek na meer as moedersmelk. Knyp my ou los vel vir oulaas soos jy dit nou reeds drie jaar lank doen, my kind. Jy wat nog troos en vrede aan my bors vind, sal binnekort probeer om my kleed oop te trek, maar ek sal jou iets anders moet aanbied: meer van die vleis en brood waaraan jy reeds so ondersoekend proe. En niks meer van my nie, behalwe my arms en my skoot en my hart.
My klein olel, het sy gedink, jou vader is besig om die fees te reël waartydens jou oorgang van olel na gâmal – van kind aan die bors na gespeende seun – gevier gaan word.
Die gedagte was soos ’n doringpunt in haar hart.
Die dogtertjie wat onder haar kombers uitgeklap is, het op trapvoete nadergekom. Agter haar het die ou vrou met die gekoekte wit hare hande op die buik staan en wag.
Die kind het soos die ou vrou gepraat, net in ’n ander lyf en stem: “Ummu- šību, jy gaan nêrens nie.” Haar Akkadies was soos dié van Akkad en Ur-Ma. Dit was of sy in die land tussen die twee riviere grootgeword het. “Jy is siek. Jy sal sieker word as my ouma-hulle jou uitvat buitentoe.”
Die ander bejaarde vrou het aanhoudend op maat van die voetegestamp en slaginstrumentmusiek naby die tent sit en wieg. Sy het skielik opgehou en met ’n kromgetrekte wysvinger eers na Sara en daarna buitentoe beduie: “Jy moet van die elohim sê, Abi-Yatum.”
’n Dowe sou haar woorde kon verstaan.
Die kind het gegaap en klaerig teëgepraat, maar tevergeefs. Die twee bejaarde vroue het soos kraaie gekras. Die kind het haar hande op haar ore gesit, dit weer weggevat en dikmond bes gegee: “Ek sal sê.”
“Wat sê hulle van die elohim?”
“Hulle sê ons elohim sal jou nie help nie.”
Help? Ek het nie die hulp van hulle gode nodig nie!
Die vaak kind het haar stilte verkeerd verstaan: “My ouma en my oupa se suster sê die gode van die Amurru gaan jou nie help nie. ”
Kraaie in die agtergrond, kraaistemme, woorde, woorde, woorde.
“My ouma en my oupa se suster sê die gode van die Amurru hou nie van julle nie. My oupa se suster sê as sy jy was, sou sy nie eens daaraan gedink het om vir die gode van die Amurru te gaan vra om haar gesond te maak nie. ”
“Ek vra nie om na die gode van die Amurru te gaan nie!” Wat laat hulle so dink? Hoe kan ek dit wil doen? Hier in die Amoritiese tent is daar tog ’n mate van afsondering.
Daar was geen goedgesindheid meer in die tent nie. Nie by die twee bejaardes nie. Daar was iets so onversoenbaars soos duiwe en slange, soos lig en donker, soos die gees van Isak en dié van Ismael.
Die kind het gegaap, gesug, op haar slaapplek gaan sit en tam aan hulle oorgedra wat sy gesê het. Hulle het gelyktydig reageer.
Die een hoor die ander een nie, het Sara gedink. Of dalk maak dit nie vir hulle saak of die ander een ook praat nie.
“Staan op daar, Abi-Yatum!”
“Sê vir die ummu- šību …”
Woorde, woorde, woorde. Abraham se naam is genoem.
Die kind – teen dié tyd seker so uitgeput dat sy kon omval – het soos ’n sleg donkie met haar skouers en kop gemaak voordat sy weer sleepvoetend nadergekom het. “My oupa se suster sê jou man is teen die gode van die Amurru.”
Woorde, nog woorde. Een kraai het harder as die ander gekrys.
Dit het skielik vir Abi-Yatum te veel geraak: “Maar die ummu- šību is siek!”
“Vloek dan haar man, nie vir haar nie.”
Dié woorde het Sara sonder tolk verstaan.
Die kind het nou ’n hele relaas gehad om oor te dra. Maar sy het begin giggel. “My oupa se suster en my ouma baklei nou met mekaar. My ouma sê my oupa se suster moet jou nie vloek nie. Maar sy kan jou man vloek soveel as wat sy wil. Hulle baklei altyd so.”
Die twee bejaarde vroue was in mekaar se hare. Soos stofduiwels.
Wanneer alles in die droogte verdor en die silwer glimmering van grondwater onder in die enkele waterput dieper sak, heeltyd dieper, dan begin die stofduiwels van Berseba juis daar dans. El Shaddai se beloftes versink in die niet. Die veewagters versink om die beurt in ’n ontydige geslaap, gegaap en gedommel. Hulle kom met pasgebore lammers in die arms by die put aan; die ooie volg slingerend met leë uiers. Die stofduiwels woed soos ou Amoritiese vroue, soos die inwoners van Kanaän. En Abraham se hart versink vinniger in hom as die water in die put.
Oor die standhoudendheid van dié enkele put, die water tussen elke asem in die staning en die dood, het Abraham hard tot die Here geroep, keer op keer wanneer reën in Lente – die vroeë reëns en die laat reën – wegbly. Oor die gevegte tussen sy veewagters en die slawe van Abimelek oor dié put het Abraham snags wakker gelê, rondgerol, naggesprekke met haar gevoer: “Ons gaan sonder water sit, Sara. Dit is nie ‘miskien’ en ‘ingeval’ nie. Dit is ‘wanneer’. Hulle daag hier op uit Gerar met Abimelek se veetroppe. Gasael sê hulle noem my mense Apiru, bestoftes. Gulsige luise vol woestynstof, waterdiewe wat die water van Kanaän uit die grond kom uitsuig. Wat moet ek doen, Sara?”
Eliëser het sekerlik vir hom gesê dat hy die saak met Abimelek moes bespreek, die noodsituasie met hom moes deurpraat. Want dit wás Abraham se manne wat die enkele put by Berseba gegrawe het. Dit wás hy en die bittereinders wat gegrawe en gebid, gegrawe en gesmeek, gegrawe en hulle op die voorsiening en sorg van El Shaddai in dié onherbergsame streek beroep het. Die vee het geslinger van dors, dit was ’n saak van lewe en dood, van water of vergeefse soeke.
En toe hulle die eerste klammigheid vind, dieper in die aarde as wat hulle ooit voorsien het, het die vasbyters wat Abraham met die hand uitgesoek het om saam met hom en sy huis na dié waterlose, yl bewoonde streek te trek, die God van hemel en aarde skreeuend van dankbaarheid geloof. Soos die Amoriete vir Baäl, maar harder en half huilend en met hulle harte net op Hom gerig. Die slingerende vee het die water geruik. Hulle het na die put gekom soos die diere na die ark waaraan Noag een honderd en twintig jaar lank gebou het.
“Wat moet ek doen, Sara?”
Sy kon nie Eliëser se raad beaam nie. Sy en Abraham het ’n geskiedenis met Abimelek gehad. Daardie tyd, daardie woedende verwyt uit die mond van ’n onbesnedene: “Met jou leuens het jy my volk op die rand van verderf gebring. Wat het jy ons aangedoen? Wat het ek aan jou gedoen wat verkeerd is dat jy hierdie СКАЧАТЬ