Sara. Maretha Maartens
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Sara - Maretha Maartens страница 9
Название: Sara
Автор: Maretha Maartens
Издательство: Ingram
Жанр: Религия: прочее
isbn: 9780796320650
isbn:
Sy het doeke na hom uitgehou en hy het sy hare daarmee drooggevryf. Sy klam hare het wild en kroes om sy gesig gestaan toe hy vir Abraham gevra het: “Hoekom is ons hier?”
Abraham het hom aan die arm beetgekry, want Lot was kwaad, te kwaad om hom weer alleen die nag en die gietende reën te laat ingaan.
“Ek het ’n vrou, Abraham. Haar tyd kom nader. Watter mens by sy volle verstand kan met hierdie … hierdie kranksinnigheid voortgaan? ”
“Ons sal almal na jou vrou omsien, Lot. Eliëser se vrou, Rahel, is ’n bekwame vroedvrou. Sy …”
“En dan?” wou Lot weet. “My vader se huis staan daar in Ur: drie verdiepings, mure, ’n dak, ’n ommuurde binnehof. Daar is tablethuise, edubbas. Waarheen gaan my seuns in hierdie plek? En as ek dogters sou hê … Ek wil nie eens daaraan dink nie.”
Sy het vir Lot warm melk gebring, romerige melk met heuning en ’n bietjie sterk wyn daarin. Hy het dit soos ’n kind gedrink, soos ’n olel wat al die hande na vaste kos uitsteek, maar in angs en siekte niks anders as die bors van sy moeder wil hê nie.
Die reën het twee dae later opgehou. Daar was nie droë hout nie, nêrens nie. Abraham wou offer; dit was nie moontlik nie. Dit het hom rusteloos gemaak; hy wou Hom wat onsigbaar en heilig is, met ’n offer aanroep. “Wanneer die rook opstyg, sien die ewige God dié wat Hom so aanroep, Sarai.”
“Jy is benoud,” het sy vir hom gesê.
“Meer as benoud, Sarai. Hierdie tog is ’n verskriklike onderneming.”
Hulle was oopgeskeur voor mekaar, tot op die been. Tot in die hart.
“Hoekom is ons hier?” het ook sy gevra, net soos Lot, wie se vrou gedurende die voordag geboorte geskenk het aan ’n dogter.
“Omdat dit die wil van El Shaddai is,” het Abraham gesê.
“Die wil van die gode is selde goed.”
“Sy lig is heilig, dit vlam soos vuur. Niks wat sleg is, kan daarin standhou nie, Sarai.”
Hy het oor hulle bondels in die tent geklim, die tentflap gelig en weer oor iets gestruikel. Maar die naghemel was so helder asof elke ster daarin deur die reën gewas is. Die maan het geskyn, die aarde het van water en reeds ontwakende grasspriete gegeur.
“Waar gaan jy heen, Abraham?”
“Ek gaan by my altaar staan.”
“Die hout sal nie die middel van die nag droog word nie!”
Hy het in die donker verdwyn. Die voetpaadjie na sy altaar het hy reeds geken. Hy het dit immers self uitgetrap.
Sy het wakker geskrik toe hy terugkom.
Hy was reeds by haar om haar wakker te skud. “Hy was daar!”
Hy het so gebewe dat sy gedink het hy sterf. Maar hy het ’n glans op sy gesig gehad, asof lig deur sy vel skyn.
“O, my heer …”
Gaan weg van my af, wou sy sê. Ek kan nie aan jou raak nie. Daar is krag in jou.
“Wat het Hy vir jou gesê, my heer?”
“Aan jou nageslag gee Ek hierdie land,” het hy gefluister. “Net dit. Aan jou nageslag gee Ek hierdie land.”
Hulle het van Sigem af verder getrek, en dit was of hulle die hele Akkad en Sumer en Ur-Ma agter hulle aansleep, so groot was die trek. Abram – want toe het Hy wat hoog en heilig is, nog nie sy naam verander nie – het die bergwêreld oos van Bet-El binnegetrek, en op pad het hy gesing. Die slawe het hom aangestaar. Een-een het hulle ingeval en saam gesing. Hulle stemme het uit die rante weerklink. Dit was of hulle stemme die gebied vir die verre toekoms merk. Op ’n plek met Bet-El aan die westekant en Ai aan die oostekant was daar baie hout. Die reën was verby, die aarde weer droog. Daar het Abraham sy volgende altaar vir die Here gestapel en sy Naam aangeroep.
Daar was baie skerpioene tussen Bet-El en Ai, en vier ander slawegesinne het helder oordag opgepak en teruggegaan met die pad waarlangs hulle so moeisaam gekom het.
HOOFSTUK 7
Gister, in die laaste daglig van die dag toe die Amoriete my hierheen gedra het, het ek my oë oopgemaak en die stadsmuur skuins voor ons in die lig van die ondergaande son sien opdoem. Ek het dalk reeds geyl. So lyk dit dan, het ek gedink. Alles suiwer goud. Dit is dan die stad met vaste fondamente waarvan die ewige God die ontwerper en bouer is?
Sedert daardie eerste keer by die groot waarsêersboom by Sigem, met mense van die land wat op die rotse hoër op teen die berg en ook teen die hange van die oorkantste berg vergader het, doen Abraham dit keer op keer. Hy stapel ’n altaar, hy soek die beste ram in die trop uit, en hy offer.
Sy offerandes is soos woorde voor die God vir Wie hy El, Adonai en JAHWEH noem. Dit is woorde in vuur, rook en gloeiende kole, so anders as woorde van die mond. Of woorde op die kleitablette van Sumer: LA’ATZU, die wêreld van die geeste. AN en DIGIT vir die hemele en die gode daarin. LUGAL vir ’n koning. En E vir huis, die een in Ur waarin sy gedink het sy vir altyd sou woon. Maar juis dit moes sy agterlaat, juis die huis in Ur, die huis met die tuin, volop water, skadubome en geilgroen plante.
Jou huis in Ur is nie meer die huis waarnatoe ons ooit weer sal teruggaan nie, Abraham. Jou huis, ons ou huis in Ur, is nou ’n pynlike woord tussen baie ander woorde op die kleitablette van Sumer: ERIDU.
Vir die Sumeriërs is ERIDU die huis anderkant die sewende poort tussen die vreesaanjaende onderwêreld van die dooies en die Daarbuite. ERIDU is die huis vir deugsames in die verste veraf plek. Maar hier in Kanaän is die huis anderkant die sewe poorte waarvan ma Lahazib my saans vertel het nader en verder as wat ek ooit kon dink. Ons ERIDU staan in ’n straatjie naby die stadsplein van Ur in Ur-Ma. Abraham het immers die huis van sy vader in die tempelkompleks van Sin verlaat en ’n eie huis vir hom en my en ons kinders gebou. En ons het sonder deugsaamheid daar gewoon, ons hare om ons koppe gedraai, gespeel en van kinders gedroom.
TUGTUSHE, HURASHAM, AKALUM, skryf Abraham ook op die kleitablette waarop alles wat die donkiekaravane vervoer, aangeteken word. Kledingstuk. Goud. Voedsel. Elke tasbare ding het ’n naam, ’n woord wat jou die ding laat sien, al is die ding ver van jou af, iewers op die rug van ’n pakdier.
Maar vir die Naam van die God wat in lig aan hom verskyn het, het Abraham nie ’n woord wat met die wigpunt van ’n stomp riet in klei gedruk kan word nie. Hy wat ÉÉN is, nie ’n bloeddorstige en onvoorspelbare godedom in die Daarbuite waarin die siele van alle dooies in die onderwêreld nogtans begeer om toegelaat te word nie. Die God van Abraham laat Hom nie in sy Naam sien nie.
Wanneer Abraham se woorde hom faal, skryf hy sy berou teenoor Hom wat onsigbaar en heilig is, in vuur. En sy aanbidding СКАЧАТЬ