Sara. Maretha Maartens

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ net voor die val gedink. Dalk is dit ek. Dalk is dit my hart. Of is ek daar waar verwilderde oumense drogbeelde sien?

      Die bergpad voor haar het gekink en gekrul soos ’n slang waarvan Rahel-van-Eliëser die kop pas verbrysel het. Die rotse bokant die bergpas het gebewe.

      My oë sien al heeldag lank nie helder nie, het Sara gedink. Alles is al heeldag lank vol rukkings: ’n wiebelrige landskap van diepe ontsteltenis. Ek veg vir asem; ek hoes my asem al heeldag uit. My siekte kry nou die oorhand oor my.

      Maar die skuddings in die bergpas het erger geword, asof dit sedert die veertiende dag van Lente ’n ondergrondse weg van Moria af oopgebreek het. Asof dit op ’n draai in die bergpas naby Kirjat-Arba uit die dieptes opgekom het. Reg voor haar het dit gelyk of ’n reusemol die grond van onder af opstoot. Daar was ’n uitstulping, ’n bars dwars oor die bergpad, vlak voor die hoewe van haar rydier. Maar die skudding was nie net van onder nie, dit was oral: in die berg, in die lug.

      Toe die aardbewing Ur in die derde jaar van haar en Abraham se huwelik getref het, het almal van die Leviatan gepraat, ’n watermonster wat uit die see gekom en in die Eufraat beland het. Dit is hy, het die mense van Ur gesê. Die Leviatan soek sy pad terug na die see toe.

      Die skudding in die hoë rante bokant Hebron was skrikwekkender as dié van die Leviatan. Wat is hier in die rante? Vir wie kan die doderyk nie meer gevange hou nie?

      In een oomblik het sy van dié aardbewing in Ur-Ma onthou. Die tyd tussen die verre verlede en die dag waarin jy jou bevind, kan immers plotseling uitgeslaan word, soos ’n kleimuur in ’n oogwink met swaar hamers te pletter geslaan kan word. Destyds, in Ur-Ma, het sy die gode in haar benoudheid aangeroep: Enlil, die god van die lug en van storms, en Enki, die god van water, droë land en die ganse aarde.

      Die Naam wat sy in die groot skudding op die negentiende dag van Lente in die bergpas aangeroep het, was die Naam van Hom wat onsigbaar en heilig is. Die Naam van die El van Abraham en Isak. El Shaddai. God die Almagtige.

      Terwyl sy na Hom roep, het sy die donkie hoor balk. Sy het gesien hoe hy sy ore plattrek en sy groot kop omruk om nie slegs te retireer soos steeks donkies maak nie, maar om ver weg te kom van kragte wat hom vanuit die aarde, die rante en die lug bereik. Om te hardloop tot waar hy sy kamp ken.

      Gasael se kleinseun Yusuf is met leiband en al van sy voete afgeruk. Sy het hom eensklaps in sy volle lengte oor die klipperige pad sien skuur voordat die dier haar afgegooi en sy niks meer geweet het nie.

      Yusuf was op sy knieë langs haar toe sy weer tot haar sinne kom. Hy het opgevlieg, die waterkruikie gebring en by haar gehurk. “Mevrou kan dit drink.”

      Bloed het van sy knieë af teen sy skeenbene geloop. Daar was bloed aan die kruikie: sy ken en handpalms was nerfaf geskuur.

      Sy het haar linkerarm gelig om die kruikie weg te stoot, maar dit net so laat terugval: “Ei-ei-na. My skouer, Yusuf, my skouer!”

      “Ag, Mevrou, tog.” Hy het langs haar gehurk, haar kop tussen sy hande geneem en haar gemakliker probeer maak. Hy was so onhandig, hy het in sy hele lewe nog nooit aan haar geraak nie.

      “Help my op, Yusuf.” Maar toe hy dit probeer doen, was sy te swaar vir hom. Sy was dooiegewig in haar kragteloosheid.

      Hy was taai van die bloed en sy het hom aanhoudend sien sluk. Maar op twaalf, dertien was hy reeds soos sy oupa Gasael. “As Mevrou net rustig hier bly, sal ek hulp gaan haal.”

      “Waar is jou broer?”

      “Terug Berseba toe, Mevrou. Hy gaan my oupa of my pa haal.”

      “Die donker gaan hom oorval.”

      “Hy hardloop met die pas langs, Mevrou.”

      Sy het begin huil, en dit by ’n kind. “Bly by my, Yusuf.”

      Die seun het asof tussen twee vure gestaan. “Die donker kan Mevrou ook hier oorval. Daar is baie leeus en roofdiere in die berg. Mevrou weet hoe bang ons gisternag was, met daardie dier wat die klippers laat rol het. Asseblief, Mevrou, laat my toe om hulp te gaan haal.”

      Moet my nie alleen laat nie, Yusuf. Eerder nog ’n nag met jou by my, soos verlede nag op pad hierheen. Ek sal weer soos gisternag in my mantel by die gloeiende kole sit en dommelslaap, die klerebondel as kussing agter my kop.

      Gisternag, toe die koue haar en die seuns kort voor dagbreek oorval het en die laaste rooi uit die kole was, het sy vir die twee seuns gesê: “Kom sit hier teen my, dat julle warm kan word.”

      Maar Yusuf het iets in die donker uitgetrek, iets wat na hom, na sy sweet en slawebestaan ruik, oor haar gegooi: “Ons is doodreg, Mevrou. Dis jammer Mevrou kan nie ook so teen die donkie sit nie.”

      Hy het opgestaan, sy seunsgestalte soos ’n donker beeld teen die maanverligte hemelruim. Boggelmaan, het sy gedink. Die volmaan verander reeds in ’n boggelmaan.

      “Eintlik kry ek warm,” het sy hom hoor jok. “Ek gooi dié sommer oor Mevrou, as Mevrou nie omgee nie. My groot-eema Rahel se voete word mos nooit meer warm nie, ek maak baie keer ook so met haar bene en haar voete, Mevrou.”

      Toe trek hy sy slawemantel oor haar, versigtig, sonder om eens met sy vingerpunte in die donker aan haar te raak. Eendag, het sy gedink, gaan hy soos sy oupa Gasael wees.

      So bedagsaam was Yusuf ook toe hy haar ná die nag tussen die agtiende en negentiende dag van Lente op haar bene gehelp en die donkie vir haar nadergelei het.

      “Wanneer die son vanaand sak, is ons by Meneer se nawûm by die groot bome, Mevrou. Het Mevrou genoeg geëet? Voel Mevrou goed genoeg?”

      Sy ouer broer, die swygsame een, het die roosterkoeke in die linnelap toegevou, die dikmelk- en waterkruikies na Yusuf uitgehou. “Hier. As Mevrou nog dors is.”

      Hulle het haar heeltyd vandat hulle van Berseba af weg is, soos ’n ongebakte kleivoorwerp behandel, so versigtig. Maar net met die vingerpunte, nie in ’n stewige greep tussen albei hande, soos hulle ma met kleigoed maak nie.

      Watter slaweseun vat immers met albei hande aan sy meester se vrou?

      Ná die val was haar kleed opgeskuif tot bokant haar knieë, haar knieknoppe en onderbene oop en onwaardig.

      Yusuf was te verleë om haar kleed beet te kry en haar lelike ou bene daarmee toe te trek. Sy het afgebuk en dit self gedoen, so goed sy kon. Maar by die enkels het haar bene nog uitgesteek, en dié het vir haar kompleet soos ’n dooie skaap s’n gelyk. Behalwe vir die bloed. Iets wat dood is, bloei nie.

      Het sy gehuil? “Ek smeek jou om by my te bly, Yusuf.”

      Hy het gebewe. En dit was of sy Gasael – of Eliëser, sy oupagrootjie – hoor praat: “Ek moet doen wat meneer Abraham nou van my sou verwag het, Mevrou.”

      “Gaan kry my donkie,” het sy hom probeer keer. “Help my om op my donkie te kom, dan lei jy hom na ons tente onder die groot bome. Na my man se veewagterskamp toe.”

      Hy het sy kop geskud. “Mevrou se donkie het met alles weggehardloop. Net Mevrou se waterkruik het hier bo-op die bossies geval.”

      Sy het begin hoes, die ergste vandat die gedurige hoes begin het.

      “Mevrou is siek,” het die seun gesê en die kruikie weer СКАЧАТЬ