'n Tuin vir Tessa. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ haar vingers, kyk stip na die woorde, wonder skuldig: Het ons nie dalk te hard gewerk aan ons eie koninkryk nie? Maar Altus is op die kerkraad, hy het inspraak in die gemeentebestuur. Sy werk vir die kerk, skink tee, was koppies, besoek siekes. Hulle gee groot bydraes, die seuns is betrokke, die Here het Ewald geroep om Hom te dien. Is hulle as gesin dan nie geregtig op ’n stukkie van God se koninkryk nie?

      “Wat beteken hierdie woorde? Tannie Ansie …”

      “Jong mense van vandag werk te hard om aardse goed bymekaar te maak. Die moeder is nie by die huis nie en die kinders word volgestop met sakgeld. Dis nie liefde nie.”

      Tannie Ansie het ’n bynes oopgesteek. Petro hou haar hand op. “Tannie Ansie is reg, geld kan nie alles koop nie. Ongelukkig maak omstandighede dit soms nodig vir moeders om voltyds te werk. Die meeste van ons is darem bevoorreg genoeg om net tuisteskeppers te kan wees. Sommige van julle werk skofte en kan ons byeenkoms inpas by julle dagprogram. Sandra, ek sien jy is vandag hier, en jy, Fransien.”

      ’n Geroesemoes bars weer los. “Ek het verlede jaar eers afgetree!”

      “Ek sou eerder ook ’n loopbaan wou hê.”

      “Die onderwys maak dit onmoontlik.”

      “My man wil nie hê ek moet gaan werk nie.”

      “My dogter moet.”

      “Goed, ons is dit eens,” keer Petro dat dit handuit ruk. “Ons moet werk, tuis of buite die huis. Maar is ons werk genoeg om ons op ons voete te hou? Nee, God moet ons seën, in alle opsigte. Hy sorg vir gesondheid, opleiding, ’n goeie omgewing. God sorg vir alles. Al swoeg en sweet ons, ons bly van Hom afhanklik.”

      Iemand steek hand op. “Kan ons dan alles aan God oorlaat en self niks verder doen nie?”

      “Aan God oorlaat, ja, natuurlik, maar nie sonder om ons deel te doen nie. Die eerste stap is om elke dag God se seën op ons arbeid af te bid, die tweede wat daaraan gelykstaan, is om God te eer met ons werk, die oog op sy koninkryk te hou.”

      “Ons moet mos swaar kry om eendag in die hemel te kom,” fluisterpraat Martie langs Tessa.

      Petro het gehoor. “Martie, het jy vir ons ’n vraag?”

      “Nee, niks, ek het niks om te vra nie.”

      “Nog iemand?”

      Die gesprek kry momentum. Tessa neem nie deel nie.

      3

      Dis byna middernag. Sy sit met haar selfoon in die een hand, die televisie se afstandbeheerder in die ander. Altus het haar vanoggend gevra om hom nie te bel nie, maar hy het belowe hulle praat vanaand en al wat uitkom, is hy. Haar vermoede dat als nie pluis is nie, het omgeslaan na sekerheid. Daar is iets aan die broei by die werk en hy het nie die durf om daarmee uit te kom nie. Sy het gehou tot tienuur voordat sy hom die eerste keer gebel het. Die foon was afgeskakel en sy het ’n boodskap gelos, gewag, ’n halfuur later weer gebel en haar boodskap herhaal. Nog geen geluid nie.

      Dink hy nie aan haar nie, besef hy nie dat sy haar bekommer nie? Hoeveel keer moet sy bel voordat hy aanskakel en antwoord? Of moet sy die desperate ding doen en hierdie tyd van die nag vir Walter en Drikus bel? Selfs die polisie?

      Hy weet mos hoe sy haar bekommer as die seuns instem om ’n sekere tyd huis toe te kom en hulle bly nie by die ooreenkoms nie. Altus het al laatnagvergaderings gehou, maar dan bel hy haar en stel haar gerus. Dié keer is hy so stil, sy voel seergemaak en uitgesluit en met reg besorg oor sy lewe. Dis nie dat sy God nie vertrou om sy hand oor haar man en kinders te hou nie, maar God verwag van hulle om ook hul deel te doen, soos sy vanoggend in die Bybelstudie gehoor het. Beteken dit nie dat hulle mekaar ook deur dik en dun moet bystaan nie, mekaar in ag moet neem en vertrou nie?

      Tessa vou haar arms om haar, haar asemhaling is vlak. Hoe kan sy gaan slaap as haar man iewers daar buite dalk in doodsangs verkeer? Uit ervaring het sy geleer dat rowers en moordenaars enige plek en enige tyd kan toeslaan en nie God se kinders ontsien nie. Sy en Altus is van die plaas af weg om veiligheidsredes en het in die stadsomgewing te staan gekom teen misdadigers wat gemaklik by plaasmoordenaars kan kers vashou. Altus is al twee keer byna gekaap en moes sy selfoon en beursie as losprys gee. Haar handsak is kort ná hul aankoms gegryp, en haar verloofring is van haar vinger afgepluk terwyl rowers ’n pistool op Altus gerig het. Hulle was elke keer dankbaar om met hul lewe daarvan af te kom. Mettertyd het hulle hul waaksaamheid verskerp en die buurt waar hulle nou woon, is afgesper met veiligheidshekke wat deur opgeleide sekuriteitswagte bewaak word. Die inwoners betaal, want hul aardse goedere is waardevol en die karre wat hulle ry, gesogte modelle.

      Dis diep in die nag, tyd vir misdadigers om die strate oor te neem. Sy kyk op haar selfoon. Tien oor twaalf! Nou raak dit dringend. Met bewende hande soek sy Walter se nommer, maar huiwer voor sy die groen telefoontjie druk. Sê nou hulle het hul besigheid al vanoggend afgehandel of selfs vanmiddag laat en hier bel die histeriese vrou van een van sy kliënte hom in die middel van die nag?

      Here, wat moet ek doen?

      Een genade – die seuns slaap nie in die hoofhuis nie. Hulle is ná ete kamers toe en sal nie agterkom dat Altus wegbly nie. “Ons praat vanaand,” het hy belowe, en dis al nag.

      Sy gaan nog een laaste keer probeer. Steeds die boodskap!

      “Altus, waar is jy? Ek wag al heelnag vir jou! Bel asseblief voor ek van my kop af raak.” Amper laat val sy die foon toe dit skielik lui en sy sy nommer sien opkom.

      Laat dit hy wees, Here, laat dit hy wees.

      Sy veeg oor die skerm. “Hallo …”

      “Tess, dis ek.”

      “Waar is jy?”

      “Op pad.”

      “Ek wag vir jou.”

      “Gedag jy slaap al.”

      “Altus, maak dat jy by die huis kom.”

      “Ek’s hier, ek’s voor die hek.”

      “Wat sê jy?”

      Hy antwoord nie.

      Sy gooi die foon neer asof dit aan die brand is. Twyfel pak haar beet en druk die asem uit haar longe. Sê nou hy word iewers aangehou en sy ontvoerders het hom gedwing om te sê wat hy so pas gesê het? Hulle druk ’n pistool in sy sy en dwing hom om sy bankrekening leeg te trek en sy selfoon lui en hulle is bang sekuriteit merk onraad, daarom moet hy antwoord sodat hulle die foon ná afloop van die gesprek finaal kan stilmaak. Dit gebeur met ander, dit kan met hom ook gebeur!

      Gewoonlik skuif die hekke en deure gladweg oop, seil die kar so sag na binne dat sy dit nie hoor nie. Vannag spits sy haar ore. Verbeel sy haar of is dit die garagedeur wat toegaan, die kar wat afskakel?

      Sy roer nie, sy wag vir hom.

      Die kussings op die bank is deurmekaar, haar hare is deurmekaar, daar is vuil bekers op die tafel en geen vars geperkoleerde koffie om hom mee te begroet nie. Sy is uitgeput. Met haar hande in haar hare, haar elmboë op haar knieë, sit sy en luister na die gesuis in haar ore, tot sy hom hoor keel skoonmaak.

      “Naand, Tessa.”

      “Naand? СКАЧАТЬ