'n Tuin vir Tessa. Helena Hugo
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу 'n Tuin vir Tessa - Helena Hugo страница 3

Название: 'n Tuin vir Tessa

Автор: Helena Hugo

Издательство: Ingram

Жанр: Религия: прочее

Серия:

isbn: 9780796321091

isbn:

СКАЧАТЬ “Vader in die hemel, dankie vir hierdie oggend en die kos wat ons gaan eet. Gee dat ons veilig ry en betyds by die skool aankom. Seën die dag vir my en Ferdie en vir ons pa en ma. Ek vra dit met die vergifnis van ons sondes, in Jesus Naam. Amen.”

      “Dankie, Ewald.”

      “Gelukkig het ons ’n priester in die huis,” brom Ferdie.

      “Môre is dit jou beurt.”

      En so, dink Tessa, begin hierdie dag wel ook in die Naam van die Here.

      2

      Die vroue-Bybelstudie begin stiptelik om tienuur. Tessa, wat vroegoggend vir Petrus gewys het presies waar hy die gesiggies tussen die papawers moet plant, het kwart oor nege eers onder die stort ingespring en toe met haar hare gesukkel. Sy het altyd voor Bybelstudie haarkapper toe gegaan, maar deesdae kom sy self reg. Vanoggend was daar weer te min tyd om rustig te blaas en te kam. Een goeie ding van lang hare is, sy kan dit agter haar kop vasknoop en hoop vir die beste.

      Teen twintig voor tien gee sy die laaste instruksies vir Anna, gryp haar Bybel en haar motorsleutels en ry. Hoekom voel dit soms of die byeenkoms haar week in die middel deursny en haar dag sleg onderbreek? Sy het haar Woensdagoggende daarvoor opsy gesit, maar vanoggend wou sy eerder in die tuin werk. Buitendien het Elaine laat weet dat sy nie daar sal wees nie, en dis die een plek waar hulle mekaar gereeld kan sien. Tessa haal diep asem toe sy by die kerkterrein indraai.

      Dis gewoonlik interessant en stimulerend om saam met ander vroue om die Here se Woord bymekaar te kom, die dieper betekenis te soek en te kry. Maar vandag sou sy haar potplante wou verplant en tuis bly om oor Petrus toesig te hou. Sy behoort hom te vertrou, maar sy weet hoe moedswillig hy kan wees. Plant ná al die jare wat hulle saam tuinmaak, steeds alles in reguit rye en kan nie verstaan hoekom sy van ’n deurmekaar bedding hou nie. Hy werk twee maal ’n week by die Malherbes onder in die straat, dan neem sy haar kans waar om van die plantjies uit te grawe en oor te plant waar dit vir haar beter pas. Die oop gate vul sy op met ander wat sy juis daarvoor eenkant hou. Daar was al dikwels onvrede tussen haar en Petrus oor haar blombeddings.

      Vanoggend het sy so min tyd gehad vir sy nonsies dat sy hom toegesnou het. “Jy maak soos ek sê, Petrus, dis my blombedding, nie joune nie.”

      “Jy is ongeduldig,” het hy gemor en dikmond gehoorsaam.

      “Groente kan in reguit rye staan, blomme nie.” Sy het die gesiggies uit hul saadkassie gehaal en op die regte plekke neergesit. “Hier grawe jy vir hulle gaatjies en hier plant jy hulle. Versigtig dat jy nie die affodilbolle raaksteek nie.”

      “As jy rye maak, sal ek weet waar jy die bolle geplant het.”

      Toe het sy hom stip aangekyk. “Al wat ek vra, is dat jy dubbel seker maak en nou raak jy ook ongeduldig. Wat is dit vandag?”

      Hy het afgekyk. “Ons het te veel moeilikheid.”

      “Anna het my niks gesê nie.”

      “Sy is te bang om te vra.”

      Tessa het dadelik geweet wat aan die kom is en haar gevoelens met moeite in bedwang gehou.

      “Jy is die man, of is jy ook bang? Praat gou, dis Woensdag en ek is haastig.”

      “Ons moet ses honderd rand by julle leen.”

      Sy moes haar woorde tel, sy het nie. “Julle het verlede week agt honderd geleen, die week voor verlede week was dit ses honderd.”

      “End van die maand is een week ver, ons het die geld nodig. Jy kan dit van my salaris aftrek.”

      “Dan kry jy hierdie maand maar drie duisend ses honderd.”

      “Ek het nou geld nodig, asseblief, Tessa.”

      “Het jy vir Altus gevra?”

      “Hy is elke dag haastig. Ek kry hom nie.”

      Petrus was reg. Altus kan dae aaneen so besig raak, hy flits byna ongesiens by die huis in en uit. Sy en die seuns is gewoond daaraan, hulle eet alleen en bêre vir hom kos wat hy gewoonlik nie eet nie. Dis weer sulke tyd, maar dié keer is dit erger. Om hom met die Matsebas se finansiële probleme te belas, is dalk die laaste strooi. Sy het geswig.

      “Ek het nie ses honderd rand in my beursie nie, maar ek sal bank toe gaan en trek.”

      Petrus het sy hande in gebedsgebaar bymekaargeslaan.

      “Dankie, Tessa, jy is ’n goeie mens. Vandag sal jou blommetjies almal deurmekaar staan, ek belowe.”

      Belowe se voet, brom Tessa in haar gedagtes. Sy klap die motor se sonskerm af, skuif die spieëltjie oop en herstel haar grimering wat sy te haastig moes aanplak. Dit gebeur te dikwels dat Petrus en Anna geld vooruit op hul salaris leen. Sy vra nie waarvoor nie, sy respekteer hul privaatheid en vis uit beginsel nie. Soms sê hulle dis om medisyne te koop, of vir ’n kind se skoolgoed, een keer om ’n familielid uit ’n verknorsing te help. Hulle leen, maar is trots en betaal altyd terug. Die lewenskoste is so hoog, sy kan haar voorstel hoe moeilik dit is om uit te kom met ’n klein salarissie. Al het jy huisvesting en eet jy van die kos wat in jou werkgewer se kombuis voorberei word, daar is onverwagte uitgawes en pryse gaan op en op.

      Ag, Here, hulle het dit nie breed nie en nou skaam ek my vir myself. Vir hulle moet dit lyk of ek en Altus ’n onuitputlike bron van kontant het. Maar ek oorlaai my kredietkaarte en Altus se winkel doen nie goed nie. Hy word besteel, Here, hy wat so ruim kan uitdeel, word verkul en besteel! Hoe sê ek dit vir iemand soos Petrus? Maar ek sê dit nou vir U, Here, gryp asseblief in.

      Sy laat rus haar voorkop op die stuurwiel. Konsentreer so hard, sy skrik regop toe iemand aan die motorvenster tik. Dis Cecilia Botes met ’n yslike vraagteken op haar gesig. Tessa kan voel hoe sy bloos. Sy stoot die kardeur oop, klim uit en groet oordadig hartlik. “Hallo, Cecilia! Hoe gaan dit met jou?”

      “Baie goed, maar is jy oukei?”

      “Ja, als reg. Ek het vanoggend so gejaag om hier te kom, ek moes eers kalmeer.”

      Cecilia vleg haar arm deur Tessa s’n. “Ek dag jy huil. Maar jy het mos niks om oor te huil nie of het jy?”

      Al huil ek dat die water spat, die rede verklap ek nie, nie hier waar almal my sogenaamd sal jammer kry en dan die wêreld vol skinder nie.

      “Ek het vergeet om my horlosie aan te sit,” stuur sy die gesprek in hopelik ’n totaal ander rigting. “Hoe laat is dit?”

      Cecilia krap in haar handsak. “Horlosies werk nie op my arm nie. Moet altyd op my selfoon kyk.”

      Sy klap haar foon oop en raak so geïnteresseerd in iets wat sy daar raaksien, dat sy byna oor ’n los keisteen struikel. Tessa keer betyds.

      “Dankie, Tess! Skies, dis ’n Whatsappie van my seun. Hy’s vir medies gekeur! Wens my geluk!”

      Sy sit haar arms om Cecilia. “Baie geluk. Ons bid lankal daarvoor.”

      Cecilia druk die foon teen haar bors. “Ek is so, só dankbaar.”

      Tessa vra nie weer hoe laat dit is nie. Cecilia tik ’n lang boodskap vir haar seun, soen die selfoon en laat glip dit terug in haar handsak. ’n СКАЧАТЬ