Selma en Louise. Susan Coetzer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Gaan jy darem partykeer uit op dates daar bo in die Noorde?” vra Louise oor ’n vurk wortelkoek. “Dit voel vir my jy werk net.” Sy stapel die volgende vrag op terwyl sy kouend opkyk, haar katgroen oë soos geweerlope op Selma gerig.

      Selma trek haar skouers nonchalant op en bestel ’n espresso by die kelner wat aangemeld het vir diens. “And can you bring me a glass of water too, please?”

      “Tap or mineral?” vra die jong blonde man in ’n nasale stem. Hy staan kiertsregop soos ’n soldaat voor ’n vuurpeloton.

      “Mineral, please.”

      “Still or sparkling?” vra hy paraat.

      “Hmmm . . . still.”

      “Ice? And lemon?”

      “Eh . . . yes, please.”

      “Both?”

      “Both what?”

      “Ice and lemon? Or only ice or only lemon?” dring hy aan.

      “Yes, please.”

      “Is it an ‘and’ or an ‘or’?” Die kelner lig sy ken gesteurd en bly vas­berade langs Selma staan.

      “Both ice AND lemon!” sê Selma ietwat skerper as wat sy bedoel het.

      Hy laat sak sy ken asof hy sy wapens neerlê.

      “Anything else, ma’am?”

      “No thank you, sir.”

      Hy knik en wys ’n stel vierkantige Amerikaanse tande. “Coming right up!” sê hy en stap ingenome weg.

      Selma skud haar kop. “Sjoe, dit was amper soos om by SARS se kantore in te gaan en al hul vrae te beantwoord. Die diens is wel aansienlik beter by Mugg & Bean as by SARS.”

      “So, wanneer laas was jy uit op ’n date?” herhaal Louise haar vraag van vroeër.

      “Ek gaan gereeld uit.”

      “Nie met ’n koekerige kerkvriendin of met Tania of Jacques, of jou beagles nie. Wanneer laas was jy uit op ’n régte date? ’n Hot date met ’n man?”

      Louise se stem weergalm deur die stampvol Mugg & Bean. ’n Paar nekke draai belangstellend om in hulle rigting.

      “Sjuuut, Louise – ek wil nie my privaat lewe hier uitbasuin nie.”

      “Sê dan net wanneer laas?”

      “Ek weet nie. Okay, ’n paar dae gelede, vir die eerste keer se­dert . . . jy weet . . .” Selma voel ’n sweetstraaltjie soos ’n ysblokkie agter teen haar bra afglip.

      “En hoe was hy?”

      “Horrible. Hy vat my omtrent by my knieë. En daardie tipiese kort­mansindroom. Net ego. En minstens twee onverteerde skape in die maag.”

      “En waar kom jy aan dié monster?”

      “Lana het die blind date gereël.”

      “Lana is die laaste een om vir jou ’n blind date te reël. Sy is totally uit touch met reality. Sy leef in haar kop – sy’t nie eers kinders om haar te ground nie. Lê net dag en nag op facebook en fantaseer met ’n gin en tonic in die hand terwyl haar man oorsee is.”

      Die kelner sit die espresso neer saam met ’n glas ys en suurlemoen en ’n botteltjie Valpré-mineraalwater. Hy maak ’n beleefde Japannese buiging voor hy weer ken omhoog vertrek.

      Selma neem ’n vinnige slukkie van haar espresso en probeer haar asemhaling reguleer.

      “Sy’t seker maar probeer help. Seker gedink ek is eensaam en ge­ïso­leerd na die . . . Dit gaan eintlik besonder goed met my. Regtig.”

      Louise kyk haar kouend aan. “Regtig?”

      “Ja, regtig. Ek weet nie hoekom almal so bekommerd is oor my nie.”

      “Ek dink maar net jy kan nog happier wees. Dink net: ’n ou lekker teddiebeer van ’n man in jou bed.”

      “Mans is harde werk,” sê Selma met haar blik op haar koppie koffie.

      “Kom jou kids darem nog gereeld kuier noudat hulle op Tuks is?”

      “Hulle is maar baie besig met hulle studies . . .”

      “Ons was ook baie besig destyds op Tuks, onthou jy? Nudge-nudge, wink-wink! Hoe ek my BMus-graad gekry het met al daai shooters in my bloed, weet ek nie . . . En jy het wragtag nog honneurs in kommunikasiekunde gedoen – en cum laude deurgekom.”

      “Ja, ek weet self nie hoe nie. Ek was so totaal en al behep met . . . Zander . . .”

      “Is jy dalk nog steeds?”

      Selma antwoord nie. ’n Stilte hang tussen hulle.

      “Ek worry oor jou, Sel. So op jou eie in daai groot huis. It cannot be good for you.”

      “Daar is baie voordele daaraan om alleen te woon.”

      “Soos wat?”

      “Ek kan saans sommer net jogurt eet. Of ’n pakkie chips of Smar­ties. Ek hoef nie spogmenu’s uit te dink, skottelgoed te was . . . of handdoeke op te tel nie. Ek kan lock-up-and-go nes ek wil.”

      “Maar dit sal darem maar lekkerder wees om weer langs ’n warm manslyf wakker te word – know what I mean? Mis jy dit nie?” Louise knipoog stout.

      “Ek gaan vir ’n massering as my vel honger raak.”

      “Not the same thing, suster,” sê Louise kouend. “Not the same thing.”

      “Ek dink nie ek mis veel nie,” sê Selma en skud haar donker hare terug. Sy leun nader aan Louise en sê vertroulik: “Ek hoor by Lana ná ’n sekere ouderdom sukkel mans maar om daai vlag volmas te hys. Dis so goed ek plaas ’n advertensie om ’n manlike pasiënt in te neem in my huis.”

      “Ja, dis waar – die vlag styg aansienlik stadiger op. Maar daar is pilletjies op die mark.”

      Selma skud haar kop. “Ek is nie lus vir sukkel nie.”

      “Nou maar wat dan van iets jongers? Jy lyk nog heeltemal skaflik vir jou ouderdom. Niemand sal raai jy vier in September die ge­vreesde big five nie.”

      “Dankie, hoor!” Sy kyk hoe Louise ’n paar neute met toewyding bymekaar hark en met haar duim op haar vurk stoot. “Nee, ’n jonger man sal nie goed wees vir my selfbeeld nie – ek wil nie heeltyd worry oor die beligting nie.”

      “Wortelkoek maak nie vet nie. Dis baie gesond,” sê Louise verskonend. Sy vergruis die neute met haar twee gekroonde voor­tande. “Jy weet, jy kan doen met ’n bietjie vetjies op sekere СКАЧАТЬ