Selma en Louise. Susan Coetzer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hand op my hart.”

      “Hoe refreshing is jy nie, Selmatjie. Al die single vroue wat Lana aan my voorstel, is . . . hoe sal ek dit stel?”

      “Agter jou lyf aan?”

      “Jip. Ek het my hande vol met vroumense. Hulle maak of hulle vriendskap soek, maar eintlik soek hulle baie meer. Hulle raak verlief op my en stalk my op facebook. Seker maar oor my digkuns en naakte beeldhouwerk tot hul diepste, stoutste gedagtes spreek . . .”

      “Seker maar,” sê Selma. “Maar jy kan ontspan, Ronald. Ek soek regtig niks van jou nie.”

      “Dis goed om te weet. Want ek wil niemand seermaak nie.” Hy gooi sy kop agtertoe en blaas dan ’n oordrewe sug van verligting uit. Selma kyk hoe die twee skape in sy pens onder sy T-hemp beweeg.

      U2 se “With or without you” speel in die agtergrond. Dit was haar en Zander se liedjie. Sy is skielik haastig om uit Buzz 9 te kom.

      “Sal ons die rekening kry?” vra sy.

      “Seker.” Ronald maak sy beursie oop en dan weer toe. “Ek het ongelukkig net R20 by my. Skuus, man.”

      “Dan moet jy maar met jou kaart betaal. Verskoon my, ek moet wikkel – ek het ’n ander afspraak.” Sy voel sy oë op haar wighakke brand toe sy uitstap. Sy stap vinniger en vinniger. Die lirieke volg haar soos ’n donker skaduwee tot by haar motor. With or without you . . . With or without you. I can’t live . . .

      * * *

      Selma hou met haar BMW voor Lana se spoghuis in Rivonia stil. Sy druk die interkomknoppie asof dit Lana se oog is wat sy probeer uitdruk, wag ongeduldig dat die hekke van die paleis oopskuif en ry dan stomend in.

      Die blonde Lana kom die ene glimlaggies en kuiltjies uitgesweef oor die grasperk wat byna die grootte van ’n gholfbaan is. Sy dra ’n koel Peppermint Crisp-groen linnepak.

      Selma wonder of sy haar uitrusting doelbewus gekies het om by die gras te pas. Lana was sedert hul laerskooldae op Moorreesburg altyd die beauty queen – dun soos ’n breipen en vars soos die groen blaartjie wat die duif teruggebring het na Noag se ark. Lana is steeds nie ’n groot eter nie en verkies om haar kalorieë te spaar vir haar kwota gin en tonic per dag.

      “En?” vra Lana en steier effens op haar ingevoerde lemmetjie­groen stiletto’s. “Het ons ’n match?”

      “Wat besiel jou om my uit te lewer aan die moroon? Is dit jou idee van ’n Aprilgrap?” Selma gooi die motordeur met ’n kragtige be­weging toe.

      “Jy weet dis my eerste date in vyf jaar sedert Zander se . . .” Sy byt haar woorde af asof sy ’n deurstop voor haar mond geplaas het. Dan onthou sy weer hoe kwaad sy is. “Was daar niks beter nie? Nie eers by Zoo Lake se dieretuin nie? Ek dink ’n gorilla sou beter date-­materiaal gewees het as jou Ronald.”

      “Sjoe, jy is deesdae so touchy wat mans betref,” sê Lana bedees. “Stap saam met my patio toe en chill ’n oomblik. Ek sal vir Grace vra om vir ons rooibos-ystee te maak. Met ’n knertsie gin.”

      “Laat ek net eers my gesig gaan afspoel,” sê Selma en stap verby haar na die gastebadkamer.

      Sy betrag haarself in die spieël met die swaar goue renaissance-­raam. Haar gesig is weer dieselfde uitgestresde deegbeige van vroeër die dag. Die rosige blos en wynrooi lipstiffie het als afgesmelt in die hitte. Of was dit Ronald wat haar kleur binne ’n oogwink laat vervaag het?

      Sy probeer haar gedagtes saam met haar hare herrangskik. Die doughnut, merk sy, het afgesak en die vorm van ’n pizza aangeneem. Sy wend vars lipstiffie aan en probeer haarself transformeer tot iets wat beter by haar vriendin se vyfster-omgewing pas.

      Lana wag in twee skrapse mentblaartjies onder ’n sonsambreel. Sy skink met ’n kennershand twee lang glase gin. ’n Rapsie ystee word by die alkohol gegooi – soos ’n mens ’n lekkie melk by koffie sou voeg.

      “Cheers! Ek is regtig jammer. Ron het baie nice gelyk op sy facebook,” sê Lana met oppervlakkige berou.

      “So jy’t hom nog nie persoonlik ontmoet nie?” Selma soek Lana se blou oë agter die enorme sonbril.

      “Wel, net op kuber . . . Almal maak maar hulself bietjie mooier en jonger en langer op hul profile pics.” Sy maak ’n verskonende gebaar met een van haar rotsbelaaide hande.

      “En jy kon nie agterkom hy skiet tekort nie? Letterlik en figuurlik? Die man is nie veel langer as Nakkie die Nar nie. En sy maag is die grootte van Leeukop.”

      “Dis ’n pity,” sê Lana en tel haar Siamese kat op haar skoot. Sy liefkoos die pels met egalige handbewegings en vroetel dan aan sy verminkte oor. “Maar looks is nie als nie, hè Samuel?” purr sy. “Ons is maar almal ná vyftig tweedehandse motors vol stampe en stote. Ons markwaarde daal elke jaar.”

      “Lyk nie of jóú markwaarde daal in jou man se opinie nie. Dis mos nuwe oorbelle daai, of hoe?” vra Selma. “En sekerlik egte diamante?”

      “Natuurlik is dit eg.” Lana vat aan haar oorlob. “Martin koop vir my net die beste. Maar ek sien hom nooit. Hy’s die grootste deel van die jaar oorsee. My kat hou my geselskap. En my kubervriende. En natuurlik my G&T en uppers.” Lana neem ’n teug van haar drankie. “Jy en Louise is lucky om kids te hê . . .”

      “Ons het elkeen ’n kruis om te dra,” sê Selma.

      “True.” Lana haal twee antidepressante uit ’n pilhouertjie en sluk dit af met haar gin. “Wil jy een hê om jou te lig? Dis ’n upper.”

      “Nee dankie. Ek is al ’n paar maande af van alle antidepressante. Ek wil weer self leer cope.”

      “Nie ek nie.” Lana staar afgetrokke na die gemanikuurde tuin vol blomme. “So hoe is Ronald se persoonlikheid? Die vrouens op sy face­book vrek oor hom.” Sy druk haar wang teen die kat se pels asof dit Ronald is.

      “Kortmansindroom. Hengse ego. Moet my asseblief NOOIT weer op ’n date stuur met een van jou facebookvriende nie.”

      “Skuus. Ek wou net help . . . Hoekom kom jy nie Saterdagaand na die braai by Belinda-hulle nie? Daar gaan ’n baie nice geskeide man wees, hoor ek. En by the way, daai vals lashes pas jou regtig goed. Gee jou oë ’n sparkle.”

      “Dankie,” sê Selma. “Maar nee dankie vir die braai. Ek gaan ongelukkig nie my lashes kom wys nie.”

      “Dis nie ’n facebook-ou nie,” sê Lana, meer vir die kat as vir Selma. “Belinda sê dis ’n teddie van ’n man. Sy vrou was glo die bitch in die verhaal.”

      “Ek het daai een al tevore gehoor,” sê Selma sinies. “Nee dankie. Voer hom maar vir een van jou ander single pelle. Ek vlieg oormôre Kaap toe vir werk.”

      “Gaan jy vir Louise sien?” vra Lana met ’n geligte wenkbrou.

      “Jip.”

      “Sê groete vir haar,” sê sy sonder die nodige geesdrif.

      “Ek maak so,” sê Selma.

      Hoofstuk 3

      Your СКАЧАТЬ