Selma en Louise. Susan Coetzer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ meer opgewek. Sy wonder wat sy nodig het om weer passie vir die lewe te ontwikkel. Dalk moet sy tog meer gereeld begin uitgaan, of aansluit by ’n boekklub of iets wat haar meer in aan­ra­king bring met nuwe mense.

      * * *

      Buzz 9 in Melville wemel soos gewoonlik van ’n bonte mengelmoes mense van verskillende kulture en tale. Selma se oë beweeg oor die oes van mans in die gewilde koffiekroeg. Sy het geen idee hoe haar date lyk nie, behalwe dat hy ’n kunstenaar is. Lana wou niks verklap nie, en Selma ken al die geslote uitdrukking in die gebotoxde oë – dit was ’n doodloopstraat.

      “Ek wil hê hy moet ’n surprise wees,” was haar laaste woorde oor ’n lang G&T. “Gaan met ’n oop gemoed en ’n oop rokkie en geniet die man soos ’n lucky dip.”

      Sy het teen ’n kaal rokkie besluit. Vir wat moet sy haarself soos ’n takeaway op ’n skinkbord aanbied? Seks is die afgelope vyf jaar die laaste ding op haar inkopielys.

      Eintlik behoort sy saam met priesters en monnike met lang wit baarde en rokke in ’n tempel tee te drink, eerder as om in koffie­kroeë met oor-die-wal- geskeide mans uit te hang.

      Sy loer weer in Buzz 9 rond op soek na haar date. Haar mond val ’n paar sentimeter oop van skok. ’n Man wat haar aan ’n rugbybal herinner, wink haar nader. Hy is nie veel langer as ’n graad 1-seun nie. Hy wapper sy handjies soos atletiekvlaggies om haar aandag te trek.

      Sy stap stadig nader. ’n Wit woede oorval haar nog voor sy die man amptelik ontmoet. Hoekom het die bleddie Lana nie gesê sy wil haar afsmeer aan ’n halfjackbottel met twee skape in sy pens nie?

      “Hallo, jy moet Selma wees,” sê die koddige man vol bravade. “Lana het gesê jy is lank en slank.”

      “Wel, sy het nie gesê jy is so . . .”

      “. . . so ’n shorty nie?” Hy gooi sy kop agtertoe en lag hartlik vir sy eie grap.

      “Nee, sy het nie. Ek sou nie my hoë wighakke aangetrek het as ek geweet het jy’s korter as ek nie.” Eintlik sou sy glad nie opgedaag het nie, dink sy. “So, jy is dan seker Ronald?” vra sy suur.

      “Ja, maar darem nie Ronald Reagan nie.”

      Selma troon soos ’n wolkekrabber bo hom uit. Sy ruik die goedkoop naskeermiddel en wonder skielik of dit nodig is om tyd te mors op ’n koffie saam met die man.

      “Relax. Hoogte intimideer my glad nie. Ek het ’n baie goeie selfbeeld.”

      “Ek sien so,” sê Selma.

      “Kom sit nou, Selmatjie,” sê hy en trek galant die stoel vir haar uit. Sy gaan sit stram asof haar lyf in gips is.

      “Ek glo all good things come in small packages. Dink maar aan Sophia Loren met die kort Ponti aan haar sy.”

      Selma bestudeer hom onderlangs. Sy neus regeer as meerderheids­party. Die res van sy gelaatstrekke is terloopse garnering wat nie die aandag wil aftrek van die hoofgereg nie.

      “Nou nie dat ek sê ALS aan my is klein nie.” Hy lag en knipoog vir haar asof hulle ’n intieme geheim deel. “My neus is baie groot, en my maag en my . . .”

      Sy ignoreer sy suggestiewe grappie en tel die spyskaart op. “Ek gaan ’n espresso neem. En jy?”

      “Selfde vir my. Kort en sterk nes ek – maar ek is darem nie swart nie.” Hy lag weer vir sy eie grap. “Ek gaan gou ’n kelner kry,” sê hy en staan op. Selma se oog vang sy blinkleerskoene toe hy terugstap. Die neuse is lang, skerp Oosterse dolke.

      “Ek sien jy like my skoene?” sê hy in sy noppies. “Ek like hulle ook kwaai.”

      “Wel, dis beslis veeldoelig,” sê sy diskreet. “Die punte kan baie goeie selfverdedigingswapens wees in ’n gevaarlike stad soos Johannesburg.”

      “Dis die eerste ding waarna ek kyk wanneer ek ’n vrou ontmoet: haar skoene. Dadelik jou wedgies gesien.”

      “O, jy het?” Selma loer na haar Nine West-skoene onder die tafel. Haar voete is netjies teenmekaar geparkeer soos haar ma haar geleer het.

      “Ja . . . Kyk, ek is eintlik meer ’n fan van fyn, hoë hakkies.” Ronald skandeer die koffiekroeg met sy oë. “Soos daai jong dingetjie met die ferm, gespierde kuitjies. Kyk hoe mooi loop sy op haar dun hakkies. Dit maak my sommer klaar warm agter my kraag, net van kyk.”

      “Sy het mooi beentjies,” sê Selma gul.

      “Jy kan sekerlik nie meer op jou ouderdom daardie tipe hakke dra nie. Veels te riskant vir ’n ouer vrou. As julle val en iets breek, groei dit mos nie sommer weer aan nie.” Hy gooi weer sy kop agteroor en verloor byna sy balans gedurende die lagbui.

      Selma voel hoe sy ’n diep, donker gly in Ronald vang. Sy kan nie glo hy is so onsensitief om haar as ’n ouer vrou te klassifiseer wat net kwalifiseer vir wighakke, en seker Crocs en Green Cross-gesond­heidskoene nie.

      Jou kort vetgat, dink sy by haarself en plak ’n glimlag op haar mond.

      “So, Lana sê jy is ’n skrywer,” sê hy. “Wat skryf jy als?”

      “Ek skryf meestal reisverhale,” sê sy uit die hoogte.

      “O, soos oor trips wildtuin toe?”

      “Nee, soos oor eksotiese reise na plekke oorsee. Was jy al ooit landuit, Ronald?” vra sy ysig.

      “Net in Namibië en Botswana. Ek was ’n recce in my army-dae.”

      “So geraai,” sê sy net-net hoorbaar.

      “Ek skryf ook,” sê hy en trek sy selfoon nader. “Dis als hier op my foon. Meestal gedigte. Ek wil dit vir ’n uitgewer stuur dat hulle dit publiseer. Lees bietjie hier.” Ronald druk die foon onder haar neus. “Seker jy gaan dié een baie waardeer. Ek het dit nou die aand op my facebook gepost en die girls is mal daaroor. Soveel likes gekry.”

      “Lees jy dit maar voor. Ek sien jy het reeds jou bril op – ek is nie nou lus om myne in my handsak te soek nie.”

      Ronald laat hom nie twee keer nooi nie. Hy begin sy gedig passie­vol voorlees. Selma neem nie veel in nie. Haar aandag is by die bruin bobbejaanspinnekop-oë aan weerskante van die massiewe neus. Oë wat te na aan mekaar sit, was nog nooit vir haar ’n goeie teken nie.

      “Diep, nè,” sê hy toe hy klaar is. “Ek is ’n diep mens, Selma.”

      “Self,” sê sy.

      “Weet jy hoeveel keer het ek al seergekry in die liefde?”

      “Self.”

      “Ek wil regtig nooit weer ’n vaste verhouding hê nie, net vriend­skap.” Ronald kry ’n trek van pyn om sy mondhoeke asof hy pas deur ’n koeël getref is.

      “Self.”

      Ronald se gesig helder op. Hy sink sy vingers in die sagte vleis van haar boarm. “Regtig? Just friends – with maybe a few benefits?” Hy knipoog.

      “Ongelukkig met min byvoordele, Ronald. СКАЧАТЬ