Mara. Lisette van de Heg

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ om sy raad te volg en klim in die wa wat hy vir my aangewys het. Ek kry ’n plek by die venster in die eerste leë kompartement wat ek teëkom. Uitgeput sak ek neer, met die reissak nog oor my skouer. Ek maak my oë toe en haal diep asem.

      Dan haal ek die sak van my skouer af en sit dit op my skoot.

      Ek kom agter ek is moeg, doodmoeg.

      Agter my toe ooglede sien ek my ma se gesig, en syne. Langs mekaar, albei ongenaakbaar, ’n verenigde front. En weer wonder ek wat geword het van die vrou wat my ma was. Wanneer het hy haar siel in hom opgesuig en die lig in haar oë gedoof? Maar het hy dit werklik gedoen?

      In die begin, toe ons pas in die pastorie gaan bly het, was my ma nog soos ek haar altyd geken het. Ons het saam op ’n ontdekkingstog deur die ruim huis gegaan en ek het haar gehelp om die kamers skoon te maak. Toe ons klaar was met ons werk, het sy tee gemaak wat ons dan saam gedrink het. Soms op ’n mat op die vloer, van een van die kamers van die nuwe huis. Ons hou piekniek, het Mamma dan gesê, en ons het gemaak of ons buite is, in een van die weivelde rondom die plaashuis.

      “Ons sal tante Be en Ouma nooi om vir ons te kom kuier,” het sy gesê. En nog dieselfde aand het sy dit aan die dominee voorgestel. Ek het langs haar gestaan en my hande van opwinding gewring. Vol verwagting het ek geglimlag vir die man in die swart pak wat my nuwe pa is, en ek het geluister hoe Mamma die voorstel maak.

      “Nee.”

      Die antwoord was kort en duidelik en het geen ruimte gelaat vir vrae, twyfel of hoop nie. Ek het na Mamma gekyk met die verwagting dat sy weer gaan probeer, maar sy het hartseer vir my geglimlag en haar kop geskud.

      Ek het Ouma en tante Be gemis en Mamma het hulle ook gemis. Ek het geweet omdat sy dit vir my gesê het, maar sy het nooit weer daaroor gepraat wanneer die dominee by is nie, en ek het ook stilgebly. Toe die nuus kom dat Ouma dood is, het Mamma dae aaneen gehuil, maar ons het nie daarheen gegaan om haar begrafnis by te woon nie. Mamma het bleek en stil geword, en ek het haar stilletjies dopgehou.

      Hoofstuk 3

      “Kan ek maar hier by jou kom sit, kind?” Ek skrik, maak my oë oop en kyk reg in die gesig van ’n ou non.

      Nee, liewer nie.

      “Natuurlik.” Ek skuif ’n bietjie op en trek die reissak reg. Dit het halfpad van my skoot afgegly.

      “Wil u by die venster sit?” Ek stel die vraag bloot uit beleefdheid.

      “Nee, nee, ek sal hier sit.” Sy gaan sit langs my op die bank en kreun saggies toe haar gewrigte kraak.

      “Oud en lamlendig.” Sy glimlag vir my, maar ek trek die sak stywer teen my vas en skuif ’n sentimeter nader aan die venster.

      “Suster Olivia.” My hoop op rus verdamp toe sy haar hand na my uitsteek. Versigtig vat ek die ou hand en voel bros beentjies onder my vingers beweeg voordat ek my hand kan terugtrek.

      “Maria Klomp.” Ek sê niks verder nie en kyk deur die venster buitentoe, waar daar nou ’n groot gedrang is. Daar kon nie baie tyd verloop het vandat ek gaan sit en ingedut het nie, maar tog is daar nou baie meer mense. Asof almal in ’n skuilplek gesit en wag het vir die regte oomblik om aan te breek.

      Toe die trein uiteindelik vertrek, kyk ek ongeroer na Vlissingen se stasie wat voor die venster verbygly. Ek dink nie ’n oomblik aan my eie dorp, familie en dorpsgenote nie. Dis erg genoeg dat ek in die komende maande daardie deel van my lewe met my sal saamdra. Ek voel vervloek en vloek my verlede in stilte. Dalk sal ek dit dan kan begrawe en vergeet.

      “En waar gaan die reis heen, as ek mag vra?” Weer die ou non. Kon sy nie maar op ’n ander plek gaan sit het nie?

      Ek sê vinnig ek het ’n lang reis voor my, tot in Velp. Tot my verbasing begin sy opgeruimd glimlag terwyl ek praat.

      “Ag, maar dis wonderlik, kind. Ons Liewe Heer het jou beslis op my pad gebring. Ek gaan ook Velp toe. Ons kan saamreis. Ag, hoe lekker. Ek het ’n hekel aan treinry, weet jy?” Haar plooie rimpel en ontrimpel ritmies soos sy praat, en een wit haar op haar ken beweeg op en af.

      “Ek dink nie u Liewe Heer was daarvoor verantwoordelik nie,” sê ek stuurs. Die idee dat God hom steeds met my lewe bemoei, staan my glad nie aan nie, en die woorde het oor my lippe gekom voordat ek hulle kon keer.

      “O.” Sy bly stil en vra nie verder uit nie. In plaas daarvan vat sy haar rosekrans en begin saggies mompel.

      Skaam oor my woorde kyk ek by die venster uit na die landskap wat verbyrol. Die stilte wat ek so graag wou hê, is onaangenaam, noudat ek self daarvoor verantwoordelik was met my onvriendelikheid. Ná ’n paar minute kan ek nie anders as om verskoning te vra nie.

      “Ek is jammer, suster Olivia, ek moes dit nie gesê het nie.” As ek die vrymoedigheid gehad het om meer te sê, sou ek vir haar verduidelik het hoekom ek nie glo dat haar Liewe Heer daarvoor verantwoordelik was nie. Ek bly egter stil, want sy stel sekerlik nie in my redes belang nie. ’n Verskoning is ’n verskoning, nie ’n verduideliking nie, het Mamma altyd gesê.

      Die ou non kyk glimlaggend na my en sit haar hand liggies op myne. Onwillekeurig wil ek my hand terugtrek, maar ek kry dit reg om my te beheers en bal net my vuis.

      “Dis in orde. Ons praat nie weer daaroor nie, reg so?”

      Gelukkig trek sy haar hand terug toe ek knik. Ek vee my hand aan my rok af en steek my hande in my mantel se sakke. Veilig onder die materiaal, onaanraakbaar.

      Die trein wieg skielik heen en weer en ons skouers raak aan mekaar. Die trein begin stadiger ry en fluit skril. Ek kyk vinnig buitentoe, nuuskierig oor wat daar te sien is, maar ek merk niks anders as ’n dik wolk stoom wat langs ons hang nie. ’n Rukkie later waai die wolk weg en ek sien ons ry steeds deur weivelde.

      “Dis nog ’n rukkie voordat ons gaan stop. Die trein begin al tien minute voor die tyd stadiger ry. Jy kan nog rustig agteroorsit. Middelburg is ’n mooi dorp. Ken jy dit?”

      Ek skud my kop. “Nee, ek was nog nooit ver van die huis af weg nie.”

      “En nou maak jy so ’n groot reis? Jy is baie dapper, Maria Klomp.” Die non slaan haar hande in haar skoot saam. “Ek was nog nooit ’n reislustige mens nie, maar ’n goeie vriendin het my raad gevra. Anders sou ek nooit hierdie rit aangepak het nie.” Sy knipoog vir my, en ek glimlag effens. Ek kon nog nooit knipoog nie en elke keer as ek probeer het, is ek uitgelag. Daarom het ek jare gelede al besluit om ’n knipoog met ’n glimlag te beantwoord.

      “Wat bring jou so ver van die huis, Maria?”

      Ek wil antwoord, maar weet nie wat om te sê nie. Ek dink nog daaroor toe ’n golf van naarheid my oorval. Angstig kyk ek rond; ek weet nie wat om te doen nie.

      “Is iets verkeerd, kind?” Die non staan bekommerd op en klop my liggies op die rug. “Sommige mense word naar van treinry.” Sy buig oor my en draai die venster ’n bietjie oop. “Vars lug sal help.”

      Ek knik, maar weet dis nie die rede nie. Ek het net vergeet om iets te eet en nou keil my leë maag my op.

      Met krakende knieë en ’n ligte gekreun gaan suster Olivia weer sit. Ek lig my kop na die oop venster en probeer om soveel vars lug moontlik in te asem met die hoop dat dit sal help. Ek haal stadig en diep asem. Ná ’n rukkie voel dit of die naarheid ’n СКАЧАТЬ