Romanse agter die skerms. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ vir jou geduld,” sê hy toe hy dit oorhandig.

      “Jy weet goed ek was vandag allesbehalwe geduldig.”

      “Om te sê dit sal nie weer gebeur nie, ek meen nou van my kant.”

      “Tot volgende keer,” brom Colette. Sy bekyk die blomme en voel soos ’n vark. “Dankie, dis pragtig, maar jy moes nie.”

      “Hoekom nie?”

      “Ons werk al drie jaar saam. Waarvoor wil jy nóú vir my begin blomme bring as jy die dag nie jou woorde ken nie?”

      Hy druk sy hande in sy sakke. “Jy’t my uitgevang,” sê hy verleë. “Dis Steven se idee, hy vat een vir Janeen.”

      “Ek dag dis te goed om waar te wees! Wil jy inkom vir koffie?”

      “Liewer nie, ek’s weer môre eerste roep in en jy lyk moeg. Kry jy griep of iets?”

      “Ek en Sokkies het voor die TV gelê en slaap.”

      “Klink nie goed nie.”

      “Ek makeer niks, moenie jou bekommer nie.”

      “Laas toe jy so was, moes hulle jou blindederm uithaal.”

      “Laas toe jý so was, moes hulle jou verstandtande trek!”

      Hy gooi sy hande in die lug. “Hei, hokaai!”

      “Maar jy dink nie!” Colette se stem styg buite verhouding.

      Hy kyk na haar en skud sy kop. “Ek beter loop, jou bui het nog ver nie gesak nie. Ek het nie gekom om te baklei nie, eerlikwaar.”

      Sy klou die blomme vas. Hy lyk skielik so afgekam, sy behoort sleg te voel. Maar soos sy hom ken, is hy besig om hard toneel te speel. Hy sal maklik maak of hy beledig voel om haar op haar plek te sit en haar daar te hou.

      Sy word so kwaad, sy moet die impuls onderdruk om hom met sy Woolworths-blomme oor die kop te slaan. Die ruiker beteken nie dat hy sy fout erken nie, dit beteken bloot dat hy sy posisie wil herstel. Hy kan nie bekostig om op stel rond te val of onprofessioneel op te tree nie. Hy kan nie bekostig om minder as perfek te wees nie; hy moet altyd in beheer wees.

      Sy maak haar mond oop om nog iets te sê, woorde wat vanself wil uitborrel en wat sy moeilik sal kan keer as sy eers op dreef is – iets oor vals nederigheid en opperste selfsug en dat dit miskien beter sal wees om die durabele ruiker vir sy ouma in die ouetehuis te vat as om dit hier aan te dra.

      Maar op daardie oomblik lui haar telefoon. Hy beduie vir haar om te gaan antwoord en draai na sy voertuig toe om. Sy selfbeheersing steek haar dwars in die krop en sy wil hom keer, maar hy het reeds sy rug na haar. Sy gaan sowaar nie agter hom aanhardloop nie.

      “Dankie in elk geval,” groet sy. Sy stap binnetoe en sit die blomme neer voor sy die gehoorstuk optel.

      “Colette, Vera.”

      Waarom voel sy lus om te huil? Omdat Vera haar ma in Mediamanie is en haar tweede ma in die regte lewe? Omdat sy net aan Vera kan erken dat sy naar was met Emile nadat hy sy bes gedoen het om te vergoed vir sy versuim van vanoggend?

      Asof Emile belangrik is. Dis Wilhelm wat haar lewe kom omkrap het. Hý het die mag om haar so te ontstel, beslis nie Emile nie.

      Op die agtergrond hoor sy die viertrek luier. Dalk kan sy tog maar vir hom waai, hom wys sy hou van sy blomme, ten spyte van alles. Dis ’n yslike groot ruiker. Dit lyk nog groter op die klein kombuistoonbankie. Wit en geel met ’n sprinkeling pienk – die pragtigste rose, irisse en pienkpers heidetakkies. “Vera, ek gaan maak net gou die voordeur toe.”

      Colette loer uit. Die viertrek is weg; Emile het nie vir haar gewag nie. Sy stoot die deur stadig toe, teleurgesteld, maar meer in haarself as in hom.

      “Gaste gehad?” vra Vera.

      “Emile.”

      “Kuier hy by jou?”

      “Nie juis nie.”

      “Dag hy’s jou probleem,” sê Vera.

      “Soms.”

      “Jy klink af.”

      “Ek voel af.”

      “Het jy en Emile weer een of ander vete aan?”

      “Ek was kwaad vir hom en Steven, maar dis min of meer uitgesorteer.”

      “Wat het hulle nou weer gedoen?”

      “Die naweek gaan duik by Sudwala en toe ken hulle nie hulle woorde nie. Die repetisie én die opnames was hel. Later kom dit uit die duikery was ’n geldinsameling vir Jackie se operasie.”

      “Shame, Jackie …” sug Vera. Die manier waarop sy dit doen, laat Colette so laag soos ’n wurm voel.

      Jackie het ’n hyser in die Staatsteater misgetrap en lê al drie maande op sy rug. Daar is ’n Afrikaanse ortopeed in Londen wat hom gratis sal opereer. Die kans is goed dat hy dan weer sal kan loop, maar die vlug, verblyf en die hospitaal kos geld. En soos die meeste toneelspelers het Jackie nie ’n behoorlike mediese fonds nie. Sy vriende en kollegas is die afgelope maande besig om te woeker met alles wat hulle het om geld in te samel. Hierdie poging van Emile en Steven sal ’n groot bydrae lewer.

      “ ’n Goudmyn het eenduisend rand betaal vir elke meter wat elkeen van hulle kon afsak, hy en Steven en Benny. Hulle het baie geld gemaak.”

      “En die myn baie reklame.”

      “Wel, hulle wou glo nie op stel kom spog voor dit nie op die nuus was nie. Toe kom Emile en Steven gevrek by die werk aan en ek en Janeen weet nie wat aangaan nie. Op die ou end word ons as die prima donnas uitgekryt net omdat ons op ons regte staan.”

      Die ruiker ruik na varsgesnyde gras. Dis met raffialint vasgebind waaraan ’n kaartjie hang, Woolworths se logo prominent aan die een kant.

      “Ek stem saam, ek sou my ook vervies het. Maar jy weet mos dis die soort goed waarmee ons elke dag moet cope. Hier by my gaan dit nie veel beter nie. Elke regisseur dink sy gans is ’n swaan en net een kan wen. Ek sit vas met die ander beoordelaars.” Vera sug. “Ek word te oud vir hierdie soort ding. Hoe gaan dit met Jackie?”

      “Glo baie goed, noudat die operasie elke dag meer bereikbaar word.”

      Met haar een hand vou Colette die kaartjie oop. Dis leeg; Emile het niks geskryf nie. Hoekom het sy iets verwag? Wat moes hy in elk geval skryf buiten dat hy jammer is, en dit het hy tog reeds gesê.

      “As daardie ortopeed in Suid-Afrika gebly het, sou dit makliker gewees het.” Die bitterheid in Vera se stem is ’n weerspieëling van haar hartseer. Haar enigste kind werk ook in Londen en sy sien hom net elke tweede Kersfees. Hierdie Kersfees gaan hy en vriende in Duitsland ski.

      “Wilhelm kom terug,” blaker Colette dit uit.

      “Wilhelm, wie’s nou weer …? Wilhelm, jou eksverloofde?”

      “Hy en Brigitta skei.”

      “Oeps.”

СКАЧАТЬ