Romanse agter die skerms. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het altyd gedink dis oulik, maar dit was natuurlik water op Emile se meul. Hy reken die kat kan onmoontlik weet wat by die huis aangaan as hy heelaand in die oprit sit. Toe lag hy toe sy sê sy wag in die kar en klim eers uit as Sokkies by is. Sokkies kan seer krap, sy wat Colette is, het selfverdedigingslesse geneem, daar is ligte wat heelnag brand, die kompleks het ’n hoë muur met ’n elektriese heining en daar is ’n wag by die hek – meer as wat hy van sy huis teen die heuwel kan sê.

      Nog ’n vreeslike rusie gewees. Een woord op die ander, tot hy naderhand weggestap het. Emile kan nooit erken dat hy verkeerd is nie.

      Colette pluk aan die veiligheidshek. Die slotjie gee probleme, maar sy ken sy truuks. As sy ryk geërf het soos Emile, sou haar hek ook vanself oopgeskuif het. Eindelik! Dalk het die slot weer ’n paar druppels olie nodig. Oeps! Sy het vanoggend vergeet om die agterdeur te sluit. Dis oor sy douvoordag hier moes uitjaag, net om te sukkel met mans wat nie hul woorde ken nie.

      Sy byt haar onderlip vas. As hulle in die eerste plek gesê het hoekom hulle gaan duik het, sou haar gesindheid ook beter gewees het. Toe moet hulle optree soos die Drie Musketiers op ’n geheime sending. Dae soos vandag is sy lus en los die spul en kom weg van Emile en Steven en Benny en die hele “familie”.

      Ongelukkig beteken ’n rol in ’n gewilde sepie ook finansiële sekuriteit wat sy moeilik sal prysgee, veral nou dat die rentekoerse al weer opgegaan het. Sy skuld haar pa geld wat sy geleen het om haar deposito op die meenthuis aan te vul, en haar kredietkaarte kerm om genade. Sy besef dit en sy neem verantwoordelikheid vir die skuld wat sy die laaste tyd aangegaan het. Dis goeie skuld. As sy alles afbetaal het, besit sy ’n betroubare karretjie en vaste eiendom én meer sekuriteit.

      Die nuwe wasmasjien en bypassende droër begroet haar in die piepklein opwaskamertjie. Sy moes ook ’n yskas koop. Die een wat sy van universiteitsdae met haar saamgesleep het, het sleg afgesteek teen die teëls van haar nuwe kombuisie. Colette sug. Sy skuld nog te veel op hierdie wit goeters ook, maar danksy Mediamanie betaal sy elke maand getrou haar rekeninge.

      Sy plak die kruideniersware op die kombuisrak neer, haak haar skouersak af en begin uitpak. Sokkies miaau toe sy die katkos uithaal, hy ruik dit en hy ken die geluid wat die swaar plastieksak maak wanneer dit hanteer word. Om hom te troos, knip sy die sak dadelik oop en gooi ’n hand vol kos in sy piering.

      “Jy snuffel nie weer die koevertjies met die vleis in uit nie,” maan sy hom. Sy weet dat hy nie luister nie, want hy stoot reeds sy neus tussen die brokkies rond op soek na sy gunstelinghappies.

      Sy keer hom nie. Sy kyk na die enkele koffiebeker en ontbytpapbakkie wat sy vanoggend in die opwasbak gepak het. Sokkies is bederf, maar sonder hom sou ek hulpeloos eensaam gewees het, dink sy.

      Sy hou van haar blyplek, sy is mal oor haar patio en haar tuintjie, haar slim kat wat daagliks getrou op haar wag, maar vanmiddag voel sy alleen. Die kamers is te stil, te koud en te leeg, al is dit knus en gesellig ingerig. Sy voel sleg oor haar optrede. Sy kon geduldiger gewees het, minder uitgesproke oor Emile-hulle. Maar hulle moes darem vroeër gepraat het! Janeen het ook saamgestem.

      Colette sluit die agterdeur, loop badkamer toe en was haar hande. Haar gesig lyk vaal en verwese in die badkamerspieël. Sy sorg altyd dat sy die dik laag professionele grimering verwyder voor sy die ateljee verlaat en grimeer dan nie weer nie, maar sy lyk darem nie gewoonlik so uitgewas nie.

      Laas nag se slapeloosheid en vandag se spanning het haar so uitgemergel dat Joey, die een kameravrou, diskreet vir haar gesê het sy moet vanaand vroeg bed toe gaan. “Alleen,” het sy bygevoeg.

      Colette het dit reggekry om te glimlag en haar te bedank vir haar goeie raad.

      Sy sal ’n slaappil drink. Môre hoef sy nie voor nege-uur op stel te wees nie; die rooster was toevallig klaar opgestel. Dis nie omdat sy beloon word vir haar geringe geduld en begrip van vandag nie, dit het bloot so uitgewerk.

      Janeen en Emile moet môre weer sewe-uur inklok, die tegniese span ook. Dit maak nie saak hoe rooi en pofferig laasgenoemdes se oë is nie, solank die spelers fris en vars lyk, kan die vertoning voortgaan. Janeen sukkel nie, sy is ’n kind, sy kan dwarsdeur die nag rinkink en die volgende dag nog goed lyk. Emile ook, hy floreer op laat nagte. Colette het haar slaap nodig, ’n minimum van agt uur per nag, anders lyk sy soos sy nou lyk.

      Sy skop haar sandale uit en val sommer op haar rug op haar bed neer, wat sy vanoggend blitsvinnig reggepluk het. Haar ma en ouma het haar geleer dat haar blyplek te alle tye aan die kant moet wees, mens weet nooit wanneer jy onverwagte gaste kry nie.

      Onverwagte gaste …

      Haar keel trek toe. Sy staar na die plafon. Dit lyk of dit besig is om na haar toe af te sak.

      Wilhelm Winterbach is op pad. Hy weet nie meer waar sy bly nie, maar hy sal uitvind. Hy kan hier opdaag en die hekwag sover kry om hom in te laat. Hy kan selfs reguit stel toe gaan, eenvoudig instap en maak of hy nooit weg was nie. Sy ken vir Wilhelm. Hy vra wel toestemming, maar as hy ’n idee in sy kop gekry het, aanvaar hy nie nee vir ’n antwoord nie.

      Is dit wat die e-pos beteken?

      Lottie, liefste

      Ek is op pad Suid-Afrika toe, sal jou graag weer wil sien, dalk spoedig, dalk eers Desember. Dit gaan nie goed met my nie. Brigitta het besluit ons huwelik werk nie. Die skok was nie te groot nie, want noudat sy my verlaat het, kan ek eindelik weer met jou praat. Antwoord my as jy kans sien om ’n ou vriend se trane af te droog, vanselfsprekend indien hierdie e-pos nie na my terugkom nie. Ek dink meer aan jou as wat ek aan Brigitta dink, sy was ’n FOUT met hoofletters, ek betaal duur daarvoor. Sal jou nie nou met die detail vermoei nie, genoeg om kontak te maak. Asseblief, Lottie, een woord van jou en ek vervroeg my bespreking. O ja, ek weet jy is nog nie getroud nie. Kan ek iets daarin lees? Ek hoop so.

      Eintlik nog steeds altyd jou enigste,

      Wilhelm.

      Colette het haar gister lam geskrik en die e-pos seker tien keer gelees. Sy kon hom nie antwoord nie, wat kan sy sê? Sy het sy foto’s stukkend geskeur, maar laas nag het sy ’n ou skooljaarblad uitgegrawe en lank daarna gestaar. Hy was een van die skool se sterre en daar is foto’s van hom op byna elke bladsy. Ook een van hulle twee saam. Hoofseun en hoofmeisie vir die jaar 2000. Wilhelm Winterbach en Colette Tredoux, skoolliefde van die eeu.

      Almal het aangeneem dat hulle eendag sal afhaak en net sulke oulike kindertjies in die wêreld bring. Briljante kindertjies wat alles kan doen, mooi kindertjies. Maar Wilhelm dink toneelspeel is nie ’n ordentlike werk vir ’n opgevoede meisie nie. Wilhelm verstaan nie, hy is nie ’n akteur nie. Hy lyk wel soos een, selfs aantrekliker as Emile.

      Sy het ure lank na sy foto’s gekyk en hom ingedrink in die fynste detail: sy skerp oë, die uitdagende houding, sy hoekige ken, die breë voorkop en pragtige bos krulhare, die kuiltjies in sy wange wanneer hy glimlag. Sterk, vierkantig en plat op die aarde, boerseun, sportman van formaat, kaptein van sy span met ’n kop vol syfers – nie om skape te tel nie, maar geld. Daarmee is hy so goed dat die bank waar hy werk hom Londen toe gestuur het, en natuurlik het hy van haar verwag om saam te gaan.

      Maar sy het toe pas ’n jaar gelede haar eerste groot rol losgeslaan: Mia Barlow in Mediamanie. Sy het haar werk gekies en haar lewe geleef, soos hy sy werk gekies het en sy lewe gaan leef het.

      Nee, nie heeltemal dieselfde nie, want sy is nie getroud met die eerste man wat ná hom by haar kom aanlê het nie. Nou is Wilhelm en sy Brigitta aan die skei, nog nie géskei nie, besig om té skei en hy kom klaar by haar aanklop. Wat moet sy doen? Waar moet sy raad vra?

      Vera СКАЧАТЬ