Dis mooiweer en liefde. Wilmari Jooste

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Toe al die medisyne onder Numpie se persoonlike toesig gesluk is, gaan sit sy op die kant van die bed, en haar neus wikkel soos dié van ’n bloedhond wat spoor geruik het.

      “Nou waar kom Nick aan jou? Moet ek rêrag glo hy het jou in die reën opgetel?”

      “Is jy gewoond daaraan dat ek vir jou lieg, Numpie?” wil Nick uit die deur uit weet, en beide Numpie en Menantheau wip soos hulle skrik.

      Numpie se skrik is egter gou verby en sy is glad nie op haar mond geval nie. “Nee, ek double-check maar net. Jy is nie vroumense gewoond nie. Hulle sal jou maklik met ’n slap riem vang. Vir wat is jy nie by jou werk nie?” is Numpie op die oorlogspad.

      “Ek het vanaand verlof geneem. Daar is ’n paar dingetjies wat afgehandel moet word. Het jy nie werk om te doen by my ma nie?”

      “O. Nee, maar dis goed.” Numpie snuif seergemaak. “Ek weet goed wanner ek nie welkom is nie.” Sy kyk na Menantheau. “Jou klere is skoon. Ek het dit daar in Nick se kas gehang.”

      Sy is skaars by die deur uit of Menantheau se oë blits oor hom. “Het jy geen respek vir mense se gevoelens nie?” kwaak sy deur haar seer keel, en die hele effek gaan daardeur verlore. “ ’n Mens praat nie so met ’n ouer persoon nie.”

      Nick stoot die deur toe en kom sit langs haar op die bed. Met geoefende vingers draai hy die verband om haar voet los. Die swelsel het baie gesak.

      “Jou voet lyk baie beter. Dit behoort jou nie te veel probleme te gee as jy versigtig is daarmee nie.”

      “Ek weet my voet voel baie beter, dankie. Moenie die onderwerp verander nie.”

      Tergliggies skitter in sy oë. “Moenie jou om die bos laat lei deur Numpie se toneelspel nie. Sy sou in elk geval gou ’n verskoning gesoek het om na my ma te gaan vir ’n lekker skindersessie. Maar ek kan jou dieselfde vraag vra, Menantheau le Clerque.”

      Sy nabyheid ontstel haar en sy probeer wegskuif, maar die laken is half onder haar ingevou en sy kan nie beweeg nie. “W-watse vraag?”

      “Of jy geen respek het vir ’n ander mens se gevoelens nie.”

      “Ek het nie die vaagste idee waarvan jy praat nie.”

      “Nie?” Nick frons. “Jy wil dus hê ek moet jou in detail vertel presies hoe ek gevoel het toe ek vanoggend hier ingestap het en jou naakte liggaam in my bed gedrapeer gekry het?”

      Haar wange brand van skaamte. Dan was dit nié Numpie wat haar aangetrek het nie!

      Nick is oortuig daarvan dat dit nie ’n nuwe vlaag koors is wat Menantheau se wange so rooi het nie, maar net om seker te maak, leun hy nader en vou sy hand om haar voorkop.

      Sy klap sy hand vererg weg. “Los my uit, jou bullebak. Jy is baie gemeen!”

      “Dis nou stank vir dank. Ek red jou uit die grootste verleentheid denkbaar deur jou aan te trek, nogal met my geliefkoosde T-hemp. En daarvoor word ek geklap en uitgeskel as gemeen.”

      Menantheau onthou hoe seer haar vel van die growwe sweetpakmateriaal was. “Dis nie nodig om dit in te vryf hoe jy my hier gekry het nie.”

      “Verwag jy dan dat ek moet vergeet watse betowerende prentjie jy geskep het? Jy verwag die onmoontlike van my, Menantheau.” Sy oë verdonker en daar is geen tergliggies meer in die bruin dieptes te bespeur nie. “Dis nie iets wat ek sommer net so sal kan vergeet nie. Jy het van verlede nag af my wêreld vir my omgekeer.”

      Nick staan op en gaan staan met sy rug na Menantheau gekeer deur die venster en staar. Hy druk sy hande in sy verbleikte denimbroek se agtersakke en Menantheau se oë streel oor daardie deel van sy anatomie, wat besonder goed lyk.

      “Het jy besluit wat jy gaan maak oor Steve se misstap?” vra hy skielik.

      Haar oë vlieg skuldig op, maar hy kyk nog steeds deur die venster.

      Hulle is nou op veiliger terrein. “Niks. Hy het kom verskoning vra en alles teruggebring.”

      “Behalwe jou geld.”

      “Hy het belowe om ’n middagwerk te kry en dit daaruit terug te betaal.”

      “Ons het nog nooit nodig gehad om iemand se geld te steel nie.” Nick se stem klink bitter, en Menantheau weet dat hy ’n baie trotse mens is.

      Sy klim uit die bed en stap effens kruppel tot agter hom. Die hand wat sy op hom lê, is bedoel om een van bemoediging te wees, maar dit voel of ’n elektriese skok deur haar gaan, en sy pluk dit vinnig terug.

      “Weet jy hoekom hy dit gedoen het, Nick?”

      “Omdat hy ’n klein hartjie het wat my ma betref, maar ook omdat hy met die verkeerde maats deurmekaar is.”

      “Dan moet ons sorg dat hy produktief besig bly en nie tyd het om met die verkeerde maats te meng nie.”

      Hy draai onverwags om en kyk af na haar. Sy lyk soos ’n klein dogtertjie daar in sy T-hemp wat tot net bokant haar knieë hang, maar die gevoelens wat sy in hom ontketen, is allesbehalwe dié vir ’n klein dogtertjie.

      “Ons?” vra hy.

      Sy knik. “Ek sal vir hom ’n middagwerk in die biblioteek reël, en oor naweke kan hy in my tuin kom werk.”

      Nick skreef sy oë. “Wie is S. le Clerque?” wil hy onverwags weet.

      “My ma. Waar kom jy aan haar naam?”

      “Jou munisipale rekening was in een van die boeke wat Steve hier aangebring het – dis hoe ek jou kon opspoor. Toe ek die adres in die telefoongids naslaan, was daar net ’n S. le Clerque, maar by dieselfde adres. Toe daar geen antwoord was toe ek bel nie, het ek besluit om biblioteek toe te ry.”

      “Ek weet nie hoe om jou te bedank nie. As jy my nie daar kom soek het nie ...” Menantheau ril liggies.

      “As dit nie vir Steve se dinge was nie, sou niks hiervan gebeur het nie,” sê Nick, en meteens val alles in plek. As dit nie vir Steve was nie, sou hy hierdie meisie voor hom nooit leer ken het nie.

      Hulle oë ontmoet en nie een kry dit reg om die kontak te verbreek nie.

      “Waar is jou ma? Gaan sy nie bekommerd oor jou wees nie?” vra Nick uiteindelik.

      Menantheau knip haar oë en kyk weg. “Sy is vier maande gelede dood aan ’n hartaanval.”

      “Ek is jammer. Was dit onverwags?”

      “Die hartaanval, ja, maar sy was baie lank sieklik.”

      “En jy bly nou alleen daar?”

      “Ja. Ek het geen ander familie nie.”

      Nick sit sy hande op haar skouers. “Dit klink miskien na leë woorde, maar ek weet hoe jy voel.”

      Sy sien werklike empatie in sy oë. “Jou pa?”

      Nick knik. “Hy en my twee susters is tien jaar gelede saam dood in ’n ongeluk wat my ma bedlêend СКАЧАТЬ