Dis mooiweer en liefde. Wilmari Jooste

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Le Clerque? Is jy hier?”

      Sy is te bang om te antwoord, want sy weet dat dit dalk die skelm is wat haar handsak gesteel het en sodoende haar van uitgevind het. Laat hy dan maar liewer dink sy is weg. Die man gee egter nie so gou moed op nie, en sy druk haarself nog kleiner in die hoekie toe hy van die motorfiets afklim en naderkom.

      Het hy haar gesien? wonder sy beangs.

      Haar antwoord kry sy toe die voetstappe reg in die hoekie waar sy probeer skuil tot stilstand kom. In die dowwe straatlig sien sy die skoene wat ’n entjie uit mekaar reg voor haar geplant is. Stadig kyk sy op. Sy gesig is ’n donker kol waarvan sy geen gelaatstrekke kan uitmaak nie.

      Hy steek ’n hand na haar uit en sy stem is sag en kalmerend. “Kom, u hoef nie bang te wees nie. My naam is Nick Bender. Ek is hier om u te help. Ek het uitgevind wat gebeur het.”

      Menantheau weet dat sy nie langer daar kan bly sit nie. Sy gaan hierdie vreemdeling se hulp moet aanvaar, of sy gaan in elk geval beswyk van die koue. Daar het ’n snerpende wind opgesteek wat die reënvlae oor die hele stoepie versprei, ook tot hier waar sy sit. Haar hand bewe toe sy dit uitsteek en haar tande klap hoorbaar opmekaar toe hy haar orent trek.

      Nick het verwag om ’n ouerige vrou aan te tref, nie hierdie rukkende, verkluimde bondeltjie mens wat skaars ’n dag ouer as Steve se veertien lyk nie.

      “Is jy juffrou Le Clerque?” wil hy versigtig weet.

      “J-ja,” klappertand sy deur geklemde kake.

      “Hoekom het jy nie iemand gebel om jou te kom help nie?”

      “E-ek h-het nie ’n s-selfoon nie.”

      “Wat is jou naam?”

      “M-Menantheau.”

      Nick sien dat sy ruk so groot as wat sy is ... of liewer so klein as wat sy is, want sy kom skaars tot by sy skouer. Hy trek sy leerbaadjie uit en help haar om dit aan te trek.

      “Kyk, ek is baie jammer oor wat vanaand met jou gebeur het. My kleinboet is verantwoordelik vir hierdie gemors, en ek gaan sy velle daaroor aftrek, maar eers moet ons jou versorg kry. Het jy sleutels vir jou huis, of was dit ook in jou handsak?”

      “D-dit was in my handsak.”

      Dis waarvoor Nick bang was. “Spaarsleutels?”

      Sy skud haar kop. “I-in die h-huis toegesluit.”

      “Dan neem ek jou saam met my huis toe,” besluit Nick. Veel langer kan sy nie hier bly nie. Sy sal verkluim. “Kom.”

      Haar bene is seer en kramp van die koue en haar voet klop pynlik. Sy struikel toe Nick haar agter hom probeer aan trek. Hy vang haar net betyds.

      “Het jy seergekry?” vra hy toe hy die pyntrek op haar gesig sien. “Is dit iets wat my broer gedoen het?” wil hy bekommerd weet.

      Sy skud haar kop. Haar hare het losgekom uit die rol en hang in nat slierte oor haar gesig. Met ’n rukkende hand probeer sy dit uit haar oë vee. “E-ek dink ek het m-my voet verstuit.”

      Sonder om twee maal te dink, skuif Nick sy een arm onder die waai van haar bene in en die ander oor haar blaaie. Hy tel haar op asof sy skaars ’n veertjie is en stap met lang treë en ’n donker frons op sy gesig terug na die motorfiets toe. Hy sit haar op die saal neer en nadat hy sy valhelm op haar kop gesit het, rits hy die leerbaadjie toe sodat geen koue by haar nat bolyf kan uitkom nie.

      Hy klim voor haar op die motorfiets en kyk oor sy skouer terug na haar. “Ek is jammer dat dit al vervoermiddel is wat ek tot my beskikking het. Jy moet net styf vashou, en ek bring jou so gou as moontlik uit hierdie reën uit. Druk maar jou lyf teen my rug vas. Dit sal help teen die koue.”

      Hy gee Menantheau nie veel van ’n keuse nie, en sy wonder hoe hy kan sien deur hierdie gietende reën sonder sy valhelm op. Ag, genade, as sy maar net vannag ongedeerd uit hierdie situasie kan kom!

      Sy voel eers selfbewus om aan hom vas te hou, maar sy weet baie gou dat sy nie ’n keuse het nie. Sy druk haar koue bolyf styf teen sy rug vas. Onder haar wang voel sy die spiere in sy rug beweeg.

      Die leerbaadjie en haar vreemde weldoener het haar bolyf taamlik warm en beskut gehou, maar haar rok klou soos ’n tweede vel om haar bene vas toe die motorfiets uiteindelik tot stilstand kom.

      “Bly net so sit,” waarsku die man sag. “Ek gaan die motorfiets die laaste ent tot by die huis stoot. Ek wil nie my ma onnodig laat bekommer nie.”

      Menantheau probeer knik, maar sy moet konsentreer om nie van die motorfiets af te val toe hy afklim nie. Haar hande klem spierwit weerskante van die saal en dit voel vir haar asof die motorfiets enige oomblik met haar gaan kantel. Nick bring haar egter veilig tot in ’n motorhuis. Nadat hy die staander afgeslaan het, haal hy die valhelm van haar kop af en tel haar dan van die motorfiets af.

      Hy kyk af in haar gesig, wat dof verlig word deur die straatlig.

      “Kyk, ek weet jy het rede om woedend te wees oor wat my broer aangevang het, maar mag ek vra dat jy asseblief ter wille van my ma net kalm sal bly? Sy is sieklik, en sy weet nie wat my broer gedoen het nie.”

      Menantheau knik. Sy sal nou enigiets belowe om net uit hierdie koue te kom wat deur murg en been vreet.

      “Baie dankie. Ek waardeer dit, en ek sal dit op die een af ander manier aan jou vergoed. Kom ons kry jou in die huis.”

      Hy dra haar tot by die agterdeur en sit haar neer. “Ek moet net die huis se sleutel kry. Dis in die baadjie se sak,” waarsku hy voordat hy sy hand in die sak steek om na die sleutel te soek. Sy ruk só van die koue dat hy sukkel om die sleutel in die hande te kry.

      Hy sluit die deur oop en tel haar dan weer op. Versigtig stap hy met sy bibberende bondeltjie deur die donker vertrekke tot by die badkamer. Daar sit hy haar neer en maak eers seker dat sy stewig staan, voordat hy omdraai om die lig aan te skakel. Vir die eerste maal kyk hulle na mekaar in helder lig.

      Nick sien voor hom skaars ’n asempie van ’n meisie. Haar skouerlengte spierwit hare klou nat aan haar gesig vas, en haar donkerblou oë lyk groot en verskrik. Hy wens hy kan iets meer doen om haar gerus te stel, maar hy kan hom indink hoe sy moet voel.

      Menantheau kyk op na haar weldoener, wie se naam sy om die dood nie kan onthou nie. Sy weet teen hierdie tyd dat hy geen kwaad met haar bedoel nie, en sy weet ook hulle is nie alleen in hierdie huis nie. Uit wat sy aflei, moet hier ten minste nog sy ma en sy jonger broer ook wees. Die man lyk egter op hierdie oomblik nie baie vriendelik nie, en sy kan hom seker nie kwalik neem nie.

      Maar sy stem is steeds sag en kalmerend toe hy sê: “Ek gaan vir jou die stort se krane stel, dan probeer jy so ’n bietjie hitte in jou liggaam kry. Moenie die deur sluit nie. Ek gaan vir jou ’n sweetpak van Steve haal, dit behoort jou te pas. Die stortgordyn is dig. Jy hoef nie bang te wees dat ek jou sal afloer nie.”

      Menantheau weet dis ’n baie riskante situasie, maar om een of ander rede vertrou sy die man voor haar. Sy knik baie effens en waag dit nie om te praat nie. Haar tande klap nou éérs opmekaar.

      “Sal jy regkom met jou seer voet?”

      Sy knik weer, al voel sy nie baie oortuig nie.

      Toe СКАЧАТЬ