Dis mooiweer en liefde. Wilmari Jooste

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ klop aan die deur is, staan sy nog steeds ten volle gekleed.

      “Kan ek inkom?” vra Nick sag, en die gesmoorde antwoord laat hom skerp frons. Hy stoot die deur versigtig oop. Dis met die eerste oogopslag duidelik dat die nag se gebeure vir hierdie meisie te veel was.

      Hy swets sag toe hy die trane sien wat in haar oë opdam en oor haar wange stroom toe sy na hom kyk. Steve kan dankbaar wees hy slaap al, anders het hy hom sommer nóú gaan bykom.

      “Ek k-kry nie die b-baadjie los nie,” sê sy byna verslae, en sy lyk op dié oomblik so verwese dat Nick voel of hy haar net kan toevou in ’n warm kombers en in ’n bed stop. Hy weet egter dat hy haar eers uit daardie nat klere en in die stort moet kry. Hy stap stadig nader, asof hy haar só gerus wil stel.

      “Ek weet jy is baie bang en verskrik oor wat vannag alles met jou gebeur het, maar jy weet dat jy uit daardie nat klere sal moet kom om te verhoed dat jy dodelik siek word?”

      Haar oë is soos pierings, maar sy beweeg nie weg toe hy naderkom nie. “Sal jy my vertrou om jou te help?” vra hy sag.

      Sy antwoord nie, maar toe hy sy vingers uitsteek en die baadjie versigtig losmaak, doen sy niks om hom te keer nie. Hy druk die baadjie oop en dit val van haar skouers af. Met die baadjie wat myle te groot is uit die pad, kan Nick presies sien hoe klein en petite sy is.

      Die rok klou nat teen haar vas en beklemtoon elke lyn van haar skraal liggaam. Hy leun oor haar en maak die rok se ritssluiter los. Oomblikke later stroop hy die nat materiaal van haar af. Sy staan rukkend van die koue voor hom in net haar onderklere, maar in hierdie stadium voel sy te ellendig om om te gee ... Hy tel haar weer op en sit haar versigtig onder die warm water in.

      Sy rem kermend weg toe die warm water oor haar vel spoel en Nick besef die water brand haar omdat haar vel so koud is. Hy skop sy skoene uit en sonder om aan sy eie klere te dink, stap hy ook onder die stort in en hou haar daar vas.

      “Ek weet dit brand, Menantheau, maar dit sal gou beter wees. Jou vel moet net eers warmer word. Oukei?”

      “Nee!” kerm sy en probeer wegrem, maar sy verloor haar balans en val teen hom aan. Sy arms vou dadelik om haar. Dan lyk dit asof sy boedel oorgee, want sy bly sommer so teen hom staan en huil.

      Nick paai aanmekaar, sy kop laag gebuig en sy mond teen haar hare. Hy voel ná ’n ruk hoe sy teen hom begin ontspan. Haar liggaam ruk minder en sy raak al hoe stiller, totdat sy heeltemal ophou huil.

      Beter?” vra hy toe sy uiteindelik roerloos teen hom staan. Sy knik skaars merkbaar met haar kop teen sy bors, en Nick raak bewus van ’n vreemde gewaarwording ... een wat hy nog nooit voorheen in sy ses en twintig jaar ervaar het of voor tyd gehad het nie.

      Sy hand vat die bottel sjampoe op die rakkie agter haar raak en hy druk die opwipdeksel oop. Dis goedkoop sjampoe, maar dit het meteens ’n besonder sensuele geur toe hy daarvan op haar hare gooi. Hy sit die bottel neer en met al twee sy hande begin hy die dik vloeistof in haar hare inwerk totdat dit skuim. Haar kop val terug onder die strelende massering van sy vingers, haar oë toe en haar mond effens oop.

      Nick se vingers verstil. Haar oë gaan stadig oop en sy kyk vas in die byna swart oë hier reg bokant haar. Vir ’n paar oomblikke kyk hulle intens na mekaar, voordat Nick die stilte verbreek.

      “Ek moet jou hare afspoel.” Sy stem is skor.

      “Ek kan dit self doen. Ek voel nou baie beter, dankie.” Haar stem klink nie veel beter nie, en sy voel ’n blos teen haar wange uitslaan.

      “Is jy seker?”

      Dit moet haar verbeelding wees wat haar laat dink hy klink teleurgesteld. Sy word rooi van skaamte voor die intensiteit van sy oë wat so stip na haar kyk, en meteens is die hele situasie vir haar so ongelooflik dat ’n verdwaalde giggel oor haar lippe glip.

      Nick frons. “Ek hoop jy ly nog aan skok, want ek kan aan niks snaaks op hierdie oomblik dink nie.”

      Menantheau wil hom antwoord, maar sy lag net al hoe harder. Nick herken die tekens van histerie, en buiten om haar te klap, kan hy net aan een ander manier dink om haar reg te ruk.

      Die oomblik toe sy mond oor hare sluit, sper Menantheau se oë wyd oop. Ná ’n sekonde kry sy genoeg lewe in haar ledemate om hom te probeer wegdruk, maar Nick se arms sluit soos staalbande om haar lyf. Haar aanvanklike gespartel word flouer en flouer, totdat sy uiteindelik willoos in sy omhelsing staan.

      Nick se raad teen histerie boemerang sleg, veral toe sy sag en toegeeflik in sy arms word. Hy probeer homself dwing om haar te laat gaan, maar sy arms reageer net mooi op die teenoorgestelde manier. Hulle hou haar nog stywer teen hom gevange, terwyl sy lippe hare kneus met soene wat al hoe dringender word. Elke deeltjie van haar liggaam pas perfek teen hom aan, en hy voel hoe sy eie liggaam instinktief op haar nabyheid reageer.

      Toe sy nog nader probeer wriemel, weet hy dat hy hierdie dwaasheid tot ’n einde moet bring. Baie gou ook.

      Met brute selfbeheersing trek hy sy mond van hare af weg en laat val sy kop agteroor om verder van haar mond af weg te kom. Hulle albei is kortasem.

      “Hoe oud is jy, Menantheau le Clerque?” wil hy skor weet.

      “Vier en twintig.”

      Nick is dankbaar om te hoor haar stem klink nie veel beter as syne nie. Haar reaksie was definitief nie sy verbeelding nie.

      “Ek is ses en twintig, en dit maak ons albei oud genoeg om te besef dat ons met iets baie onverantwoordelik besig is.”

      Menantheau wil huil van skaamte. Wat op dees aarde het haar besiel! Sy probeer uit sy arms wegdraai, maar hy weier om haar te laat gaan.

      “Los my! Ek maak nie ’n gewoonte daarvan om net in my onderklere saam met ’n man wat ek van geen adamskant af ken onder ’n stort te staan en ...”

      “Vry nie,” voltooi Nick en kyk haar vas aan. “En jy kan vir seker weet ek maak ook nie ’n gewoonte daarvan nie, alhoewel ek met eerlikheid kan sê dat dit glad nie ’n slegte gevoel is nie. Ek kan hiervan begin hou.”

      Sy kop sak weer effe laer, maar Menantheau gee hom ’n gevoelige hou in die kortribbes. “Moenie simpel wees nie, man. Ek weet nie eens wat jou naam is nie. Al wat ek weet, is dat julle my vannag deur die grootste ellende denkbaar gesit het!”

      Sy gesig verraai die impak van haar beskuldiging, en Menantheau wens sy kan haar woorde terugtrek toe sy arms langs sy sye terugval. Sy wend ’n lamlendige poging aan om die skade ongedaan te maak.

      “Ek is jammer. Ná alles wat jy vannag vir my gedoen het, was ek nou uiters ondankbaar. Dit was nie die bedoeling nie.”

      Dit lyk nie asof haar verskoning inslag vind nie.

      “My naam is Nick Bender, en nieteenstaande die feit dat my broer vannag iets baie simpel aangevang het, is ons eintlik baie ordentlike mense. Ek is jammer dat ons die bron van jou totale ellende moet wees, maar ek sal jou môreoggend self polisiestasie toe neem sodat jy ’n klag van diefstal kan lê.”

      Sy stem is koud, en Menantheau weet instinktief dat sy hierdie man nou baie verkeerd opgevryf het. Nick Bender is briesend. Hy draai om en klim uit die stort. Die gordyn word met ’n driftige beweging toegetrek.

      “Hier lê ’n skoon handdoek en ’n sweetpak op die wasmasjien.”

      Voordat СКАЧАТЬ