Reënboogmelodie. Anzil Kulsen

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die knoppie op die afstandbeheer nadat sy die serp om haar nek en skouers drapeer het. Op ’n vreemde manier troos die teenwoordigheid van haar jare lange nuuskierige buurvrou haar tog.

      In die oprit na hulle deel van die woonstelblok kom ’n blonde vrou en ’n meisie met los ligbruin hare aangestap. Die kind se voete sleep en sy bly agter die ander vrou skuil. Seker ma en dogter, lei Dianè af. Iemand van haar kinders se skool dalk? Hoewel die kind ouer as haar kinders lyk.

      “Middag. Vir wie soek julle?” Dis mevrou Nieuwoudt wat vorentoe staan en die twee buite die deur inwag. Dianè kom agter haar staan, soos Johan altyd maak.

      “Is jy Robert McClean se ma? Is hy hier?”

      “Nee, maar sy vrou is hier. Dianè.” Mevrou Nieuwoudt tree terug sodat Dianè met die vrou kan praat. Mooi vrou, lank en skraal, met lang bottelblonde hare, te veel grimering en ’n kunsleer-langbroek met spykerhakke. Die soort vrou wat moeite doen met haar voorkoms, maar nie goeie smaak het om haar natuurlike skoonheid te komplementeer nie. Die hare kan doen met ’n ordentlike salonbehandeling, flits dit deur Dianè se gedagtes.

      Maar dis die meisie wat haar aandag trek. Die ogies wat onseker rondflits, die skugter houding, die afwagting, byna gespanne. En die verslonste voorkoms, hare totaal onversorg, met puisietjies op die ken.

      “Ek was by sy werk en moes sukkel om die adres in die hande te kry. As ek nie ’n scene gemaak het nie … Waar is Robert?” vra die vrou uitdagend.

      “Is my pa se naam Robert?” vra die kind vir die vrou by haar. En dan vir Dianè: “Tannie, is jy my pa se vrou? Is dit waar my pa bly?”

      Dianè sluk droog, deeglik bewus van mevrou Nieuwoudt wat hier neffens haar die petalje staan en dophou.

      “Ek … uhm … Hoekom soek julle na hom?” Sy kies doelbewus om die kind se vraag te ignoreer. Die hamerslae van haar hart wat oorverdowend teen haar ribbes begin klop, kan sy egter ignoreer nie.

      “Robert ignoreer my en sy dogter soos ’n stopteken. Hy maak of die kind nie bestaan nie. Ek het net gedink ek bring ’n slag sy kind vir hom.” Die vrou tree vorentoe asof sy haarself wil innooi, maar mevrou Nieuwoudt kom terselfdertyd soos ’n skild tussen haar en Dianè staan.

      “Luister, dame, as daar enige waarheid in jou aantygings steek, sal jy die regte prosedure moet volg en die saak met Robert opneem. Nie so uit die bloute met sulke snert by sy vrou opdaag nie.”

      Dianè sukkel om haar ewewig te behou. Haar wêreld soos sy dit ken, word deur ’n aardbewing geskud. Robert se naam en die woorde wat by hierdie vrou se mond uitkom, pas nie by mekaar nie.

      “As die man nie wil pa staan nie, dan moet die vrou maar …”

      Robert se wurggreep om haar nek was ’n vulletjie teen die benoudheid wat sy nou ervaar.

      Sy maak haar mond oop in ’n dapper poging om vir die vrou te sê sy praat nonsens, sy moet skoert, maar toe die sekuriteitshek weer oopgaan en die wit Quantum-bussie vol kinders by die oprit inry, is sy haastig om van beide vroue ontslae te raak.

      “Los jou nommer hier,” hoor Dianè haarself in ’n hees stem sê. “Ek sal Robert vra om jou te bel. Maar dan moet jy nou gaan, asseblief.” Haar hande bewe onbeheersd toe sy ’n pen en ou kontantstrokie uit haar handsak haal, waarop die vrou haar naam en nommer neerskryf.

      Vir ’n vlietende oomblik ontmoet haar oë en die blonde vrou s’n mekaar.

      “Ek is ook net ’n ma,” sê die vrou in ’n sagter stemtoon. “My dogter soek ook net haar pa se liefde.”

      “Ek weet.”

      Dianè sug dankbaar toe mevrou Nieuwoudt die vrou en haar dogter by die woonstelkompleks uitboender. Alles in haar bewe, besef sy. Haar seuns klim uit die lawaaierige bussie. Berto, met sy prent wat hy na haar uithou; Johan duidelik in ’n slegte bui.

      Help my, hemelse Vader, pleit sy.

      Robert

      Die kamer in die klein Karoo-dorpie waar hy ingeboek het om te oornag, beskik net oor die basiese geriewe. Geen wi-fi of DStv of iets waarmee hy hom vir die nag kan vermaak nie. Drie dae sonder enige plesier gaan hom tot waansin dryf. Hy kan ook net soveel fantaseer.

      As die skuldgevoelens hom net nie so opgekeil het nie, as hy net rustig in sy eie geselskap kon wees, sonder dat sy pa se stem hom gedurig treiter. Hy is ’n predikantskind, verdomp! Hoe het hy hier beland?

      Iewers in die dorpie moet seker ’n kroeg wees waar hy hom kan verlustig in mooi vroue; hy sal net kyk terwyl hy aan ’n koeldrank suig en sy gedagtes vrye teuels gee. Tog niks daarmee verkeerd nie.

      Die meer wenslike sal ’n kroeg wees met ’n verveelde huisvrou of twee wat gewillig sal wees om hom geselskap te hou. Dis nog vroeg genoeg, hy sal vir seker nie nou al in die kooi klim en slaap nie. Dis alles Dianè se skuld; sy besef nie wat sy aan hom doen nie.

      Hy draai die stortkrane wyd oop en vat die wasbak vas terwyl hy na sy spieëlbeeld kyk. Nie te aardig vir sy jare nie. Dis wat nog altyd vir hom sy voorsprong in die lewe gegee het, hierdie mooi voorkoms van hom. Voeg daarby ’n klomp goed gedefinieerde spiere en die lewe is ’n lied.

      Die laaities se gesiggies doem voor hom op. Die liewe Vader moet help dat hulle hierdie hel gespaar word. Hoeveel keer moes hy nie al vir klein Johan stories opdis oor hoekom hy hom nie kan saamneem gym toe nie. Iets wat hy sekerlik met sy seuntjie sou kon doen. Hy probeer soveel tyd moontlik saam met hulle deurbring, maar net nie die gym nie. Dis waar hy homself kan wees, waar hy en Jacques hul geheime lewe kan uitleef.

      Onder die stort sukkel hy om sy emosies onder beheer te kry. As hy nou nog in Potch was, het hy soos gewoonlik klaar gegym en heel moontlik saam met sy neef ’n los gelukkie gaan opsoek. ’n Mooi verveelde vrou of twee wat maar te gewillig in sy skoot val. Daar is ’n hele paar van hulle in Potch. En as sjarme nie op die gewone vroue werk waarmee hy soms te doen kry nie, moet ’n mens maar betaal vir jou plesiertjies. Getroude vroue is die beste; hulle gebruik die skelm oomblikke ten volle, asof hulle nooit weer soveel ekstase sal beleef nie.

      Hy spoel verwoed water oor sy gesig. Die effek wat die gedagte aan vroue op hom het, raak duidelik sigbaar. Dianè doen dit nie meer vir hom nie. Toe sy nog broos was, het hy haar soos ’n papierpop hanteer en was hy tevrede met roetineseks. Nou wens hy sy was minder moeg, dat sy net soms met hom eksperimenteer, soos sy met haar hare doen.

      Hy laat gly sy hand oor sy naeltjie, streel laer af en roep die beeld op van die laaste twee meisies met wie hy gelyktydig ’n bed gedeel het. Dis wat hom laat besef het hy moet hulp kry. Sy behoeftes raak net al hoe moeiliker om te bevredig. Hy het elke keer meer nodig, raak meer gewaagd. As hy sy geld daarop uitgee soos hy al dikwels moes, grens dit aan misdaad. Hy is nie ’n verdomde misdadiger nie!

      Hy laat vaar sy poging om homself te bevredig en slaan hard met sy vuis teen die stort se muur.

      Dis die een ding waaroor hy nie beheer het nie, hierdie brandende begeerte van hom. Hoe het hy in hierdie strik vasgevang geraak? Sal hy wragtig op sy eie regkom deur van Dianè af te vlug? Dis immers nie sy wat hom na die ander vroue dryf nie. Dis sy eie drange.

      Toe sy selfoon ’n tweede keer op die bed lui, draai hy die krane toe en klim uit die stort. Met vinnige hale vryf hy hom droog, haastig om uit die kamer te kom. Die mure druk hom vas. Hy wil ook sien wie hom so dringend soek.

      Sy СКАЧАТЬ