Reënboogmelodie. Anzil Kulsen

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ van spanning gelê het, moet dalk net uit hul lewe verdwyn. So kwaad soos hy Saterdagaand was, het sy nie verwag hy sou terugkom nie. Maar nou is hy al ’n hele twee dae vort, sonder om eens te groet. Soos ’n lafaard het hy op die vlug geslaan toe sy die eerste keer in maande met die seuns kerk toe was.

      Haar seuns is nog klein, hulle is nog maklik beïnvloedbaar. Is Johan dalk besig om Robert se voorbeeld te volg met sy tantrums? Tussen haar oudste seun en haar man smag sy na kalmte, maar deesdae gebeur dit bitter selde dat sy ’n normale dag saam met haar gesin kan deurbring sonder dat een van dié twee iets probeer breek om sy sin te kry. Dis net haar Berto-kind, haar babakind met sy sagte glimlag, wat tevrede is met die lewe. Asof hy weet hy kan nie ook nog veeleisend wees nie.

      Sy woel aan die serpie om haar nek. Bid innig dat dit en die dik onderlaag haar sonder vrae deur hierdie warm dag sal dra. Met gister se koeler weer kon sy wegkom met ’n rolkraag-langmoubloes.

      Toe sy vanoggend by die salon instap, het alles haar heeltemal oorweldig. Sy het weer so magteloos gevoel. Sy wou weghardloop.

      Hoe gaan sy oorleef met net haar wisselende inkomste as Robert haar regtig los?

      Sy het Robert gisteroggend in die kerk so voor Jesus se voete neergelê soos Lara nou sing; geglo as sy ophou baklei, ophou om hom te probeer verander, sal die Here intree en hom red. Sy glo hy sal tot sy sinne kom, die leisels oorneem en sy plek as hoof van die huis inneem. Die kinders van die kerk en geloof leer. Hy kom tog uit ’n gelowige agtergrond.

      Is dit hoe dit voel as jou man jou gelos het? So leeg? Het hy nou besluit om pad te gee en haar aan haar eie genade oor te laat? Robert, wat alles beheer, wat alles volgens die boek doen, kan homself nie beheer nie?

      Nou is dit net sy en die seuns.

      “Dianè?” Sy kyk gesteurd op toe Lara praat: “Mevrou Nieuwoudt vir jou op die lyn.” Sy het nie eens die foon hoor lui nie.

      “Sal jy asseblief hoor wat sy wil hê.” Dianè wil nie nou met haar buurvrou praat nie.

      “Sy wil nie ’n afspraak maak nie. Sy soek jou.”

      Dianè sug en en vat die foon by Lara.

      “Dianè McClean?”

      “Haai, hartjie. Ek wonder sommer hoe dit met jou gaan. Ek het heelnaweek so baie aan jou gedink. Onthou tog, as jy hulp met daai bulle nodig het, kan jy hulle enige tyd by my kom los.”

      “Dankie, Mevrou, maar dis nie nodig nie.” So goedig soos sy klink, so aanstellerig is hierdie buurvrou van haar. Dring daarop aan dat sy net as Mevrou aangespreek word.

      “Ek het julle glad nie buite gesien die naweek nie, is almal oukei? Seuns van joune se ouderdom kan nie so binnenshuis gehou word nie. Ek sien jy het hulle darem Sondag kerk toe gevat, maar die stilsittery kan ook maar vir sulke kinders frustrerend wees. Daai twee gaan vir jou ore aansit as hulle nie van al hulle energie ontslae raak nie. Veral die oudste een wat ek so baie hoor skree; ek sal hom vir jou onder hande neem as jy wil. Ek het jare se ervaring in laerskoolonderwys, veral met kinders wat spesiale aandag nodig het. Jy moet net praat, ek sal hom vir jou vasvat as jy hulp soek.”

      Dianè haal stadig asem en tel tot tien in haar kop. Hoeveel van Robert se harde woorde het mevrou Nieuwoudt Saterdagaand gehoor?

      “Ek is oukei, regtig, Mevrou. Ek waardeer die oproep, maar moet nou gaan. My volgende afspraak wag vir my.” Dianè voel hoe haar polsslag toeneem en kners op haar tande toe die dowwe pyn langs haar slape begin klop. Enkele woorde wat die nuuskierige ou vrou genoem het, steek by haar vas. Hoeveel keer moes sy dit nie al aanhoor nie? “Sulke kinders” en “spesiale aandag …”

      “Is julle dan baie besig vandag?” Die vrou gee net nie bes nie. “Het mense nog sowaar geld vir sulke onnodige goed wat hulle vir hulleself kan doen?”

      “Ja, Mevrou, vroue het dit broodnodig om hulleself soms te bederf. Ek moet nou gaan, ek … kom ons gesels rustig wanneer ek tuis is.” Sy byt dadelik haar onderlip, die Vader weet sy is moeg vir baklei. Vir konflik.

      Haar gesig is vuurwarm. Sy het haar dosis gehad van mense wat dink hulle weet hoe sy haar kinders moet opvoed. Dis een van die redes hoekom sy meestal die kerk vermy, Robert se pa inkluis. Almal is skielik kundiges wanneer dit by Johan kom. Dis net sy wat onnosel bly, wat nie weet hoe om haar eie kind te hanteer nie. Sy en die dokter wat haar gedurig probeer oortuig Johan is spesiaal.

      Sy moet vlug. Sy storm agtertoe waar hulle ’n klein kombuis ingerig het. Ketel, yskas en mikrogolfoond. In die yskas kry sy net melk, jogurt en Lara se pak toebroodjies. Sy gryp eers Lara se broodjies, bedink haarself. Haal diep asem en sit dit terug op die rak. Sy is nie nou honger nie. Sy hoef nie te eet nie. Sy hoor die deur na die salon oopgaan en weer toeklap. Haal diep asem, tower haar mooiste glimlag op en gaan terug na die sjampoe-afdeling van die salon.

      “Môre, tannie Wiese, Tannie is net betyds,” groet Lara se vrolike stem. “Kom sommer dadelik wasbak toe. Kleur ons vandag?” Tannie Wiese is Diane se gunstelingkliënt, die naaste wat sy het aan ’n vriendin.

      “Nee wat, net sny en blaas. Hallo, Dianè,” groet tannie Wiese met ’n hartlike glimlag. “Jou hare lyk mooi, die kort, ligte styl pas jou elegante gesig perfek.”

      Dianè glimlag en knik dankbaar. Hoe goed doen die kompliment nie haar gemoed nie!

      “Maak jy vir ons ’n lekker espresso, asseblief, Lara. Ek sal tannie Wiese vandag sjampoe.” Sy sien hoe Lara haar verbaas aankyk. Dianè haat dit om te sjampoe, dit herinner haar te veel aan haar sukkeljare toe sy haarself nog moes bewys en gedink het haar droom om haar eie salon te besit sal nooit waar word nie. Sy het Lara geleer om net so goed te sjampoe, met ’n kopmassering en al. En soms, as die kliënt moet wag vir ’n kleurbehandeling, voeg sy ’n voetmassering by.

      “Goed. As jy so sê,” stem Lara nietemin in.

      “Dankie.” Dis beter om nou besig te bly. Anders storm sy dalk uit en gaan kry vir haar ’n Coke, slaptjips en sjokolade by die kafee oorkant die pad. En dit sal die laaste strooi wees.

      “Luister Dianè-lief, my seunskind is in die dorp vir besigheid. Klink of hy vir ’n paar maande hier gaan bly.”

      “O, ek het nog nie Tannie se seun ontmoet nie,” reageer Dianè afgetrokke terwyl sy die tannie se kop sagkens masseer. Dit laat sommer die spanning uit haar eie lyf vloei. Vandag kan sy nie soos ’n klompie jare gelede haar hart teenoor tannie Wiese uitstort nie. Sy is nie meer ’n jong, naïewe meisiekind nie; sy het intussen grootgeword.

      “Ja. Mooi seun van my, maar hy voer mos ’n anderster bestaan, so ’n afgesonderde lewe, kompleet soos een wat wegvlug vir die gejaagdheid van die lewe. Ai, man.”

      Dianè glimlag. Tannie Wiese sal nooit te koop loop met al haar geld nie. Al kan sy eintlik uit die duurste boetieks aantrek as sy wil, verkies sy die eenvoud van haar eenvoudige grys bob en beskeie broekpakkies.

      “Hy dra sy hare in ’n vreeslike boskasie. Sien omtrent nooit die binnekant van ’n salon nie. Ek het vir hom gesê ek sal hoor of jy kans sien vir hom. Om sy hare bietjie by te kom, jy weet?”

      Dianè knik. Sy is tannie Wiese soveel verskuldig, sy sien selfs vir haar verslonste seun kans, as dit moet.

      “Ek sny soms mans se hare, Tannie. Die meeste van hulle verkies mos maar ’n manshaarkapper, maar hy is welkom om by my ’n afspraak te maak.”

      “Dankie СКАЧАТЬ