Калі цябе спаткае казка…. Ганна Навасельцава

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Ды гэта я для цябе ўсё рабіла! Каб ты на чарцей так рабіў!

      – Я не рабіў? Ды я табе штодня рыбы вунь колькі цягаю. Злыдня ты, баба!

      – Хлус ты, дзед! – І пабегла дадому, а дзед за ёю.

      Нават рыбы як паболей прасіць забыліся.

      ШЭРА-ШЭРАНЬКІ…

      – Воўк-ваўчок шэранькі! Прыходзь-прыбягай, мяне забірай! Нясі хутка, імчы далёка. У дарозе не спыняйся, людзей не пужайся… Знясі туды, дзе лёс мой чакае!

      Чаго? Аж падскочыў з неспадзяванкі. Тое праўда, быў заўсёды шэрым-шэрым. Вочы праніклівыя, кіпцюры жахлівыя. Голас людскі мне чуваць праз лясы-пералескі, шлях аніводны ад мяне ж не схаваецца. Спрытны-хіжы. Усіх палохаю. І ночку цёмную, непраглядную прыношу на сваёй спіне… Слухаю, як моляць пра літасць: «Воўк-ваўчок шэранькі! Не прыходзь, не прыбягай. Мяне ж не чапай! Хадзі далёка, не трапляй на вока». Пра лёс жа і зусім не згадваюць. А вось каб так прасілі… Не памятаю такога, не памятаю. То ж хутчэй бягу глядзець… Нават самога цікавасць узяла.

      Бягу. Лясы вялікія мінаю. Праз гушчар глухі, а непраглядны сягаю. Да ракі сінявокай, гуллівай, што хвалямі лёгка пазвоньвае, дападаю. А там на беражочку плача адна горкімі слязьмі ды просіцца:

      – Воўк-ваўчок шэранькі! Прыходзь-прыбягай, мяне забірай! Нясі мяне прэч адсюль, каб людзей і зусім не бачыць! Можа, знясеш мяне ад гора самотнага далёка-далёка…

      – Што ж за гора ў цябе? – пытаюся, а на вочы пакуль не з’яўляюся, ценем хаваюся.

      Нядобра гэта, калі ж мяне людзі бачаць, ведаю даўно. Уцякаюць. Грозяцца. А найболей баяцца, такія палахлівыя. А найболей просяць пра літасць, такія безабаронныя… Аж і ты не хочаш людзей бачыць… З чаго так? З чаго…

      – Не церпяць мяне ж людзі! Пагарджаюць. З чараў маіх смяюцца! Не магу такое трываць болей! Знясі мяне на край свету, каб не чуць, не бачыць таго…

      – Знясу, калі просіш. Не будзеш чуць горкія праклёны. Як жыцця людскога не схацела, то ж чарадзейнае табе ўсміхнецца… Выбаві з закляцця цёмнага прыгожага каралевіча. Як выбавіш, шчаслівай будзеш. Як не выбавіш, то не жывой і не мёртвай будзеш!

      А ты ж сумелася, пачуўшы пра каралевіча. Мабыць, ісці са мною не пажадаеш. Спалохаешся, збяжыш… Гэта ж толькі цяпер удаешся такою смелай!

      – Выбаўлю з закляцця цёмнага або не жывой, не мёртвай стану, – мовіла цвёрда.

      Вось яно, слова абяцальнае… Нясу цябе, як ноч трывожную, далёка-далёка… Поўня цьміць над няблізкім шляхам. Вецер павеўны сваё дыханне стаіў. А нясу ж цябе праз лясы ды пытаюся:

      – Каралевіч закляты ў лясах дрымушчых жыве, сонца цёплага не любіць, дзяньку яснаму не ўсміхаецца. Ці не спалохаешся такога?

      – Не, не спалохаюся, – адказваеш. – А ці не ў тых лясах каралевіч жыве, дзе цвіце кветка, якая скарбы множыць?

      – Мабыць, у тых… – і далей сабе бягу.

      А поўня ў хмары загарнулася. Шлях нябачным удаўся. Яліны высозныя блізка падступілі, шапацяць нешта пагрозлівае, як быццам не вераць табе. Ды не зважаю на тое, нясу цябе праз лясы і яшчэ пытаюся:

      – Каралевіч закляты вінаватых не прабачае, СКАЧАТЬ