Amerykański król. Nowy Camelot. Tom 3. Sierra Simone

Чтение книги онлайн.

      nazajutrz rano Belvedere zastaje mnie w siłowni, rozdzianego do pasa i zlanego potem.

      Belvedere ma około dwudziestu pięciu lat, jest Latynosem, a jego miękko opadające czarne włosy, obcisłe kardigany i okulary w modnej oprawie zdradzają ten sam poziom dbałości o styl, jaki cechuje go we wszystkim innym, co czyni go tak znakomitym asystentem. Podobnie jak niezmącony spokój w każdych okolicznościach. Nie komentuje ani mojej znękanej miny, ani spoconego ciała.

      – Dzień dobry, panie prezydencie.

      Mruczę coś w odpowiedzi, wykonując ostatnie cztery podciągnięcia na drążku, staję na macie i sięgam po ręcznik.

      – Mamy dziś pełne ręce roboty – kontynuuje Ryan, niezbity z tropu.

      Widział mnie już w każdym możliwym stanie ducha i ciała, zmęczonego, zapoconego, w negliżu, w paskudnym nastroju podczas jazdy wynajętym samochodem, w kącie szkolnej auli, w słonecznej spiekocie na dorocznym festynie stanowym. Jest moją prawą ręką, doradcą i ochroniarzem w jednym – moim giermkiem, o ile to staroświeckie słowo w ogóle coś wam mówi. Zrywa się wcześniej ode mnie i zasypia, kiedy ja już śpię. Jego pracą jestem ja. Zarządza, wespół z moim sekretarzem, mymi podróżami i spotkaniami. Dba o to, by w trakcie wyjazdu do trzech miast moje świeżo wyprane garnitury za każdym razem trafiały do właściwego hotelu. Podaje mi markery, gdy rozdaję autografy na wiecach, nosi za mną zapasowe krawaty, odbiera telefon, kiedy ja nie mogę tego zrobić. Jest moim cieniem, a po ostatnim wieczorze również moim najlojalniejszym przyjacielem.

      Oczywiście, ja i Embry nigdy nie byliśmy prawdziwymi przyjaciółmi. Kiedy się poznaliśmy, Embry uważał mnie za wroga, a ja byłem nim oczarowany. Potem się w nim zakochałem, a on od tej pory raz po raz łamie mi serce.

      Wyginam ręce za plecami tylko raz, lecz dość mocno, by wywołać protest kości i ścięgien. Robię to, by sobie przypomnieć, że jestem w stanie czuć coś więcej niż to. Niż on.

      Mój mały książę.

      – No to co tam dzisiaj mamy w rozkładzie? – Rzucam ręcznik do kosza i biorę do rąk teczkę podsuniętą przez Belvedere’a. W środku znajduje się plan dnia i kilka notatek służbowych sporządzonych przez mój zespół, do przejrzenia.

      – O ósmej trzydzieści sekretarka zreferuje aktualności… – Belvedere odbiera ode mnie teczkę i podaje mi butelkę z wodą, a ja wlewam ją w gardło z prawdziwą przyjemnością. – O dziewiątej trzydzieści, jak co dzień, raport Gawayne’a i narada w sprawach bezpieczeństwa narodowego. Potem rozmowa telefoniczna z nowym premierem brytyjskim, a później wizyta w liceum w Pine Ridge, transmitowana przez telewizję i w ogóle solidnie obsłużona przez media. Merlin chce, żebyś wykorzystał to jako okazję do przypomnienia wyborcom o swojej ubiegłorocznej inicjatywie dotyczącej ustawy o reformie infrastruktury rezerwatów.

      Merlin. Kolejna rana wymagająca szybkiej interwencji. Wyrzucam pustą butelkę do kosza na plastiki.

      – Nie będę szczycił się tym, że zrobiłem coś, co powinno być zrobione kilka dekad temu. To byłoby niegodziwe.

      – Mówiłem Merlinowi, że tak powiesz. Przewidział to i kazał radzić ci, żebyś to jednak zrobił.

      – Nie zrobię.

      – Uprzedzałem go, że i to powiesz. Prosił, żebym uświadomił ci, że skromność nie zapewni wam z Embrym reelekcji.

      Embry.

      Słysząc, jak Belvedere wypowiada jego imię, czuję się tak, jakby ktoś wywalił na światło dzienne moje bebechy. Przecieram twarz dłonią i modlę się w duchu, by sól kłująca mnie pod powiekami brała się z potu, nie z łez.

      – Co jeszcze? – pytam, nie odsłaniając twarzy.

      – Bakewell chce się spotkać w sprawie projektu ustawy o sankcjach przeciw Karpatii, krążącego po Kongresie. Umówiłem ją СКАЧАТЬ