Śnieżna siostra. Майя Лунде

Чтение книги онлайн.

      Aż podskoczyłem z wrażenia.

      W progu stała Hedvig, uśmiechnięta od ucha do ucha.

      – Udało mi się! Od początku wiedziałam, że tu jesteś, widziałam twoje błyszczące oczy, kiedy tędy przechodziłam, ale pomyślałam sobie, że pozwolę ci tam postać trochę dłużej i pobiegłam na górę, żeby cię nabrać, a potem zeszłam na dół tylnymi schodami, bo dzięki temu mogłam zakraść się od drugiej strony, tak żebyś nie mógł mnie zobaczyć w szparze w drzwiach. Och, bardzo się przestraszyłeś? Drogi Julianie, powiedz coś, bardzo się przestraszyłeś? Jesteś blady jak ściana, myślałam, że cię rozśmieszę. Przepraszam, jeśli cię wystraszyłam, wybacz mi.

      Pewnie rzeczywiście trochę zbladłem. Tak, przestraszyła mnie, chociaż nie dlatego cały się trząsłem. Chodziło o fotel bujany. Ale Hedvig wyglądała na tak zmartwioną, że szybko się uśmiechnąłem.

      – W porządku – powiedziałem. – Napędziłaś mi niezłego stracha, to wszystko.

      Znowu się roześmiała.

      – To prawda! Jestem w tym całkiem niezła. Teraz ty odliczasz. Obiecuję, że schowam się tak, żebyś miał szansę mnie znaleźć.

      Spojrzałem na zegarek.

      – Oj, niedługo będzie obiad. Teraz już muszę wracać do domu.

      – Musisz? Naprawdę musisz?

      Wyglądała na tak rozczarowaną, jakbym zabrał jej spod choinki największy i najwspanialszy prezent.

      – Ty też na pewno zaraz będziesz miała obiad – powiedziałem.

      – Tak – odparła. – Masz rację.

      Poszedłem po swoje zimowe buty i zdjąłem kurtkę z wieszaka.

      – Zobaczymy się jeszcze? – spytałem.

      – Musimy – odparła.

      Chwilę później jej twarz się rozpromieniła.

      – Wrócisz jutro?

      – Już jutro?

      – Jest sobota. Możesz przyjść na śniadanie. Ja je przygotuję! Nie masz pojęcia, jaki mam talent do robienia jajek sadzonych!

      Nie mogłem się nie roześmiać.

      – Chyba jednak będę musiał zjeść śniadanie w domu – powiedziałem.

      – Ach tak... To przyjdź zaraz po śniadaniu, dobrze? Proszę, proszę, proszę!

      Skinąłem głową.

      – Okej, dobrze, przyjdę.

      I wychodząc od niej, poczułem, że jest lepiej niż dobrze, że po raz pierwszy od dawna cieszę się na myśl o czymś, co ma się wydarzyć.

      Biegłem szybko do domu. Zajęło mi to sporo czasu, bo Hedvig mieszkała na drugim końcu miasta. Nadal czułem ciepło, którym napełniła mnie wizyta w Villi Kvisten. Że też można tak mieszkać i mieć tyle świątecznych dekoracji! W moim domu nie pojawiła się jeszcze ani jedna, nawet najmniejsza gwiazda betlejemska. Mama i tata najwyraźniej nie zauważyli, że do świąt zostało już tylko sześć dni.

      Kto wie, może dzisiaj sobie o tym przypomnieli? Może w drodze do domu mama kupiła na targu gwiazdy betlejemskie, a tata wyjął ze schowka mosiężny świecznik adwentowy i wypolerował go na wysoki połysk, a potem zadzwonił do mamy i poprosił, żeby kupiła cztery długie fioletowe świece. I może trzy z nich będą się paliły, kiedy wrócę do domu?

      Właśnie o tym myślałem w drodze powrotnej. O tym myślałem każdego dnia, kiedy wracałem do domu. Ale dotąd nic takiego się nie wydarzyło, w naszym domu nie było nawet śladu świąt.

      W końcu dotarłem na miejsce. Otworzyłem drzwi i wszedłem na korytarz dokładnie w chwili, gdy wybiła piąta po południu. Pachniało paluszkami rybnymi.

      Paluszki rybne. Czy to mógł być jakiś znak? Paluszki rybne nie były czymś, co kojarzyło się ze świętami. Zresztą z piątkiem też nie. Ale ostatnio bardzo często jedliśmy paluszki rybne. Paluszki rybne albo pulpeciki rybne, albo zapiekankę rybną. Zupełnie jakby rodzice zapomnieli, że można jeść coś innego.

      Na korytarz wyszła moja siostra Augusta.

      – Tata wołał nas na obiad – powiedziała.

      – Okej – odparłem. – A tak w ogóle to cześć.

      – Cześć – odpowiedziała.

      Augusta СКАЧАТЬ