Śnieżna siostra. Майя Лунде

Чтение книги онлайн.

      Ale nagle stało się coś, co sprawiło, że nie mogłem się skupić. Zauważyłem, że ratownicy przystroili na święta swój kantorek. Zawiesili kolorowe lampki wokół okna wychodzącego na basen.

      No tak, Boże Narodzenie. Zbliżała się Wigilia. Najpiękniejszy dzień w roku. Mnóstwo ludzi tak uważa, a ja mam kilka dodatkowych powodów, by tak sądzić. Po pierwsze, w Wigilię Bożego Narodzenia obchodzę urodziny. Właśnie dlatego mam na imię Julian^[1]. A po drugie, w tym roku kończę dziesięć lat. Okrągła liczba w samą Wigilię Bożego Narodzenia – to naprawdę wyjątkowo dobry powód, żeby cieszyć się na myśl o świętach. Ale ja w ogóle się nie cieszyłem.

      Jestem pewny, że dokładnie wiecie, jak powinny wyglądać święta. Z kim chcecie je spędzić, czym powinny pachnieć i co ma wisieć na choince. I pewnie chcecie, żeby tak było co roku. Ja też tego chciałem. A tak obchodzono Boże Narodzenie w moim domu: W małą wigilię^[2], po tym, jak ja i moje siostry poszliśmy spać, mama i tata ubierali choinkę. Kiedy budziłem się rano 24 grudnia, zawsze trochę się bałem, że nie zdążyli jej przystroić. Otwierałem drzwi swojego pokoju tak cicho, jak tylko potrafiłem, i zakradałem się do schodów, które prowadziły na parter. Tam zwykle się zatrzymywałem i nasłuchiwałem odgłosów świąt: pobrzękiwania piramidy bożonarodzeniowej na półce nad kominkiem, trzaskania szczap drewna w kominku i muzyki, puszczanej zawsze przez mamę: chóru chłopięcego, który śpiewał kolędy Cicha noc i Piękna jest ziemia. Muzyka była tak cudowna, że z przejęcia zaczynałem się cały trząść. Następnie schodziłem na dół i stawałem pod drzwiami salonu, tym razem żeby poczuć zapachy. Bo dom musi również pachnieć świętami. U nas Boże Narodzenie pachnie mieszaniną świerkowych gałązek, kadzidła, pierniczków, klementynek, cynamonu i kakao, które, tak przy okazji, lubię najbardziej na świecie. Kiedy byłem pewny, że w domu unosi się prawdziwy zapach świąt, otwierałem drzwi salonu.

      Przez chwilę stałem nieruchomo, jedynie mrugając, bo salon był tak udekorowany, że spoza ozdób prawie nie było widać mebli. Wszystko było tak cudowne, ciepłe, piękne i lśniące, że prawie nie mogłem złapać tchu. Ale zaraz podchodzili do mnie mama i tata i przytulali mnie, i wołali: „Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin!” i „Wesołych świąt, nasz kochany świąteczny synu!”, i „Chodź, zaraz dostaniesz kakao i zjesz z nami śniadanie”. A przy nakrytym do śniadania stole, który uginał się od jedzenia, siedziały moje siostry i uśmiechały się do mnie. Wszyscy troje życzyliśmy sobie wesołych świąt: mała Augusta, która urodziła się w sierpniu^[3], ja, Julian, ten środkowy, i Juni^[4], najstarsza z nas. Chyba nie muszę mówić, w którym miesiącu się urodziła?

      Moja siostra Juni w każde święta była z nami. Ale w tym roku jej miejsce przy stole będzie puste. Bo Juni nie żyje. Umarła i leży pochowana na cmentarzu. I dlatego nie powinno Was dziwić, że tamtego popołudnia, kiedy pływałem kraulem tam i z powrotem, zastanawiałem się, jak w tym roku będą wyglądały nasze święta.

      Starałem się wrócić myślami do pływania. Głowa w górę, wdech, wymach ramion, głowa w dół, wydech, wymach ramion. Ale nagle źle nabrałem powietrza i się zachłysnąłem. Nos i gardło miałem pełne wody. Podpłynąłem do brzegu basenu, wyprostowałem się i zacząłem kaszleć. Właśnie wtedy zobaczyłem Hedvig. Stała na śniegu i zaglądała do środka. Przyciskała piegowaty nos do szyby, aż zrobił się zupełnie biały. Musiała zauważyć, że na nią patrzę, bo gwałtownie odsunęła się od okna. Rozejrzałem się dookoła, ale nikt inny nie zwrócił na nią uwagi. John nadal pływał, myśląc tylko o pracy rąk i nóg. Ale ja widziałem tę dziewczynę, a ona widziała mnie. A potem podniosła rękę i pomachała do mnie.

      Uniosłem dłoń i odmachałem jej. I wtedy posłała mi tak szeroki uśmiech, jakiego nie widziałem od bardzo, bardzo dawna.

      Gdy w końcu wyszedłem z pływalni, ona nadal stała na dworze. Nie przy oknie, lecz przed wejściem do budynku. Czerwony płaszczyk błyszczał СКАЧАТЬ