Dobry omen. Терри Пратчетт

Чтение книги онлайн.

      Azirafal był bibliofilem i antykwariuszem. Bardziej jednak bibliofilem, i to zazdrosnym. Gdyby chciał być szczery wobec siebie, musiałby przyznać, że jego księgarnia to magazyn starodruków, a nie punkt wymiany. Nie był wyjątkiem wśród antykwariuszy. Chcąc zachować pozory, że jest naprawdę podrzędnym handlarzem starymi książkami, robił wszystko, aby nikt niczego nie kupił. Nie stosował jedynie środków przymusu bezpośredniego. Wilgoć, stęchlizna, ponure wnętrze, nieregularne godziny otwarcia – wszystko zaaranżował bezbłędnie.

      Kolekcjonował starodruki od dawna i, jak wszyscy bibliofile, specjalizował się.

      Posiadał około sześćdziesięciu woluminów proroctw i przepowiedni na ostatni wiek drugiego tysiąclecia. Miał skłonność do pierwszych wydań Wilde’a. Zgromadził wszystkie Biblie Niecne, których nazwy powstały dzięki skutecznemu działaniu chochlika drukarskiego.

      Wśród nich znajdowały się: „Biblia niesprawiedliwych”, nazwana tak wskutek błędu zecera, który w I Liście do Koryntian złożył zdanie: Azali nie wiecie, iż sprawiedliwi nie osięgą Królestwa Bożego? „Biblia lowelasów” z oficyny Barker and Lucas z 1632 roku, gdzie w szóstym przykazaniu pominięto początkowe „Nie”, „Biblia upławowa”, „Biblia cukierkowa”, „Biblia ryb stojących słupka”, „Biblia z Charring Cross” i wszystkie inne, łącznie z wyjątkowo rzadkim egzemplarzem z londyńskiej oficyny Bilton i Scaggs z 1651 roku.

      Egzemplarz ów pochodził z wydania, które dla tej firmy stało się pierwszą z trzech katastrof edytorskich.

      Pełny, acz nieoficjalny tytuł brzmiał „A bodaj tę Biblię wciórności”. Powstał w następstwie błędu zecerskiego. Słowo błąd nie oddaje w pełni rozmiarów pomyłki. W proroctwie Ezechiela, rozdział 48, werset piąty, tekst brzmi następująco:

       2. A przy granicy od strony wschodniej aż do strony morza, Asserowi jedna.

       3. A przy granicy Asser od strony wschodniej aż do strony morza, Nephtalemu jedna.

       4. A przy granicy Nephtali od strony wschodniej aż do strony morza, Menassemu jedna.

       5. A bodaj to wciórności, za chwilę womitował będę, gdy o składzie pomyślę. Pan Bilton to żaden pan i panem nie będzie, zaś pan Scaggs to kutwa. I powiadam ci, że każdy kto miałby choć łut rozumu, machnąłby w ciemny kąt tę zecerkę funta kłaków nie wartą i poszedł rozkoszować się miłym słonkiem, a nie siedział tu jak niewolnik w zapleśniałym warsztacie starej megiery.

       6. A przy granicy Ephraim od strony wschodniej aż do strony morza Rubenowi jedna 10.

      Druga klęska wydawnicza oficyny Bilton i Scaggs zdarzyła się w roku 1653. Cudownym zbiegiem okoliczności dżentelmeni ci stali się posiadaczami jednego z tak zwanych „Lost Quartos”, które zawierało trzy utwory Szekspira nie wydane in folio. Dzieła te nie dotrwały do dzisiaj, ku rozpaczy szekspirologów i teatromanów. Znamy jedynie ich tytuły. Oto jak w swobodnym przekładzie brzmi jeden z nich, prawdopodobnie pierwszej sztuki wielkiego Williama: „Komedya o Robinie Hoodzie alibo Bór Sherwoodzki11”.

      Pan Bilton zapłacił sześć gwinei za ów egzemplarz, wierząc święcie, że wydanie in folio zrekompensuje mu to w dwójnasób.

      Wkrótce potem zgubił tę książkę.

      Przyczyn trzeciej klęski edytorskiej panowie Bilton i Scaggs nie zdołali nigdy zrozumieć. Wróżby i przepowiednie były rozchwytywane. Już trzecie angielskie wydanie proroctwa Nostradamusa „Wieki” trafiło na rynek, a pięciu Nostradamusów, z których każdy twierdził, że jest tym prawdziwym, podpisywało swoją książkę w całej Anglii. Zbiór przepowiedni Matki Shipton sprzedawał się jak gorące bułeczki.

      W Londynie działało wtedy ośmiu liczących się wydawców i każdy wypuścił przynajmniej jeden zbiorek przepowiedni. Wszystkie były przerażająco niedokładne. O ich powodzeniu zdecydowała zawiłość sformułowań i przygniatający, dyktatorski język wszechwiedzącego narratora. Sprzedano dziesiątki tysięcy egzemplarzy.

      – Toż to jakby dostać przywilej bicia własnej monety – mówił pan Bilton do pana Scaggsa12. Pospólstwo СКАЧАТЬ